15 წლის ასაკში 23 წლის ბიჭს შევუყვარდი. ძალიან გულუბრყვილო გოგო ვიყავი და ამიტომ ჩემს კავალერს არ გასჭირვებია, თავბრუ დაეხვია ჩემთვის. ნელ-ნელა შემიჩვია და ისე ვენდობოდი, ვერც კი წარმომედგინა, თუ მისგან ოდესმე რაიმე საშიშროება მომელოდა.
ერთხელაც, კინოში წამიყვანა და იქიდან რომ ვბრუნდებოდით, მითხრა, ჩემთან უნდა წაგიყვანო და ჩემი მშობლები გაგაცნოო. უკვე საღამო იყო და არ მინდოდა, სახლში დამგვიანებოდა, მაგრამ, შემპირდა, ერთ საათში მანქანით მიგიყვან სახლშიო.
ცოტა კი მრცხვენოდა მის მშობლებთან შეხვედრა, თუმცა მაინც დავთანხმდი და გავყევი. მაგრამ სახლში არავინ დამხვედრია. გაირკვა, რომ ილომ მომატყუა. მე შემეშინდა და ტირილი დავიწყე, მან კი მისაყვედურა, არ გრცხვენია, მაგაზე მეტად არ მენდობიო?
მე მართლა შემრცხვა და თავს დარწმუნება დავუწყე, ცუდი არაფერი მოხდება-მეთქი, მაგრამ გულის სიღრმეში მაინც მეშინოდა. ჩემი წინათგრძნობა გამართლდა.
ილო ჯერ ძალიან კარგად იქცეოდა, ყავა და ნამცხვარი დააწყო სუფრაზე, თან ათას სასაცილო რაღაცას მიყვებოდა, რომ გავემხიარულებინე.
მერე კონიაკიც გამოიტანა და მითხრა, ჩემს ოჯახში შენი პირველად შემოსვლა უნდა დავლოცოთო და ორი თუ სამი ჭიქა ძალით დამალევინა. მე საერთოდ ვერ ვიტან სასმელს და ისე გავითიშე, სად ვიყავი, აღარ მახსოვდა, პრაქტიკულად, გონება დავკარგე.
ოდნავ რომ მოვედი გონზე, ვიგრძენი, რომ ილო მთელ სხეულზე მიფათურებდა ხელებს და ცდილობდა, ჩემთვის ტანზე გაეხადა. მისი ჩაწითლებული თვალების დანახვამ გამომაფხიზლა და შიშისგან კივილი დავიწყე.
ის გაბრაზდა და ტანსაცმლის შემოხევა დამიწყო, თან მემუქრებოდა, გაჩუმდი, თორემ ჩემი ხელით მოგიღებ ბოლოსო. ვერაფრით რომ ვერ მოვიშორე, უკანასკნელი ღონე მოვიკრიბე, კონიაკის ბოთლს დავავლე ხელი და თავში ჩავარტყი.
ილომ თვალები ამოატრიალა და იატაკზე გაიშხლართა. მე ჯერ შემეშინდა, ხომ არ მოვკალი-მეთქი, მაგრამ მიახლოება ვერ გავბედე და თავქუდმოგლეჯილი გავიქეცი იქიდან.
სახლში რომ მივედი, კარი დედამ გამიღო და რომ დამინახა, ისეთი იკივლა მეგონა, დედამიწა შეიძრა. მეტი აღარაფერი მახსოვს. ერთი კვირა ვებრძოდი სიკვდილს, როგორც იქნა, დამიჯერა, რომ იმ უბედურებას ღმერთმა გადამარჩინა.
მაგრამ მეორე უბედურება დამემართა: იმ დღის შემდეგ კატასტროფულად მეშინია კაცების. მამაჩემისა და ჩემი ძმის გარდა ყველა მამაკაცი შიშს მგვრის, ყველა სისხლისმსმელი ვამპირი მგონია.
მას შემდეგ უკვე ოთხი წელი გავიდა, მაგრამ ისეთი დამფრთხალი ვარ და იმდენად აღარ მჯერა ბიჭების, რომ ჩემს აგრესიას მათ მიმართ ვერ ვმალავ და ისინიც შიშით აღარ მეკარებიან. როდემდე ვიქნები ასე, არ ვიცი.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
მარინა, 19 წლის.
