“გამარჯობა. არ ვიცი, ჩემს წერილს დაბეჭდავ თუ არა, მაგრამ მე მაინც მოგწერ… მყავს შეყვარებული. უკვე 2 წელია, ერთად ვართ.
დაქორწინებას ვაპირებდით, როცა საქმრომ მითხრა, 10 კილო მაინც უნდა დაიკლო, რადგან დედაჩემს მსუქანი გოგონები არ მოსწონს, მე კი არ მინდა, ერთმანეთთან უსიამოვნებები გქონდეთო.
ალბათ, ფიქრობთ, რომ ძროხასავით სქელი და უზარმაზარი ვარ. სულაც არა! ოდნავ პუტკუნა გახლავართ, მაგრამ შარვალიც მიხდება, ტოპიკიც და მინი-ქვედაბოლოც.
ჩემი სადედამთილო, ეტყობა, შარზეა და საჩხუბრად მიზეზებს წინასწარ აგროვებს. ისე, დიდი ბალერინა არც თავად მყავს.
მამიდაჩემი იცნობდა სტუდენტობისას და მან მითხრა, რომ ის ქალბატონი ახალგაზრდობაშიც ბომბორა ყოფილა.
არადა, რომ ჰკითხო, სიფრიფანა და კოხტა გოგო ვიყავიო, – ამაყად ყელმოღერებული გეტყვის.
მოკლედ, იმ ქალმა ჩემს დასაწუნებლად აშკარად სხვა მიზეზი უნდა მოძებნოს, მაგრამ სათქმელი რომ არაფერი აქვს?!.
მასზე მეტად საქმროზე გავბრაზდი. არ მესმის, ამდენის უფლებას როგორ აძლევს თუნდაც საკუთარ დედას? ეს ყველაფერი ძალიან განვიცადე.
იმის ნაცვლად, რომ დედამისის სულელური ნათქვამი დაემალა, გამომიცხადა: ან წონაში დაიკელი, ან შენზე უარის თქმა მომიწევსო.
მითხარით, ამ ყველაფრის შემდეგ ამ კაცზე ფიქრი ღირს? ცოლად გავყვე? მოკლედ, იმედგაცრუებული ვარ.
მე ირაკლი კაცი მეგონა, ის კი “დედიკოს ბიჭი” ყოფილა.
P.S. იმედია, რაიმე ღირებულს მირჩევთ”.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
გზავნილები; ჟურნალი “გზა”
