მსგავსი არ გენახოთ, არაფერი.. გუშინ გვიან საღამოს, ხალხით გაძეძგილ 135 ნომერ მარშრუტკას ხელი ავუწიე…
კარი გამოვაღე, თავი იქვე ასვეტილ, ორ ერთმანეთზე მიტყუპებულ საჯდომს შორის გავყავი და მძღოლს დაღლილი, მაგრამ ჟუჟუნა თვალები შევანათე…
– თემქაზე გადიხართ, ჰო?
– ამოდი, ქალბატონო, ბევრს ნუ ლაპარაკობ, – მიპასუხა მძღოლმა, – აბა, გადავიწიოთ უკან, გადავიწიოთ, ამობრძანდი ქალბატონო, არ მოდიხარ თემქაზე? გადავიწიოთ, სარკეს ნუ დავეფარებით…
ცალი ფეხი ავდგი, მეორეც და კიბეზე გავჩერდი…
აღშფოთებული ვარ… მე, ნოშრევანს, ქალაქის სიამაყეს, რა მაკადრა ამ კაცმა?!
– რა ვქნა, კი მერიდება, ხალხს ფეხზე რომ ვაყენებ,
მაგრამ გაჩერებაზე დგომას აქ დგომა
ხო ურჩევნიათ, თან მიდიან, თან – დგანან… – გააგრძელა ბურტყუნი.
– კუთხეში გამიჩერეთ, რა… – ვიღაცამ უკნიდან დაიძახა…
– ამ კუთხეში, ქალბატონო?
– დიახ…
– აი, რო გადავალ, შუქნიშანთან რომ გაგიჩეროთ, არ გაწყობთ?
– კი, მაწყობს…
– მობრძანდით, ქალბატონო, მობრძანდით, ფული გადამიხადეთ, ხურდა აიღეთ…
და კაი 200 მეტრით გაცდა მოთხოვნილ ადგილს…
ერთი ჩავიდა, 3 ამოვიდა… უფრო გავიჭედეთ, ეს წაატორმუზებს, ხალხი შეჯანჯღარდება და ჩაიპრესება კარგად…
– რა ვქნა, კი მერიდება, რო ვატორმუზებ, მაგრამ ისე დადიან ეს მძღოლები, უცებ წაგიტორმუზებენ, უვიცები რომ სხვა გზას არ მიტოვებენ…
– მანდ გამიჩერე რა!
– გაჩერებაზე რომ გაგიჩერო, არ გაწყობს?
– კი, მაწყობს…
– მობრძანდით, ბატონო, მობრძანდით, ფული გადამიხადეთ, ხურდა აიღეთ…
და ისევ 200 მეტრის იქით აჩერებს…
– იქ ვერ გავაჩერებდი, გზას გადავკეტავდი…
ენას არ აჩერებს მძღოლი… წამით არ გაჩუმებულა… სანამ თემქაზე გავედით, 30 ადამიანი მაინც ჩავიდა და არც ერთს არ გაუჩერა იქ, სადაც უნდოდა…
ამასობაში ერთ ქალბატონს მამაკაცი დაადგა თავზე… მხარზე კომპიუტერის ჩანთა აქვს გადაკიდებული, ხელში ცელოფანი უჭირავს.
– გინდათ, დაგიჭიროთ? – ქალი ეკითხება…
– არა, მადლობა ქალბატონო…
– მომეცით, დაგიჭერთ…
– არ მინდა, ქალბატონო…
– კი მარა, დაჭერას რა უნდა, არ შევწუხდები, მომეცით, კარგად დაგიჭერთ, არაფერს გაგიფუჭებთ…
– მიეცი, დაგიჭიროს, რამდენს ლაპარაკობს ეს ქალი, რა არის, ქალბატონო, რატომ არ ჩუმდები, არ უნდა ამ კაცს დაჭერა და დაანებე თავი, – მძღოლი გულგრილი არ დარჩა ამ დიალოგის მიმართ და ჩაერია…
ატყდა ფხუკუნი მგზავრებს შორის…
ისე დაჰყავს, სახელურზე დაბღაუჭებული სტიპტიზის მოცეკვავესავით ილეთებს ვასრულებ… მოვცურდები და ხან ერთ მხარეს ვარ მოღრეცილი და ფეხი მაქვს ჰაერში, ხან სახელურს შემოვეხვევი, რომ ჩამსვლელი მგზავრი გავატარო, ხან საერთოდ ჰაერში ვარ თავდაყირა ვკიდივარ…
წარამარა ამუხრუჭებს და ხანდახან თავითაც ვეტაკები ამ სახელურს.
