დათომ პირდაპირ თავის სახლში მიმიყვანა.. დედამთილმა პირველივე დანახვისას გულში ჩამიკრა და ბავშვივით მეფერებოდა.. თუმცა დედაჩემმა და მამაჩემმა ისეთები გააკეთეს, ყველა შოკში იყო..

ოჯახში, სადაც გავიზარდე, სიმშვიდე და ჰარმონია არასოდეს სუფევდა.

დედ-მამა ისე ჩხუბობდნენ, მე და ჩემი და საწოლის ქვეშ, ხან კარადაში და ხანაც აბაზანაში ვიმალებოდით. მთელი ბავშვობა შიშისა და სტრესის ქვეშ გავატარე. ერთი სული მქონდა, იმ სახლიდან როდის წავიდოდი. ამიტომაც, ადრე გავთხოვდი.

მართალია, ჩემი ქმარი ასაკით ჩემზე გაცილებით დიდია და არც ისეთი სიმპათიურია, როგორზეც ვოცნებობდი, მაგრამ მის გვერდით თავს მშვიდად ვგრძნობ და არც იმის მეშინია, რომ უცებ აფეთქდება და ოჯახის წევრებს ააწიოკებს.

მოკლედ, სკოლას რომ ვამთავრებდი, მაშინ გავყვევი ცოლად. სულ რამდენიმე კვირის გაცნობილი მყავდა, მაგრამ იმ საღამოს დედ-მამამ ისევ დასცხეს, ლამის დახოცეს ერთმანეთი, თავზე დაალეწეს ჭურჭელი. მეც ავდექი, დავურეკე დათოს, მოსვლა ვთხოვე, ჩუმად გავედი სახლიდან და ცოლად გავყევი.

მანამდე ლაითად მოვუყევი ჩემი ოჯახური ამბები. იმ დღეს კი, ატირებულმა, ყველაფერი ვუამბე. მინდოდა, სცოდნოდა, რაც ხდებოდა ჩემს თავს. მისგან არც დღეს ვმალავ რამეს. დათომ პირდაპირ სახლში მიმიყვანა.

დედამისმა პირველივე დანახვისას გულში ჩამიკრა, კალთაში ჩამისვა და პატარა ბავშვივით მეფერა. საოცრად თბილი ქალია და გამოხატვის უნარიც აქვს. იმწუთას მივხვდი, არ თამაშობდა და რასაც გრძნობდა, იმას გამოხატავდა.

დედაჩემი კი, მეორე დღეს რომ მოვიდა, აიკლო იქაურობა, დათოც გალანძღა და დედამისიც ზედ მიაყოლა.

მამაჩემმა ხელითაც კი გაიწია ჩემს ქმარზე. უყვიროდა: ეს ბავშვია, უტვინო და შენ, ამხელა კაცს სად გქონდა ჭკუა, შე პედოფილო, მაიმუნო, მამაძაღლოო. არც გინება დაუკლია და არც ისეთი სიტყვები, რასაც ნამდვილად ვერც გავიმეორებ და ვერც დავწერ.

რასაკვირველია, დათომ და დედამისმა მოითმინეს, მაგრამ მეზობლებმა დარეკეს პატრულში და სადაც საჭირო იყო, იქ მიაბრძანეს დედაჩემიც და მამაჩემიც. როგორც ვიცი, ხელწერილით გამოუშვეს.

ამ დღის მერე დედაც დავკარგე და მამაც. ერთადერთი ჩემს დასთან მქონდა კომუნიკაცია და ისიც მშობლებისგან მალულად. სიმართლე გითხრათ, დიდად არ განვიცდიდი. ისეთი ლაღი, მშვიდი და ბედნიერი ცხოვრება მაჩუქა ჩემმა ქმარმა, წარსულის გაფიქრებაც კი მზარავდა.

თუმცა, დედამთილი რომ შვილივით მეფერებოდა და ათას საჩუქარს ყიდულობდა ჩემთვის, გულის სიღმეში გული მწყდებოდა, რომ ეს ყველაფერი ჩემს დას აკლდა. დედ-მამის გადამკიდე, დღესაც გაუთხოვარია.

თაყვანისმცემლები როგორ არ ჰყავს, რცხვენია მათი და მეუბნება: შენ გაგიმართლა, დაიკო, შეგნებული ხალხის ხელში აღმოჩნდი და ჩემს ქმარს რომ ეს გაუბედონ ან დედამთილს, ხომ იმ წამს გამომაგდეს სახლიდან და მერე სადღა წავიდე, მირჩევნია, გაუთხოვარი ვიყოო.

საწყალმა გოგომ, მშობლების უაზრო საქციელებს და ხასიათს შესწირა მთელი თავისი პირადი ცხოვრება. მე კი გამიმართლა და ამისთვის ღმრთის მადლობელი ვარ.

სამ შვილს ვზრდი და ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე, ვცდილობ, შენიშვნაც კი დელიკატურად მივცე. დაყვირებაზე, ჩხუბზე და ცემაზე ლაპარაკიც ზედმეტია.

დათოც არაჩვეულებირივი მამაა და დედამთილიც ძალიან მეხმარება. დედაჩემს კი მესამე ბავშვი, რომელიც უკვე ექვსი თვისაა, არც კი უნახავს. უფროსი შვილებიც, ჩემმა დამ წაუყვანა და აჩვენა, თორემ მათაც არ გაიცნობდა.

რა ვქნა, ასეთია, დედაჩემი ჰქვია და ვერ ამოვშლი, ვერ გავაქრობ ჩემი ცხოვრებიდან. იცოცხლოს დიდხანს და იყოს ჯანმრთელად. სხვას ვერაფერს ვუსურვებ. მამა, ერთი წელია, რაც გარდამეცვალა და მას მერე, დედა კიდევ უფრო გაღიზიანებულია.

ვერც ბავშვების ხმაურს იტანს და არც ჩემთან ურთიერთობა ეხატება გულზე. ვერ მაპატია, რომ მისგან გავიქეცი და გავთხოვდი.

იმას კი არ ფიქრობს, რომ სულაც არ იყო ჩემი არჩევანი ადრეულ ასაკში ოჯახის ჭაპანის გაწევა, მეც მინდოდა, ჩემი თანატოლებივით ვყოფილიყავი ლაღი და თავისუფალი. თუმცა, ჩემს ქმარს რომ ვუყურებ, ამაზე არც კი ვდარდობ. მთავარია, როგორც ქალი, ბედნიერი ვარ, არც არავინ მიყვირის და არც არვისი მეშინია.

გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..

ყურადღება: ფოტო პირობითია

ნათია, 28 წლის.