ოჯახის წევრები ვერ მიგებენ და იქნებ მკითხველებმა მაინც მითანაგრძნონ ან მითხრან, რომ მართლაც არასწორად ვიქცევი და ჩემი ძმა და დედა მართლები არიან.
შინაბერა ვარ. 47 წლის ისე გავხდი, ჩემს ცხოვრებაში მამაკაცი არ ყოფილა. ერთხელ მიყვარდა, სკოლის ასაკში. ჩემს მშობლებს ის ბიჭი არ მოსწონდათ და ამიტომ ყველაფერი გააკეთეს იმისთვის, რომ ერთმანეთს დავშორებოდით.
ისინი არასოდეს გამიმტყუნებია ამის გამო, რადგან ის ბიჭი გზას იყო აცდენილი. მისი ცოლი რომ გავმხდარიყავი, ციხეების კარებზე მომიწევდა ღამეების თენება. დედა ხშირად მეტყვის ხოლმე, ჩემთვის რომ არ დაგეჯერებინა, ცხვირს წაიტეხდიო.
მას შემდეგ ჩემს ცხოვრებაში იყო მოწონება, გატაცებები, მაგრამ სიყვარული აღარ მწვევია. არც ისეთი ვინმე გამოჩენილა, ვისზეც არჩევანს გავაკეთებდი და ცოლად გავყვებოდი. ასე გაიფრინა წლებმა.
რამდენიმე თვის წინ კი ერთი ადამიანი გავიცანი, ვისზე ფიქრმაც მოსვენება დამიკარგა. ხშირად მიფიქრია, ამხელა ქალი რამ გადამრია–მეთქი, მაგრამ გრძნობებმა ასაკი არ იცის.
ის მეგობარმა გამაცნო. მასზე ბევრს მელაპარაკებოდა, მეუბნებოდა, მგონია, რომ ერთად კარგად იქნებითო. მე უარზე ვიყავი, რაღა დროს ჩემი გათხოვება და კაცის გაცნობაა–მეთქი, მაგრამ ჩვენი შეხვედრა ისე მოაწყო, მე არაფერი ვიცოდი. პირველივე დღეს მომეწონა. ჩემზე 9 წლით უფროსია, ძალიან სიმპათიური.
ცოლი რამდენიმე წლის წინ გარდაეცვალა, შვილებს თავიანთი ოჯახები აქვთ. თვითონ ცალკე ცხოვრობს. ურთიერთობაშიც ძალიან კარგი ადამიანი აღმოჩნდა, დახვეწილია, კულტურული. მდიდარი არ არის, მაგრამ თავისი შემოსავალი აქვს და არ უჭირს.
ერთ დღესაც ოჯახში გავამხილე, რომ გათხოვებას ვაპირებდი. მეგონა, ყველას გავახარებდი, მაგრამ პირიქით მოხდა. ძმა ყვირილით წამომიხტა, ეს ბებერი ქალი ხომ არ გასულელებულხარ, გინდა, ქვეყნის დასაცინი გამხადოო. დედამ მითხრა, სხვისი შვილების და შვილიშვილების მომვლელი რად უნდა იყო, ძმისშვილები გყავს და ბარემ ამათ მოახმარე შენი ენერგიაო.
ავუხსენი, რომ ის ძალიან კარგი პიროვნება იყო და მსურდა, გვერდით მყოლოდა კაცი, რომელიც მთელი ცხოვრება კარგ მეგობრობას გამიწევდა. ისიც ვუთხარი, რა იქნება ცუდი იმაში, თუ მის შვილიშვილებს ყურადღებას მივაქცევ, ეს ჩემს ცხოვრებას გაახალისებს–მეთქი.
ამაზე რძალმა მიპასუხა, ბინას რომ შენ დაგიტოვებდეს და არა – თავის შვილებს, კიდევ მესმის, რომ გათხოვდე, მაგრამ ვიღაცეების მოახლედ რატომ უნდა დადგეო.
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ჩემი ოჯახი სასტიკი წინააღმდეგია, გავთხოვდე. ძმა მეუბნება, ასეთი ნაბიჯი რომ გადადგა, სახლში არ შემოგიშვებო. დედა თავში ხელებს იცემს, მთელი ქვეყანა დაგცინებს, ასე იტყვიან, კაცი მოუნდა და იმიტომ გათხოვდაო.
ეს ყველაზე მსუბუქი სიტყვებია იმასთან შედარებით, რასაც სახლში მეუბნებიან.
ვერ ვხვდები, რატომ არ ესმით ჩემი. ნუთუ 47 წლის ქალმა ცხოვრება უნდა დავამთავრო?! რატომ არ მაქვს უფლება, შემიყვარდეს ან თუნდაც მამაკაცის გვერდით ყოფნა მინდოდეს?! ჩემი ოჯახი მინდა და რატომ არის ეს ჩემთვის ძვირფასი ადამიანებისთვის გაუგებარი?!
იმ კაცს მოახლე ნამდვილად არ სჭირდება, კარგი შვილები ჰყავს და ყურადღებას არ აკლებენ, მაგრამ მითხრა, მინდა, სიბერეში მეგობარი მყავდეს გვერდით, ვისთან ერთადაც დავისვენებ, სადმე წავალ, სახლში მოვალ და თბილი კერა დამხვდებაო.
მეც მინდა, საყვარელ ადამიანზე ვზრუნავდე, მისთვის ვამზადებდე სადილებს, მას ველოდებოდე. რატომ არ უნდა მქონდეს ჩემი თბილი კერა, რატომ?!
არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. არ მინდა, მოხუცი დედა გავანაწყენო და ძმა, რომელზეც დიდი ამაგი მაქვს.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
