,,სარკე”, ლელა ცუცქირიძე, ,,თუნგი”
– აბა, როგორ ხარ, რას შვრები? – ყოველ დილას და ყოველ საღამოს ვურეკავ ელის და მის ამბავს ვკითხულობ.
– მგონი, მოაბეზრე ბავშვს თავი, – მეუბნება ხოლმე დედაჩემი.
– არა მგონია, – არ ვეთანხმები, – ხომ იცი, როგორ ვუყვარვარ.
– კი, ბატონო, ნამდვილად უყვარხარ, მაგრამ ასე ადრიანადაც ნუ დარეკავ ხოლმე.
– ადრეა 9 ან 10 საათი? – მიკვირს.
– შენთვის დილის 6 საათიც არაა ადრე და მისთვის იქნება, აბა, არ იქნება? იქნებ გამოძინება უნდა ბავშვს.
– ვკითხე რამდენჯერმე და არაო, არ მაღვიძებო, მითხრა.
რა ვქნა, სხვანაირად არ შემიძლია. ჯერ ერთი, მართლა მაინტერესებს, როგორაა, როგორ ეძინა, რამე ხომ არ აწუხებს, რამე ხომ არ სჭირდება, რა ხდება მის თავს… მეორეც, ის ჩემი ნათლულია და მესამეც, ნატოს შვილია.
აი, აქედან უნდა დამეწყო, ნატოდან, ჩემი მეგობრიდან, 2 წლის წინ რომ გარდამეცვალა…
ჩვენ კურსელები ვიყავით. პირველი, ვისაც სტუდენტობისას დავუმეგობრდი, სწორედ ნატო იყო. მას მერე ერთად მოვდიოდით, თითქმის ყოველდღიურ რეჟიმში – უნივერსიტეტში, მეგობრებთან, ერთმანეთთან, დასასვენებლად. მაშინ, შორეულ სტუდენტობაში, ერთადერთხელ წავიდა უჩემოდ და…
იმ ზაფხულს რამდენიმე გოგომ ერთად დავგეგმეთ დასვენება. მალე ყველაფერი მზად გვქონდა: ბილეთები – აღებული, ბარგი – ჩალაგებული, ოთახი – დაჯავშნილი, გეგმები – დაწყობილი: მზე, ზღვა, გართობა, ხეტიალი, ახალი ნაცნობები, საზღვაო ფლირტი… მეტი რა გვინდოდა. ჰოდა, მაინცდამაინც წასვლის წინ ისე გავცივდი, ზღვაზე კი არა, ოთახიდან ოთახში ვეღარ გავდიოდი…
– მაშინ არც მე წავალ, დაგელოდები, როდის გამოკეთდები და მერე წავიდეთ ერთად, – მითხრა ნატომ, როცა დავურეკე და მივაკნავლე, ვეღარ მოვდივარ-მეთქი.
– არა, წადი. მე კი ვეცდები, დროზე გამოვკეთდე და მერე ჩამოგაკითხავთ, – ისევ ამოვიკნავლე.
მოკლედ, წავიდა ნატო ზღვაზე გოგოებთნ ერთად. მე კი ისე გამირთულდა გაციება, რა ზღვა, რის ჩაკითხვა… კარგა ხანს საწოლიდან ვერ ავდექი. ჩამოვიდნენ თუ არა, ნატო მაშინვე ჩემთან გაჩნდა.
– აუ, რა რუჯი გაქვს, მშურს, იცოდე, – არ დავუმალე.
– ხომ მეტყობა? მაგარია, არა? – გაიხარა, შეტრიალდა, შემოტრიალდა, თავი მოიწონა.
– გეტყობა რომელია, – ვუთხარი აღტაცებით. ისეთი გარუჯული იყო, ისეთი ლამაზი, როგორებიც არიან ხოლმე გოგოები ზღვიდან დაბრუნების შემდეგ – ზღვისა დ ბრიზის სურნელი რომ მოჰყვებათ, თმა ჯერ კიდევ მზით რომ აქვთ სავსე, თვალები რომ ფერადი კენჭებივით უბრჭყვიალებთ… – მომიყევი, რა, რა ხდებოდა, როგორ იყავით, ყველაფერი დაწვრილებით მაინტერესებს მე ბედკრულსა და გაციებისგან მიგდებულს, – შევეხვეწე.
ხვეწნა რად უნდოდა, ლაპარაკი ისედაც უყვარდა და ახლა ენა აღარ გაუჩერებია. ამ მონაყოლიდან გავიგე, რომ საზღვაო ფლირტიც ჰქონია.
– ვაიმე, აი, მაგით უნდა დაგეწყო, – საგულდაგულოდ მოვემზადე ახალი ამბის მოსასმენად.
