კლინიკური ონკოლოგი, რეზიდენტი გიორგი ღოღობერიძე სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს და წერს, უცნობმა ადამიანმა მას საჩუქარი გაუგზავნა.
ღოღობერიძის პოსტს უცვლელად გთავაზობთ:
“გუშინ ლექციის წასაკითხად რომ ვბრუნდებოდი, ჩემი მოსწავლე შემხვდა, დიდი ხნის უნახავი და ეს საჩუქარი გადმომცა.
უცხო ადამიანისგან არის, ვერაფრით დაგიკავშირდაო… მერე შენი სურათები უნახავს ძველები, ერთ-ერთზე მეც რომ ვიყავი, მიპოვა და გამომატანაო
პირველ რიგში, ძალიან შემრცხვა… და მეორეც, ამ საჩუქრის მიღება ძალიან გამიძნელდა…
ექიმისთვის საჩუქრის ჩუქება, ჩემი აზრით, უხერხულია… ჩვენ ისედაც კმაყოფილი ვართ, როცა თქვენ კარგად ხართ და არც შემდეგ ჯერზე დაგზარდებით გვერდში დგომას.
მხოლოდ ერთი ცალი გავსინჯე… იმიტომ, რომ ბავშვობაში დედა აკეთებდა ხოლმე და მას მერე აღარასოდეს მეჭამა… ისეთი გემრიელი იყო.
რამდენიმე ცალს ჩემ დას და მამას მივცემ და დანარჩენს დავურიგებ ქუჩაში მყოფ ადამიანებს.
პ.ს. ამ პოსტით არაფრის თქმა მინდა, გარდა იმის, რომ ექიმებს საჩუქარი არ აჩუქოთ, თქვენზე ზრუნვა ჩვენი ვალდებულებაა… ის სახსრები ჯანმრთელად ყოფნისთვის მოიხმარეთ.
და დიდი მადლობა იმ უცნობ ადამიანს ასეთი სითბოსთვის”, – წერს გიორგი ღოღობერიძე სოციალურ ქსელში.
- შეგახსენებთ, რომ ექიმი გიორგი ღოღობერიძე, რომელიც პოპულარული თავისი ჩაწერილი ვიდეოებით გახდა, ონკოლოგიის რეზიდენტი გახლავთ, არის ლექტორი და ექიმობა პროფესიად დედის გამო აირჩია.
ამის შესახებ ის ჟურნალ „სარკესთან“ ვრცლად საუბრობს.
გთავაზობთ ამონარიდს ინტერვიუდან:
„ქედაში, სოფელ მახუნცეთში ვიზრდებოდი. სკოლა ოქროს მედალზე მაქვს დამთავრებული. მე-10 კლასში ვიყავი, როდესაც დედაჩემს სისხლის სიმსივნე დაუდგინდა – ხოჩკინის ლიმფომა. ოჯახს ფინანსურად ძალიან უჭირდა. ექიმთან კონსულტაციების საშუალებაც არ იყო. მაშინ გადავწყვუტე, რომ დედაჩემის დასახმარებლად ექიმი გავმხდარიყავი“.
როგორც გიორგი ინტერვიუში ჰყვება, ექიმი კი გახდა, თუმცა, სამწუხაროდ, დედა მის ექიმობას ვეღარ მოესწრო.
მას დედის გარდაცვალებამ მოუშუშებელი იარა დაუტოვა, რომელიც მრავალწლიანი დეპრესიით გამოიხატა:
„სამწუხაროდ, დედაჩემმა მხოლოდ ის ნახა, რომ სამედიცინოზე ჩავაბარე და პირველი კურსი წარმატებით დავხურე. დედაჩემი რომ გარდაიცვალა, ფაქტობრივად, ცხოვრება გაჩერდა და ყველანაირი მოტივაცია დამეკარგა. ის ერთადერთი მამოძრავებელი ძალა აღარ მქონდა. ამის შემდეგ მქონდა დეპრესიის 4-5–წლიანი ეპიზოდი… ეს დღემდე გამომყვა, მაგრამ ფარ-ხმალი არ დამიყრია…“
როგორც გიორგი დასძენს, მას დღე-ღამეში მხოლოდ ორ საათს სძინავს და მისი დღე დილის ოთხ საათზე იწყება, დღეში კი 400 ადამიანს მაინც პასუხობს.
