მალე ბებია გავხდები და, ალბათ, არ შემეფერება პირად საკითხებზე საქვეყნოდ ლაპარაკი, მაგრამ იმდენი ხანია, გულზე მაწევს ეს ტკივილი, გადავწყვიტე, თქვენთვის მომეწერა.
ასეთ რამეს ვერავის მოვუყვები (ვაითუ, ვერ გაიგონ), არადა, თურმე, ყველა ადამიანს აქვს სურვილი, თავისი ისტორია ვინმეს გაანდოს და სამაგიეროდ თანაგრძნობა მიიღოს. მე არავის თანაგრძნობა არ მინდა, უბრალოდ, ძალიან მოკლედ გიამბობთ ჩემი მძიმე ცხოვრების შესახებ.
ამ წერილის მოწერაც იმან გადამაწყვეტინა, რომ, ჩემმა ყოფილმა დედამთილმა, რომელმაც პირველივე დღიდან ამითვალწუნა, ოჯახი დამინგრია და ჩემი ქმარი და შვილი სამუდამოდ გადაჰკიდა ერთმანეთს,
მოსავლელი რომ გახდა და აბსოლუტურად მარტო აღმოჩნდა დედამიწის ზურგზე, ისევ მე მომძებნა და მთხოვა, მისთვის მომევლო, სამაგიეროდ კი, თავისი ბინის (რომელშიც ამჟამად ცხოვრობს) გადმოფორმებას შემპირდა – ჩემს ერთადერთ შვილიშვილს ბებიასგან სახსოვრად ექნებაო.
ყველაფერი კი იმით დაიწყო, რომ, როდესაც რამაზმა სახლში მიმიყვანა, დედამისის გასაცნობად, დედამთილი კარგად შემხვდა (ჩემს ქმარს მამა გარდაცვლილი ჰყავდა): ტკბილი სუფრაც დამახვედრა, მომეფერა, რაღაც სუნამოც მაჩუქა.
მისი პირველი, ანუ დადებითი რეაქცია იმით იყო გამოწვეული, რომ გარეგნობით და სიტყვა-პასუხით მოვეწონე. მერე დამსვა და გამომკითხა, სად ვცხოვრობდი, მშობლები ვინ იყვნენ, რამდენი და-ძმა მყავდა და ასე შემდეგ, ანუ, ანკეტა შემივსო.
მე არ დამიმალავს, რომ დედაჩემი სკოლის ექთანი იყო, მამა – ფიზკულტურის მასწავლებელი, მყავდა სამი და და ვცხოვრობდი ორთაჭალაში, ეგრეთ წოდებულ, იტალიურ ეზოში, ოროთახიან ბინაში. იქვე შევატყვე, როგორ შეეცვალა სახე და მივხვდი, კარგი დღე არ მელოდა, მაგრამ ამდენს მაინც ვერ წარმოვიდგენდი.
ჯერ ერთი, მაშინვე ადგა, ოთახიდან გავიდა და თავის შვილს გამოსძახა, ხომ არ დაგავიწყდა, სად უნდა გამყვე, ბევრ დროს ნუღარ გააცდენ, გაუშვი ეს გოგო და საქმეს მიხედეო. ამით ყველაფერი იყო ნათქვამი. მერე ოთახში ცხვირაწეული შემოვიდა, სუნამო, რომელიც მაჩუქა და ჯერ ისევ მაგიდაზე იდო, ვითომ სხვათა შორის, აიღო და გაიტანა.
თავი რომ არ შეგაწყინოთ, მოკლედ გეტყვით, რომ ჩემმა „მარიაჟმა“ დედამთილმა ითაკილა ჩემს უბრალო მშობლებთან დამოყვრება – თვითონ მინისტრის შვილი ყოფილა, ქმარიც სადღაც „ზემოთ“ მუშაობდა, მთელი ცხოვრება მანქანა ემსახურებოდა და მოსამსახურეები დასტრიალებდნენ თავს და, აბა, ექთანთან რა საქმე ჰქონდა!
მაგრამ, ასე იყო თუ ისე, რამაზმა თავისი გაიტანა და ცოლად შემირთო. ჩემმა დედამთილმა არც ცალკე საცხოვრებლად გაგვიშვა და არც თავის სახლში გვასვენებდა.
