უკვე სამი წელია, ვხვდები მამაკაცს, რომელიც ძალიან მიყვარს. მთელი ეს სამი წელი მისით ვცოცხლობ, მისით ვცხოვრობ, მისით ვარსებობ.
თვითონაც ვუყვარვარ. ასე რომ არ იყოს, ამდენ ხანს ჩემთან ხომ არ იქნებოდა. ჩემს ოჯახთან უკვე უსიამოვნება მაქვს.
იციან, რომ ირაკლის ვხვდები და უკვე საკითხს მისვამენ, ბოლოს და ბოლოს, გავარკვიოთ ჩვენი ურთიერთობა და გადავწყვიტოთ, ვაპირებთ თუ არა ოჯახის შექმნას.
სიმართლე გითხრათ, მაინცდამაინც გათხოვება დიდად არ მინდა, რადგან, ზუსტად ვიცი, ყოველდღიური ყოფა შთანთქავს იმ რომანტიკას, რაც შეყვარებულებს შორის არსებობს, მაგრამ, სამი წელი არც ისე პატარა დროა ერთმანეთის გასაცნობად და, პრინციპში, ასე უსასრულოდ ვერანაირი ურთიერთობა ვერ გაგრძელდება.
ჩემი მშობლები ისეთ დღეში მაგდებენ, რამდენჯერმე სახლიდან წასვლა დავაპირე, მაგრამ არ ვიცოდი, სად წავსულიყავი.
ცალკე ბინა რომ ვიქირაო, ამის საშუალება არ მაქვს, ირაკლი კი არ მეუბნება, ჩემთან გადმოდიო. ისიც კი მითხრა, ჯერ ოჯახის შესაქმნელად მზად არ ვარო.
არადა, როდემდე უნდა ვიაროთ ასე თინეიჯერებივით, წარმოდგენა არ მაქვს. სიმართლე გითხრათ, დავიღალე ასეთი ცხოვრებით.
პატარა გოგოც აღარ ვარ, მალე 28 წლის გავხდები. ირაკლიც უცნაურად იქცევა.
ამას წინათ ვუთხარი, ხომ არ ჯობია, წერტილი დავუსვათ ჩვენს ურთიერთობას-მეთქი, ქვა ააგდო და თავი შეუშვირა – უშენოდ ვერ გავძლებო.
მე კი ისე ყელში ამომივიდა ეს კუკუდამალობანა, ხანდახან ეჭვიც კი მეპარება, მართლა გვიყვარს ერთმანეთი თუ, უბრალოდ, შევეჩვიეთ და იმიტომ ვართ ერთად, თუ ამას ერთად ყოფნა ჰქვია…
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ეთერი, 28 წლის.
