ძალიან მკაცრად გამზარდეს. აქედან გამომდინარე, ყოველთვის მორჩილი და მორიდებული ვიყავი. ისე დავამთავრე სკოლა და უნივერსიტეტი, მშობლების უნებართვოდ ერთი ნაბიჯიც არ გადამიდგამს.
ჩემი ზედმეტად დამთმობი ხასიათის გამო, ყოველთვის და ყველაფერზე ვჩუმდებოდი, უკან ვდგებოდი.
ამიტომ, მიუხედავად იმისა, რომ არც სხვაზე ნაკლები გარეგნობა მქონდა და არც სხვაზე ნაკლებ ნიჭიერი ვიყავი, ვერც კარიერა გავიკეთე და, პრაქტიკულად, ვერც პირადი ცხოვრება ავიწყვე:
არც ბიჭებში ვყოფილვარ პოპულარული, რადგან ბიჭებს არ მოსწონთ მორცხვი და მორიდებული გოგონები.
გათხოვების ასაკმა რომ მომიწია, მშობლების მოწონებულ კაცს გავყევი ცოლად. არც კი მიფიქრია, მომწონდა (სიყვარულზე ლაპარაკიც არ იყო) თუ არა. მითხრეს, უნდა გაჰყვეო და გავყევი. ჩემი ქმარი 14 წლით უფროსი იყო ჩემზე.
მართალია, ცუდად არ მექცეოდა და თავისებურად ვუყვარდი კიდეც, მაგრამ, ისეთი მკაცრი და მომთხოვნი იყო, ჩემი მშობლების სიმკაცრე მასთან მიმიქარავს.
ჩემთვის საკმაოდ ძნელი იყო, მისი გული მომეგო და შენიშვნა არ დამემსახურებინა, მაგრამ სირთულე კიდევ სხვა რამეში მდგომარეობდა: მიუხედავად იმისა, რომ უკვე გათხოვილი ვიყავი და თანაც მათსავე შერჩეულ კაცზე, ჩემს მშობლებს მიაჩნდათ, რომ სიცოცხლის ბოლომდე მათი სურვილების მონა უნდა ვყოფილიყავი და ძველებურად განაგრძობდნენ ჩემს მართვას.
მათზე ნაკლები (თუ უფრო მეტი არა) ძალაუფლების მოყვარული არც ჩემი ქმარი აღმოჩნდა და ის თავისი მხრიდან მოითხოვდა ჩემგან უსიტყვო მორჩილებას. უსიამოვნება კი მაშინ იჩენდა ხოლმე თავს, როცა მშობლების მოთხოვნები ჩემ მიმართ არ ემთხვეოდა ქმრის მოთხოვნებს.
ეს თავისას მოითხოვდა, ისინი – თავისას და შუაში მე ვიჭყლიტებოდი, რადგან არ ვიცოდი, როგორ მოვქცეულიყავი. ამ ყველაფერმა ისე დამიავადა ნერვები, ჩემს ერთადერთ შვილს რომ მოვფერებოდი, იმის თავიც აღარ მქონდა.
ასეთ საშინელ ყოფაში გადიოდა წლები და არაფერი იცვლებოდა. ამასობაში ჩემი ბიჭი წამოიზარდა და ერთხელ ისე მოხდა, რომ შეესწრო ჩემზე განხორციელებულ ორმხრივ შეტევას (მანამდე ყოველთვის ვცდილობდი ამ სცენებს ბავშვი არ შესწრებოდა და ამიტომ, არ იცოდა, სინამდვილეში რა ხდებოდა).
მე, ცხადია, ჩვეულებისამებრ, გავჩუმდი, თავი ჩავღუნე და ორმაგი „ცეცხლი“ მორჩილად გადავიტანე, რამაც ჩემი შვილი საშინლად გააბრაზა. მან ჯერ ჩემს მშობლებს შეუტია, მერე მამამისს და ორივე მხარეს სასტიკად აუკრძალა ჩემი დატერორება.
ბოლოს კი მე მიყვირა – ამხელა ქალს მეტი თავმოყვარეობა არ გაქვს, ამათ როგორ აბედვინებ ამდენსო. ამ სიტყვებმა გამომაფხიზლა, თან, იმედი მომეცა, რომ ერთი ადამიანი მაინც იდგა ჩემს მხარეს და მეც ცოტა ამაყი გავხდი.
მართალია, მთლად სიტყვის შებრუნებას ვერ ვბედავდი (ხომ გაგიგიათ, ჩვეულება რჯულზე უმტკიცესიაო, მე კი მორჩილება უკვე ჩვეულებად მქონდა გადაქცეული), მაგრამ, ხანდახან მაინც ავიცილებდი ხოლმე მათ მკაცრ შენიშვნებსა და საყვედურებს.
თავიდან ძალიან უკვირდათ, ვერ ეგუებოდნენ ჩემს ასეთ ცვლილებას და ერთი-ორჯერ საკმაოდ აქტიური პროტესტიც კი გამოთქვეს, მაგრამ, ჩემმა შვილმა კიდევ რომ აიმაღლა ხმა ჩემს დასაცავად,
მერე გაჩუმდნენ, ნელ-ნელა შეეგუვნენ იმას, რომ მეც ადამიანი ვარ და, შეიძლება, მეც მქონდეს ჩემი აზრი და ინტერესები. ბოლოს, ასე თუ ისე, რაღაც დონეზე მოგვარდა ეს პრობლემა.
რომ არა ჩემი ბიჭის მხარდაჭერა, შეიძლება, ასე მონობაში ამომხდენოდა სული.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ციცინო, 40 წლის. წყარო: თბილისელები