ჩემი შერთვიდან ერთი თვის შემდეგ რამაზისთვის ვიღაც „თავისი შესაფერისი“ საცოლე იპოვა და ჩემი თანდასწრებით ჩასჩიჩინებდა, შეხვდი და გაიცანიო. რამაზის პროტესტზე კი ისე ცოფდებოდა, ჭკუიდან გადადიოდა.
განსაკუთრებით მაშინ გადადიოდა ჭკუიდან, როცა რამაზი თბილად მექცეოდა და რამე ელემენტარულ ყურადღებას იჩენდა ჩემ მიმართ. ვერაფრით რომ ვერ გადაიბირა შვილი, ახალ ხერხს მიმართა:
გაიგო თუ არა, რომ ფეხმძიმედ ვიყავი, დაიწყო ორაზროვანი ფრაზების ფრქვევა. მე მეუბნებოდა (ცალკეც და ქმრის თანდასწრებითაც): „დავიჯერო, ეგ ლაწირაკი ჩემი შვილისგან გყავს? რაღაც, ძალიან მეეჭვება“…
ხომ გაგიგონიათ, შეძახილმა ხე გაახმოო. ამ და სხვა მსგავსმა ფრაზებმა რამაზს თანდათან გული აუცრუა ჩემზე. საქმე იქამდე მივიდა, ბავშვი რომ გაჩნდა, რამაზის არც კი გახარებია. ერთხელ კი მთვრალმა მკითხა, დაიფიცე, რომ ეს ბავშვი ჩემი შვილიაო.
ამის ატანა ნამდვილად აღარ შემეძლო და ქმარს გავეყარე. რა თქმა უნდა, უკან არავინ გამომკიდებია, არც არავის მოუკითხავს ჩემი შვილი და არავის უზრუნია მასზე (ქმრის მხარეს ვგულისხმობ).
ჩემ შემდეგ რამაზმა კიდევ ორჯერ შეირთო ცოლი, სხვათა შორის, ორჯერვე დედამისის მოძებნილი და შერჩეული გოგო ითხოვა, მაგრამ, დედამისმა იმავე მეთოდით გააგდებინა – რომ ვერ დაიმონა, ორივეს ამორალობა დააბრალა და შვილი დაარწმუნა, გიღალატეს და სხვისგან არიან ორსულადო.
რამაზიც ძალიან გვიან მიხვდა, რომ არც ერთ ცოლს მისთვის არ უღალატია და ეს ყველაფერი დედამისის ოინები იყო, მაგრამ აღარც უარყოფილ და სახლიდან გაყრილ ცოლებთან მიესვლებოდა და არც დედის გაძლების თავი აღარ ჰქონდა, ამიტომ, დაჰკრა ფეხი და რუსეთში გადაიხვეწა.
დედამისს ფულს კი უგზავნიდა, მაგრამ საქართველოში ერთხელაც არ ჩამოსულა. დრო გავიდა. რამაზის დედა მოხუცდა და ლოგინად ჩავარდა, შვილი კი მაინც არ ჩამოდიოდა, თუმცა, ფულს უგზავნიდა. მის ყოფილ რძლებსა და უარყოფილ შვილიშვილებს მისი ხსენებაც კი არ უნდოდათ.
ჰოდა, სხვა გზა რომ არ დარჩა, ისევ მე მომძებნა და მთხოვა, მომევლო, სამაგიეროდ კი, როგორც უკვე გითხარით, თავის ბინას ჩემს შვილს – „თავის ერთადერთ შვილიშვილს“ გადმოუფორმებდა.
სიმართლე გითხრათ, კი შემეცოდა, მაგრამ, არც ისე ამჩუყებია გული, რომ, თუნდაც ბინის ფასად მისთვის მომევლო. ჩემს ყოფილ ქმარს დავურეკე და მისი თანხმობით, მომვლელი ავუყვანე. ფულს, რა თქმა უნდა, თვითონ გადაუხდის.
არც მისი ბინა სჭირდება ჩემს შვილს – საკმაოდ კარგ თანამდებობაზე მუშაობს და ბინაც აქვს და ყველა აუცილებელი კომფორტიც, თანაც მალე მამა გახდება, მეც ბებიობისთვის ვემზადები და გაცილებით უფრო სასიამოვნო ფუნქცია მელის, ვიდრე იმ ქალბატონის მოვლაა – ჩემს რძალს ბავშვის გაზრდაში უნდა მივეხმარო.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
თინა, 50 წლის; წყარო: თბილისელები
