სკოლის პერიოდში ერთი ბიჭი შემიყვარდა, ჩემი თანაკლასელი. ვერ ვიტყვი, რომ ისიც გიჟდებოდა ჩემზე, მაგრამ მაინც ვხვდებოდით ხოლმე ერთმანეთს. მართალია, მიყვარდა, მაგრამ რაღაც პერიოდის შემდეგ მივხვდი, რომ მას არანაირი გრძნობა არ ჰქონდა ჩემ მიმართ და, მარტო იმიტომ, რომ ვებრალებოდი, მასთან ურთიერთობის გაგრძელება აღარ მოვინდომე.
ამიტომ, დავშორდით ერთმანეთს. ეს ჩემი ინიციატივით მოხდა. ერთადერთი, იმით ვიყავი კმაყოფილი, რომ მას არ მივუტოვებივარ და ქალური თავმოყვარეობა შელახული არ მქონდა.
ასე იყო თუ ისე, ლევანთან განშორება მაინც მძიმედ გადავიტანე. ისე გავიდა რამდენიმე წელიწადი, არავინ არც შემყვარებია და არც მომწონებია. ინსტიტუტს რომ ვამთავრებდი, დაქალის ბიძაშვილს შევუყვარდი და ცოლობა მთხოვა.
ვიფიქრე, მაინც ცარიელი ტაქსივით დავდივარ-მეთქი და გავყევი, იმ იმედით, რომ მერე მეც შემიყვარდებოდა. რომეო და ჯულიეტა არ ვყოფილვართ, მაგრამ მე და ჩემი ქმარი ერთმანეთს კარგად შევეწყვეთ, თუმცა, ჩვენს ურთიერთობაში ის ვნება და ცეცხლი არ იგრძნობოდა, რაც ახალგაზრდა ცოლ-ქმარს უნდა ჰქონოდა, ყოველ შემთხვევაში, ქორწინების პირველ წლებში მაინც.
ყველაზე მეტად რაც მაღიზიანებდა ჩემს ქმარში, ის იყო, რომ, ყოველი წუთი და საათი წინასწარ ჰქონდა განსაზღვრულ-დაგეგმილი, მაგრამ მერე ამასაც თითქოს შევეჩვიე, აქტიური პროტესტი არ გამომიხატავს.
ერთ დღესაც, თანაკლასელმა დამირეკა და მითხრა, სკოლის დამთავრების 15 წლის იუბილეს აღვნიშნავთ და შაბათს, ამა და ამ რესტორანში, ცოლებითა და ქმრებით ვხვდებით ერთმანეთსო.
ძალიან გამიხარდა, ამდენი წლის უნახავ მეგობრებს რომ ვნახავდი. ავთოსაც უარი არ უთქვამს და დათქმულ დღეს რესტორანში წავედით. რატომღაც, ძალიან მოვინდომე და ისე გამოვიპრანჭე, ჩემს ქმარს, რომ იტყვიან, ყბა ჩამოუვარდა – ასეთი ლამაზი თუ იყავი, არ ვიცოდიო.
თითქმის მთელი კლასი იქ დამხვდა. ზოგი ცოლით იყო, ზოგი – ქმრით. ერთი-ორი მარტოც იყო მოსული. ზოგიერთი ისეთი შეცვლილი იყო, ძლივს ვიცანი. ყველა ერთმანეთს ვეხვეოდით და ვკოცნიდით, მხოლოდ ერთი ახალგაზრდა კაცი იჯდა სუფრასთან მოწყენილი და სევდიანი თვალებით გვიყურებდა.
გოგოებს ვკითხე – ის ბიჭი ვინ არის-მეთქი და, რომ მითხრეს, ლევანიაო, ვერ დავიჯერე, ვერ წარმოვიდგინე, რომ ეს გაჭაღარავებული კაცი ის ბიჭი იყო, ოდესღაც ასე რომ მიყვარდა. ისე გამოიყურებოდა, თითქოს რაღაც დიდი უბედურება ჰქონდა გადატანილი.
