1979 წელს ქალი დაქორწინდა. მისი მეუღლე საჰაერო ძალების ოფიცერი იყო, კაპიტნის წოდების მიღებას აპირებდა, ის სწრაფად დაორსულდა, 80 წელს შეეძინა ბავშვი. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მაგრამ რაღაც სისულელეების გამო იჩხუბეს და ეს ქალი დაშორდა. ქმარი მასთან კიდევ ორი წლის განმავლობაში მიდიოდა და სთხოვდა შერიგებას მაგრამ ამაოდ.
მას დედა და მამა ეხმარებოდნენ, მუშაობდა და ყველაფერი კარგად ჰქონდა, მაგრამ ქალმა გადაწყვიტა, რომ ბავშვი ხელს უშლიდა მას კვლავ დაქორწინებაში.
და რადგან მას სძულდა ქალიშვილის მამა, შვილიც მოიძულა. ქალიშვილი მშობლებს მიუყვანა გასაზრდელად თავად კი საკუთარ ბედზე იზრუნვა დაიწყო.
მეორედ დაქორწინდა, გადავიდა ახალ ქმართან ერთად საცხოვრებლად მაგრამ ქალიშვილი თან არ წაიყვანა. ქალიშვილი ბებიასთან, ბაბუასთან და დეიდასთან ერთად ცხოვრობდა.
შაბათ-კვირას მივვარდებოდი გზისკენ, მატარებელს ველოდი, დედაჩემის მოსვლის იმედით. იგი პერიოდულად მოდიოდა – დღესასწაულებზე. თავდაპირველად, უფრო ხშირად, შემდეგ ნაკლებად ხშირად და კოდევ უფრო ნაკლებად ხშირად. ბავშვი უკვე შეეძინა ახალი ქმრისგან, ასევე გოგონა.
რაც დრო გადიოდა, დედას უფრო და უფრო ავიწყდებოდა ბავშვი. მშობელთა შეხვედრები, დამამთავრებელი წვეულებები, თინეიჯერული კომპლექსები, ქალიშვილის პრობლემები, მისი სიხარული და წარმატებები – ეს ყველაფერი მას არ ადარდებდა.
ქალიშვილი გაიზარდა,მიხვდა, რომ დედა სინამდვილეში ისეთი უცხოა მისთვის, რომ არც კი იცის რაზე ელაპარაკოს. და ეს დედა ცხოვრობდა იმ პრინციპით, რომ რაც უფრო მტკივნეული იქნებოდა უფროსი ქალიშვილისთვის, მით უკეთესი.
ყველაზე უარესი კი ის იყო რომ არავინ იცოდა მისი პირველი ბავშვის შესახებ, იგი ამას ყველასგან მალავდა, ვერ ვხვდები რატომ, ის ხომ ასეთი მშვენიერი გოგონაა, განათლებული ჭკვიანი, ლამაზი. რთულ პერიოდში დედა არა მხოლოდ არ ეხმარებოდა, არამედ მას არაფრად თვლიდა.
ყველა ახალი წელი, დაბადების დღეები, რომლებიც მან მარტო გაატარა – მას მშვენივრად ახსოვს. ახლა ის დედასთან არ ურთიერთობს,
მე არ მესმის, როგორ შეიძლება არ მოგეწონოთ ბავშვი დაბადებიდან და შეიძულოთ იგი მისი მამის გამო.
