60 წლის ქალი ვარ და სამი წელია, რაც დავქვრივდი. მეუღლეს კუჭზე სიმსივნე აღმოაჩნდა და რამდენიმე თვეში დაიღუპა.
ერთადერთი შვილი მყავს და როდესაც დაოჯახდა, ცოლთან ერთად ცალკე გავუშვი და მე და მეუღლე ჩვენს სამოთახიან ბინაში ვცხოვრობდით.
მისი გარდაცვალების შემდეგ შვილმა მითხრა, დედა, რატომ უნდა იყო მარტო, ორივე ბინა გავყიდოთ და ერთი დიდი სახლი ვიყიდოთ, ყველამ ერთად ვიცხოვროთ ბედნიერადო.
რძალთან ცუდი ურთიერთობა არასოდეს მქონია და ამიტომ ადვილად დავთანხმდი.
ერთი წლის შემდეგ ორივე სახლი გავყიდეთ და დიდი, ხუთოთახიანი
კორპუსის ბინა შევიძინეთ. მე ჩემთვის ცალკე ოთახი გამიკეთეს და არავის არ ვაწუხებდი. ერთი თვის შემდეგ მეუღლის საფლავზე წავედი და იქიდან დარდიანი და ტირილისგან დასიებული თვალებით დავბრუნდი.
რძალმა რომ გაიგო, რაც მჭირდა, მკაცრად მითხრა, არანაირი სურვილი არ მაქვს, მე და ჩემი ორი შვილი შენს ტირილს ვუსმენდეთ და ასეთს გიყურებდეთ, ამიტომ თუ თავის შეკავება არ შეგიძლია, აღარ წახვიდე საფლავზეო.
კინაღამ გავგიჟდი, მაგრამ ამ შეკედლებულმა ქალმა ხმა ვერ ამოვიღე, იმ სახლის ბატონ-პატრონი ხომ თვითონ გახდა.
მას შემდეგ რამდენჯერაც გარეთ გასული დამინახა, მკითხა, სასაფლაოზე ხომ არ მიდიხარო. ვითომ ვერ გავიგე.
რამდენიმე დღის წინ კი ჩემმა შვილმა მითხრა, დედა, მეუღლემ მითხრა, თურმე მამას საფლავზე დადიხარ და იქიდან დაბრუნებულს ნამტირალევს რომ გხედავენ, ბავშვებს ეშინიათო.
ხმა ვერ ამოვიღე. საკუთარ თავს ვერასოდეს ვაპატიებ, რომ შვილს ბინის გაყიდვაზე დავთანხმდი. მაინც ვერ ვხვდები, ცოლები კაცებს ტვინს როგორ ურევენ.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