– ბევრი არაფერი, ჩვეულებრივი საზღვაო რომანი იყო, გავიცანით ერთმანეთი, ერთი-ორჯერ კაფეში დამპატიჟა, ერთად დავლიეთ და დავიშალეთ.
– ეგ რა საზღვაო რომანია? – ცხვირი ჩამოვუშვი, – მე რაღაც ფეიერვერკებს ველოდებოდი.
– რავი, ხომ გითხარი, ბევრი არაფერი-მეთქი, – აიჩეჩა მხრები.
– იცოდე, გოგოებს ვკითხავ, – თითი დავუქნიე გამომცდელად.
– უნდა გადამამოწმო? – იწყინა, – როდის იყო, შენ რამეს გიმალავდი. მართლა არაფერი ყოფილა, ცოტა ხნით იყო თან, ჩვენზე ადრე წამოვიდა და შენ წარმოიდგინე, ტელეფონებიც კი არ გაგვიცვლია.
აღარ ჩავძიებივარ და ეს ამბავი მიმავიწყდებოდა კიდეც, რომ არა ის ყველაფერი, რაც შემდეგ მოხდა.
ერთხელ მოვიდა და ტირილით მითხრა, რომ ფეხმძიმედ იყო.
– რას ჰქვია, ფეხმძიმედ ხარ? – მოულოდნელობისგან ძლივს ვკითხე.
– ჰო, ექიმთან ვიყავი და ფეხმძიმედ ვარ.
– ვისგან გოგო, როდის, საიდან… – გაოგნებულმა დავაყარე კითხვები, – ჩემი საუკეთესო მეგობარი ფეხმძიმედაა და მე ამის შესახებ ახლა ვიგებ?!
– ძალიან გთხოვ, ნურაფერს მკითხავ, – შემეხვეწა.
– ნურაფერს გკითხავ? ის მაინც მითხარი, ვისგან ხარ ფეხმძიმედ.
– ნუ მკითხავ-მეთქი, ხომ გთხოვე.
– კარგი, აღარ გკითხავ, ის მაინც მითხარი, ვისგანაც ხარ, იმან თუ იცის?
– არც ეგ მკითხო, გთხოვ.
– თუ არაფრის თქმას არ აპირებ, არც ეგ არ უნდა გეთქვა, – მივახალე ნაწყენმა და გაბრაზებულმა.
– ძალიან მეშინია. აბორტს ვერ გავიკეთებ, გავაჩინო და ჩემები გაგიჟდებიან. მართლა გაგიჟდებიან, მომკლავენ, – უფრო მეტად ატირდა.
ისე ტიროდა და მართლა ისე განიცდიდა ამ ამბავს, შემეცოდა და გაბრაზებამ გადამიარა. მერე იყო ბევრი უსიამოვნება. ნატო იძულებული გახდა, სახლიდან წამოსულიყო. მე ის ერთი წუთითაც არ მიმიტოვებია, ჩემთან წავიყვანე, ვუვლიდი, ვამშვიდებდი… ამასობაში ელი გაჩნდა, ოჯახიც შეურიგდა…
აღარასოდეს მიკითხავს მისთვის, ვინ იყო ბავშვის მამა, ერთადერთი, რასაც ჩემი ლოგიკით ვხვდებოდი, იყო ის, რომ ეს ამბავი იმ საზღვაო ფლირტს უკავშირდებოდა, რომელზეც ასევე ბევრი არაფერი ვიცოდი.
რა თქმა უნდა, მაინტერესებდა, რა თქმა უნდა, ველოდი, რომ ოდესმე მეტყოდა, ოდესმე, როცა თავად ჩათვლიდა საჭიროდ, მაგრამ ეს „ოდესმე” აღარ დადგა. 2 წლის წინ ავტოავარიაში დაიღუპა და თავისი დიდი საიდუმლოც თან წაიყოლა…
ხშირად მიფიქრია, ალბათ მართლა მეტყოდა ოდესმე, ალბათ გავიგებდი რა მოხდა, ალბათ, ალბათ…
ელიმ იმ წელს სკოლა დაამთავრა და, მიუხედავად დიდი ტრავმისა, მაინც შეძლო მისაღები გამოცდების წარმატებით ჩაბარება. რამდენჯერ დავმსხდარვართ მე და ელი და ნატოზე გვისაუბრია. ვუყვებოდი ყველაფერს, რაც მახსოვდა მისი გაცნობის დღიდან, უმნიშვნელო დეტალებსაც კი, ვიცინოდით, ვსევდიანდებოდით…
– მეგ, რაღაც უნდა გკითხო და ცუდად არ გამიგო, რა, – მითხრა ერთხელ მორიგი საუბრისას, – ვინაა მამაჩემი?