უცებ, რატომღაც, საოცარი სიბრალული ვიგრძენი, მივედი და გადავკოცნე, მოვიკითხე. ძლივს ავიყოლიე საუბარში. მერე, ცოტა რომ დალია, თანდათან გათამამდა, ჩემი ქმარიც გაიცნო და გვერდიდან აღარ მომშორებია, რამდენჯერმე ერთად ვიცეკვეთ კიდეც.
ბანკეტის ბოლოს, ერთმანეთს რომ ვემშვიდობებოდით, ლევანმა პატარა ფურცელი ჩამიდო ხელში, მერე ყველას ხელი აუწია – კარგად იყავითო და წავიდა. ფურცელი საფულეში შევინახე და მისი არსებობა რამდენიმე დღის განმავლობაში აღარც გამხსენებია.
დაახლოებით ერთი კვირის შემდეგ კი რაღაცისთვის გავხსენი საფულე და, ის ფურცელი რომ დავინახე, გამეცინა, რა პატარა ბავშვივით მომცა წერილი-მეთქი. გავშალე, მაგრამ, რაც იქ წავიკითხე, იმდენად შოკის მომგვრელი იყო ჩემთვის, რომ კარგა ხანს გონზე ვერ მოვედი.
„ანა, – მწერდა ლევანი, – ჩემი ყველაზე დიდი შეცდომა ცხოვრებაში ისაა, რომ შენ დაგკარგე. მას მერე უბედური ვარ. ახლა რომ დაგინახე, მივხვდი, ყოველთვის მიყვარდი, უბრალოდ, იდიოტი ვიყავი და ამ გრძნობას ვერ გავუფრთხილდი.
ვიცი, რომ ქმარი გყავს, ისიც ვიცი, რომ ისევ გიყვარვარ – ეს შენს თვალებში დავინახე. ერთხელ მოვდივართ ამქვეყნად და რაღაც ხელოვნურად შექმნილი მოვალეობებითა და ვალდებულებებით ნუ შევიზღუდავთ თავისუფლებას.
ამა და ამ დღეს, საღამოს 7 საათზე, ჩვენს საყვარელ ადგილას გელოდები“…
თვალებს არ ვუჯერებდი. ჯერ შემეცოდა, მერე გავბრაზდი – როგორ გამიბედა-მეთქი. მერე გადავითვალე და მისი დათქმული თარიღი სამი დღის შემდეგ უწევდა. მთელი ეს სამი დღე ვბობოქრობდი, გულში სულ თავხედსა და უზნეოს ვუწოდებდი;
იმ წუთას რომ დამნახვებოდა, ალბათ, თვალებს გამოვჩიჩქნიდი. რა თქმა უნდა, ამ დღეების განმავლობაში შეხვედრაზე არც მიფიქრია. ის დღე რომ დადგა, მთლად გადავირიე, ისე ავფორიაქდი, ავთომაც კი შემამჩნია – ეს ბოლო ხანებია, რა დაგემართაო.
რაღაც მიზეზი მოვბოდე და ისიც აღარ ჩამძიებია. საღამო რომ მოახლოვდა, უცბად გადავწყვიტე, მივალ და ერთი კარგად გამოვლანძღავ, როგორ გამიბედა ასეთი რამ, მაგას ვინ ვგონივარ-მეთქი.
წავედი განრისხებული, საჩხუბრად განწყობილი. მართლაც, დავუწყე ჩხუბი და ლანძღვა, მაგრამ ლევანს ხმა არ ამოუღია.
ჩამსვა მანქანაში და მითხრა – ქუჩაში ნუ მიყვირი, ჩემთან წავიდეთ და იქ რაც გინდა, ის მითხარიო. ათი წუთის შემდეგ მის ბინაში ვიყავით. სუფრა გაშლილი დამხვდა: ნამცხვრები, ხილი, შამპანური…
მერე აღარაფერი მახსოვს. გონს რომ მოვედი, თავი მის მკლავზე მედო და ჩემზე ბედნიერი ქალი ქვეყანაზე არ მეგულებოდა.
ახლა ერთი უდიდესი პრობლემა მაქვს: რა ვუთხრა ჩემს ქმარს, რომელსაც ჩემთვის კარგის მეტი არაფერი გაუკეთებია, რატომ გეყრები-მეთქი?!
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია; წყარო: თბილისელები
ანა, 32 წლის.
