ჩემი ისტორია თითქოს ჩვეულებრივია, მაგრამ მთლად ჩვეულებრივიც არ არის. მინდა, ყველა ქართველ კაცს მივმართო და ვუთხრა, ცოტა მეტი პრინციპულობა გამოიჩინონ და დაიცვან საკუთარი პოზიცია, ან, თუნდაც, საკუთარი ცოლი.
2 წელი ჯერ იტალიაში ვცხოვრობდი, მერე გერმანიაში და მინდა ვთქვა, მარტო საქართველოში არ არის დედის კულტი. ყველა სამხრეთულ ქვეყანაში, ალბათ, ასეა.
„ქორწინება იტალიურად” ხომ ყველას გახსოვთ? მოკლედ, შინაურ მღვდელს შენდობა არ აქვს და სულ ვამბობდი, ქართველი კაცები ქართველი ქალების ღირსები საერთოდ არ არიან-მეთქი. სიმართლე გითხრათ, აქედან ქართველ კაცებზე საშინლად დაბოღმილი წავედი, იმ იმედით, რომ ქართველ კაცზე საერთოდ არ გავთხოვდებოდი.
რატომღაც ამოჩემებული მქონდა, ცოლად უცხოელს უნდა გავყვე-მეთქი. მაგრამ ღმერთმა ისე ინება, რომ ზუკა გავიცანი. ინტერნეტით ვკონტაქტობდით, კომპლიმენტებით მავსებდა, მეხვეწებოდა, რომ ჩამოხვალ, შევხვდეთო. ერთი სიტყვით, ტვინს მიჭამდა. რომ ჩამოვედი, გავიცანი და იმდენად მომხიბლა, სულ სხვა თვალით შევხედე.
ჰოდა, დავრჩი და დავრჩი ამ საქართველოში. ვფიქრობდი, ზუკა რაინდი იყო, სხვანაირი, ისეთი, ვისაც შეგიძლია დაეყრდნო. თანაც, ევროპული აზროვნება ჰქონდა – ყურადღებიანი იყო, წესიერი, არც მექალთანეობით იკლავდა თავს, რასაც მამაკაცში ძალიან ვაფასებ.
მაგრამ, თურმე ადამიანთან მართლა ერთი ფუთი მარილი უნდა ჭამო, რომ კარგად შეიცნო, ვინ არის. გარეგნობით, არ ვტრაბახობ, საკმაოდ კარგი ვარ, განათლებაც კარგი მაქვს და დიდი ხანია, ვმუშაობ. თაყვანისმცემლები გერმანიაში არ მაკლდა, მით უმეტეს, რომ ისინი სამხრეთული ტიპის ქალებზე გიჟდებიან.
მაგრამ, ალბათ, ბედი იყო და მაინც ქართველზე გავთხოვდი. დედამთილთან ერთად ვცხოვრობ. რომ გავიცანი, ძალიან სასიამოვნო შთაბეჭდილება დატოვა. კულტურული, გაწონასწორებული, ინტელიგენტი ქალია-მეთქი, ვიფიქრე. კარგად მიმიღო, წინასწარ იცოდა, რომ კარგი და შეძლებული ოჯახიდან ვიყავი.
ოჯახში ნამდვილად არ შევსულვარ იმ განწყობით, როგორც ზოგიერთი სხვა რძალი – მეუღლის დედის მიმართ ეჭვიანობისა და მტრობის განცდა არ მქონია ნამდვილად.
მაგრამ, ქართველი დედები კალთაზე იმდენად იკერებენ თავიანთ შვილებს, რომ როგორც ჩანს, რძალთან მიმართებაში ჯიბრის განცდა მაინც აქვთ. ნამდვილად არ ვამბობ, რომ ცუდი ადამიანია, ალბათ, მგულშემატკივრობს კიდეც, მაგრამ რატომღაც მის მიმართ აგრესია გამიჩნდა, რაც ძალიან მაწუხებს.
სულ ცდილობს, საკუთარი გემოვნება, შეხედულებები, ცხოვრების წესი თავს მომახვიოს და თანაც, სულ ჩასაფრებულია, რომ რამე შემეშალოს და მერე გამაკრიტიკოს. ცოტა არ იყოს, მანებივრებდნენ მშობლები და გადასარევი დიასახლისობით ვერ დავიკვეხნი. თუმცა, ვერც იმას დამწამებენ, რომ არ ვცდილობ და არ მაინტერესებს.
ზუკაც ჩემში სულ დედამისის თვისებებს ეძებს და ეს ძალიან მაღიზიანებს, სულ უნდა, მასავით ვფიქრობდე, მის რჩევებს ვითვალისწინებდე. შეიძლება, ისიც სასაყვედურო გახდეს, რომ კვირა დღეს ცოტა გვიანობამდე მეძინოს. კვირა დილით რომ მტვერსასრუტის ზუზუნი და ქვაბების რახარუხი გესმის, ცხადია, უხერხულად გრძნობ თავს და იძულებული ხდები, ადგე.
ჩემი და მისი გემოვნება საშინლად არ ემთხვევა ერთმანეთს. ჩემი აზრით, ძველმოდური ქალია – ყველაფერი ძველის ტრფიალი. პრანჭია და ქალური არასოდეს ყოფილა და ამიტომ, არც სხვების პრანჭვა-გრეხის სურვილი ესმის მაინცდამაინც. მეორადში სამოსს ყიდულობს და ევროპულიაო, გაიძახის.
ამას წინათ ძველი, ნაფტალინში ჩადებული საკუთარი კაბები და საკაბე ქსოვილები გადმოიღო – ჩაიცვი, ჩეხოსლოვაკიიდან არის ჩამოტანილი, ახლანდელ ტანსაცმელს არ სჯობსო? ისე გადავირიე და ავილეწე, კარგად ჩაცმა-დახურვას მიჩვეული ქალი, გული ლამის ბურთივით მომებჯინა ყელში.
რამე ძვირფასს რომ ვიყიდი, სულ ზეთები ჩამოსდის და კვდება. ვერ წარმოიდგენთ, რა ძნელი ასატანია ასეთი რამ. მეუღლეს კარგი სამსახური აქვს. მეც ვმუშაობ და ხელფასიც ნორმალური მაქვს, შემიძლია, თავი გავინებივრო. თანაც, იმდენად უემოციოა, ვერასოდეს გაიგებ, რა სწყინს, რა უხარია.
მალაყზე რომ გადავიდე, მაინც სულ ერთი იქნება, ალბათ. საქართველოში ოჯახები ხშირად იმიტომ ინგრევა, რომ დედები შვილებს სულს უხუთავენ და 40 წლის ჭაღარაშერთულ ჩინოვნიკ კაცებს ცინგლიანი ბაღის ბავშვივით ექცევიან. ძალიან მიყვარს ქმარი, მაგრამ მისი, ცოტა არ იყოს, სუსტი პოზიცია, ნერვებს მიშლის.
ყველას ვურჩევ, დედიკოს ბიჭებს ცოლად ნუ გაჰყვებიან. ასეთ რაღაცაზე თვალის დახუჭვა, არ შეიძლება.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