– შეიძლება არ დამიჯერო, მაგრამ არ ვიცი, – ამოვიოხრე, – მერწმუნე, რომ ვიცოდე, ამ კითხვის დასმამდე გეტყოდი. აი, ასე მოხდა, თვითონ არ სურდა ამაზე საუბარი, თავიდან რამდენჯერმე ვკითხე, მაგრამ მთხოვა, ნუ მეკითხებიო და მეც აღარასოდეს მიკითხავს…
რა წარმოუდგენელი ამბავია, არა? მე, მისმა საუკეთესო მეგობრმა, არაფერი ვიცოდი ამ თემაზე, სულ არაფერი. ერთადერთი, მაინც ვფიქრობ, რომ ეს საზღვაო ფლირტს უკავშირდება, შემთხვევით კავშირს. გახსოვს, გიყვებოდი, უჩემოდ წავიდნენ გოგოები ზღვაზე-მეთქი.
მაშინ მითხრა, საზღვაო ფლირტი მქონდაო, მერე გაჩნდი შენ. მე ამას ვუკავშირებ. სხვათა შორის, ერთხელ ვკითხე გოგოებს, რა მოხდა ზღვაზე, თქვენ მაინც მითხარით-მეთქი, მაგრამ მითხრეს, ბევრი არაფერი, ვიღაცას შეხვდა რამდენჯერმე უჩვენოდ და ეგ იყო და ეგო. ასე რომ, მართლა არაფერი ვიცი.
– მართლა წარმოუდგენელია, შენ როგორ არ გეუბნებოდა? რა უცნაური გოგო იყო, ისე, რა, – თქვა ელიმ.
– აი, ეგეთი იყო. მართლა უცნაური. თითქოს გახსნილი, მხიარული, კომუნიკაბელური და ამ დროს ჩაკეტილი. ალბათ როგორ განიცდიდა თავისთვის, არ არსებობს, არ განეცადა. მომისმინე, – ვუთხარი მერე, – იცოდე, რაც უნდა მოხდეს შენს ცხოვრებაში, მითხარი, არ დამიმალო, მე ყოველთვის შენ გვერდით ვიქნები.
მართლა მინდოდა, რომ არასდროს არაფერი დაემალა ჩემთვის, მარტო არ ეგრძნო თავი, ჩემი იმედი ჰქონოდა, თუნდაც შეცდომის დაშვებისას, მინდოდა, ეგრძნო, რომ მასზე ვზრუნავდი და ამას ყველანაირად გამოვხატავდი. ნახვით, სადმე წაყვანითა და დარეკვებითაც კი. მინდოდა, ეგრძნო, რომ მე ვიყავი მისი საუკეთესო მეგობარი…
ჰოდა, როგორც ჩანს, იგრძნო კიდეც…
– მეგ, – დამირეკა ამას წინათ ვიდეოზარით, – გცალია? რაღაც უნდა გითხრა, აუცილებლად ახლავე უნდა გითხრა, თორემ გავგიჟდები!
– ელი, ხომ მშვიდობაა? – მისმა აფორიაქებულმა ხმამ და სახემ შემაშფოთა.
– კი, კი, თუმცა არ ვიცი, არ ვიცი, მეგ, ისეთი რაღაც მოხდა…
– ელი, დამშვიდდი, დაწყნარდი და მითხარი ყველაფერი. – ის გამოჩნდა. – ვინ ის? – აზრზე ვერ მოვედი. – მამაჩემი!
– მამაშენი?! – ენა დამება,- ვინ არის, როგორ გამოჩნდა, საიდან…
– დედას რომ ერთი ამოჩემებული თუნგი ჰქონდა, ხომ გახსოვს? აი, განსაკუთრებულად რომ უყვარდა…
– როგორ არ მახსოვს. მგონი, შენი ტოლია ეგ თუნგი. მოიცა, თუნგში იპოვე რამე წერილი?
– არა, არა. დამაცადე. სულ სხვა რამეს ვამბობ. ჩვენ ხომ ვიცოდით, რომ ეს თუნგი მშრალ ხიდზე ჰქონდა ნაყიდი? – კი, ასე მითხრა.
– ჰოდა, მოგატყუა! ეს თუნგი მშრალ ხიდზე არ უყიდია!
– ელი, რა შუაშია საერთოდ თუნგი, მამაშენი ვინაა, ის მითხარი! თუნგის დროა ახლა?