ვატყობ, მალე ნერვები მიღალატებს…
– გამიჩერეთ მაღაზიასთან!
მე: – ქალბატონო, მოედანთან რომ გაგიჩეროთ, არ გაწყობთ, აი, გადავა და გაგიჩერებთ, ასე ნახევარ კილომეტრში…
მძღოლი დუმს…
მე: – მობრძანდით, ქალბატონო, მობრძანდით, ფული გადაუხადეთ, ხურდა აიღეთ…
ასე ჩავუშვი 4-5 მგზავრი…
ახლა მე არ ვაჩერებ ენას…
ხალხი სიცილით იგუდება…
ახალი მგზავრი რომ ამოდის, ვეუბნები – აბა, გადავიწიოთ უკან, გადავიწიოთ, ამობრძანდი, ქალბატონო, გადავიწიოთ, სარკეს ნუ დავეფარებით…
ეს ახლები გაგებაში არ არიან და უკვირთ, ვერ ხვდებიან, ვინ ვარ, რა მინდა… სამაგიეროდ, ძველები ხალისობენ მაგრად…
– ცოტა ნელა რომ იარო, არ გინდა? – აფეთქდა ახალგაზრდა მამაკაცი. – ცხვირ-პირი დავიმტვრიე, აგერ, ქალს კალთაში ჩავუჯექი, რა წარამარა ატორმუზებ?
– ახალგაზრდავ, ეგ რა სალაპარაკოა, ახლა? – აღშფოთდა მძღოლი…
მე: – რა ქნას, კი ერიდება, რომ ატორმუზებს, მაგრამ ისე დადიან ეს მძღოლები, უცებ წაუტორმუზებენ, უვიცები, და სხვა გზას არ უტოვებენ…
– აი, იცის ამ ქალბატონმა, ამხელა ბიჭმა კი არ იცი! – შემაქო…
ამასობაში, გურამიშვილის მეტროსთან, შუქნიშანზე გვერდით სხვა მარშრუტკა ამოგვიდგა… იმ მძღოლმა ჩვენსას გადმოსძახა: – ვაა, როგორ ხარ, ძმაო?
– კარგად, შენ როგორ ხარ? – ჩვენმა უპასუხა…
– კარგად, კარგად…
– მუშაობ? (?!) – ეკითხება კაცს, რომელიც ხალხით სავსე მარშრუტკის საჭესთან ზის…
მე: – არა, არ მუშაობს, სიმინდს არჩევს და ფუჩეჩს ცალკე აწყობს და ტაროს – ცალკე…
მოკლედ, ასე ვიარეთ და მივედით მეხუთე სამშობიაროსთან, სადაც უნდა ჩამოვიდე და წინასწარ ვფიქრობ, ამან ახლა მეც რომ მითხრას, – გადავალ და გაგიჩერებო, მოვკლავ-მეთქი…
– აქ, კუთხეში გამიჩერეთ! – ძალიან კატეგორიული ტონი მაქვს…
– აქ ვერ…
– აი! აქ! გამიჩერე!
ეგრევე დაამუხრუჭა… იგრძნო საფრთხე…
– მოვბრძანდები, მოვბრძანდები, აი, ფული აიღეთ, ხურდა დამიბრუნეთ……………… და ბევრს ნუ ლაპარაკობთ!
ბოლო სიტყვები უკვე მიწაზე მყარად რომ დავდექი, მაშინ ვთქვი და კარი მივუხურე.
ვააახ, მაგას სახლში როგორ უძლებენ… ვინმეს ხომ არ გეცნოთ?
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
მარი ჯაფარიძე; ყურადღება: ფოტო პირობითია