– მოიცა, ახლავე აგიხსნი ყველაფერს. ონლაინ ლექციები დაგვეწყო გრაფიკაში და ლექტორმა კომპოზიციის აგება მოგვთხოვა. მეც ავდექი და კომპოზიციისთვის ეს თუნგი ავირჩიე. ჰოდა, მეგ, შემოდის წეღან ლექტორი ონლაინ, ყველას კომპოზიციას ათვალიერებს, რჩევებს აძლევს, შენიშვნებს, რა გვაქვს სწორად, რა – არა, განლაგება, ჩრდილი…
მოკლედ, შემოდის ჩემთანაც, ვაჩვენებ ჩემს თუნგიან კომპოზიციას, ისიც აკვირდება, აკვირდება და ხმას ვერ იღებს. არ მოგწონთ-მეთქი? ვეკითხები, ის ისევ უყურებს თვალმოუშორებლად. მერე ბოდიშიო, რაღაცებს მიხსნის, ვხვდები, რომ არეულად, მერე სწრაფად მემშვიდობება. ცოტა ხანში კი ისევ მირეკავს ონლაინ და მთხოვს, თუნგი ახლოდან და კარგად ვაჩვენო.
ვაჩვენებ, რა თქმა უნდა, გაკვირვებული და უცებ მეკითხება, ბოდიში, ეს თუნგი თქვენ საიდან გაქვთო. დედაჩემმა მშრალ ხიდზე იყიდა-მეთქი. რაც მე ვიცი, იმას ვეუბნები. როდისო. რა ვიცი, ეს თუნგი მგონი, ჩემი ტოლია-მეთქი. დედათქვენს რა ჰქვიაო? ნატო, პატივცემულო, 2 წლის წინ გარდაიცვალა ავარიით-მეთქი.
ნატოო, გარდაიცვალაო…ისე აირია, ვერ აგიხსნი. რა ხდება, პატივცემულო-მეთქი, ვკითხე გაოცებულმა და მე ვიცნობდი დედაშენსო, მითხრა, ეს თუნგი მშრალ ხიდზე არ უყიდია, ეს თუნგი ჩემი გაკეთებულია, ჩემგან წაიღოო. თქვენგან იყიდა-მეთქი. აბა, სხვა რა უნდა მეფიქრა და არაო, კი არ იყიდა, ჩემთან მოვიდა ერთხელ, მითხრა, რომ ჩემგან ბავშვი ეყოლა, ჯერ არ დავიჯერე, მერე საშინლად გავბრაზდი. წესიერად არც ვიცნობდით ერთმანეთს, ზღვაზე შევხვდით რამდენჯერმე და ეგ იყო. ისიც არ მახსოვდა, ჩემი მისამართი თუ მქონდა ნათქვამი, ან იქნებ არც მქონდა და, უბრალოდ, სახელითა და გვარით მომძებნა.
ის კი იდგა და ხმას არ იღებდა. მერე მითხრა, არაფერს გთხოვ, მინდოდა, გცოდნოდა, რომ შვილი გყავსო. რა შვილი-მეთქი, ან არის ჩემი შვილი და ან არა-მეთქი, მოკლედ… ვეჩხუბე ძალიან… ნუ ნერვიულობო, მითხრა, არასდროს შეგაწუხებო, ერთი სათხოვარი მაქვს, რაიმე ნივთი მომეცი სახსოვრად, შენი გაკეთებული ან დახატულიო. ოღონდ წასულიყო და პირველი, რაც ხელში მომხვდა, ეს თუნგი იყო და მივეციო.
მას მერე აღარც გამოჩენილა და არც მე დავინტერესებულვარ მისი ძებნით და ახლა, ამდენი წლის მერე, ამ თუნგმა გამახსენა ყველაფერიო და რა გამოდისო, რომ შენ ხარ ჩემი შვილიო. წარმოგიდგენია?!
– საზიზღარი ადამიანი, საზიზღარი! როგორ გამოაგდო, როგორ?! – მეტი ვერაფრის თქმა მოვახერხე.
– მეგ, მერე კიდევ ბევრი ვისაუბრეთ. პატიება მთხოვა…
– მერე, რას აპირებ?
– ნანობს და უხარია ჩემი გაცნობა, სხვა შემთხვევაში ხომ შეეძლო, არაფერი ეთქვა… – მითხრა ელიმ, – ძალიან უნდა, გამიცნოს და დაც გამაცნოს. 14 წლისააო, დედასთან ცხოვრობსო… ახლა ჩემს ზარს ელოდება, შეხვედრა უნდა. მეგ, რა ვქნა, ვაპატიო? შევხვდე?
რომ წარმოვიდგინე, რა დღეში იქნებოდა მაშინ ჩემი მეგობარი, მინდოდა, მეთქვა, არა-მეთქი, მაგრამ, აპატიე, აუცილებლად აპატიე-მეთქი, ვუთხარი, რადგან შევატყვე, ელის ძალიან უნდოდა, ეპატიებინა, ძალიან უნდოდა, ახალაღმოჩენილი მამის ნახვა, მასთან სიახლოვე, მისი სიყვარული… უნდოდა და სჭირდებოდა კიდეც.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
