ერთ დღეს ქმარმა მითხრა ჩვენი სამსახური „ამხანაგობის“ (მაშინ ასე ეძახდნენ) სახლის აშენებას აპირებს და, ბინა მეც რომ მომცენ, ფიქტიური გაყრა უნდა გავაკეთოთო.. სწორედ ამ ერთი შეხედვით უბრალოდ ფურცელმა, ცხოვრება და ოჯახი სამუდამოდ დამინგრია..

მე და ჩემს ქმარს ისეთი იდეალური ურთიერთობა გვქონდა, ყველა ჩვენ შემოგვნატროდა. მართალია, საკმაოდ ახალგაზრდები დავქორწინდით, მაგრამ, ათი წელი ისე გავატარეთ ერთად, პრაქტიკულად, უსიამოვნება არ მოგვსვლია და ამით ყოველთვის ვამაყობდით.

ერთ დღეს ჩემი ქმარი სახლში მოვიდა და მითხრა, ჩვენი სამსახური „ამხანაგობის“ (მაშინ ასე ეძახდნენ) სახლის აშენებას აპირებს და, ბინა მეც რომ მომცენ, ფიქტიური გაყრა უნდა გავაკეთოთო.

მოგეხსენებათ, კომუნისტების დროს ადამიანს უფლება არ ჰქონდა, კანონიერი გზით შეეძინა მეორე ბინა; აუცილებლად რაღაც მაქინაციები უნდა ჩაგეტარებინა, რომ კანონს „მორგებოდი“.

თავიდან ძალიან ვიუარე, რადგან ჩემთვის ფსიქოლოგიურად ძალიან მძიმედ გადასატანი იყო თუნდაც ფიქტიური განქორწინება, მაგრამ, ჩემმა ქმარმა ისე აიჩემა, თუ არ დამეთანხმები, სამოთახიან ბინას დავკარგავთო, რომ ბოლოს მეც დავეთანხმე – ვიფიქრე, სამი შვილი გვეზრდება და, მართლაც, რა დაშავდება, რომ დავუჯერო.

მერე კი, ბინას რომ მივიღებთ, ხელმეორედ მოვაწერთ ხელს – ვითომ შევრიგდით-მეთქი. მოკლედ, ფიქტიურად განვქორწინდით, მაგრამ, ის „მერე“, როცა ისევ უნდა „შევრიგებულიყავით“, აღარასდროს აღარ დადგა.

არავინ თქვას, ქაღალდსა და საბუთს რა ჭკუა აქვს, მთავარი გრძნობა და ურთიერთობააო. მთელი პასუხისმგებლობით ვაცხადებ: ჭკუაც აქვს და მნიშვნელობაც, თანაც – გადამწყვეტი.

მე და ჩემი ქმარი მხოლოდ ფიქტიურად განვქორწინდით და ისევ ჩვეულებრივად ერთად ვცხოვრობდით ჩვენს სამ შვილთან ერთად, მაგრამ, ჩვენ შორის ურთიერთობა რომ აშკარად გაგრილდა, ამას აშკარად ვგრძნობდი.

თავიდან ვფიქრობდი, ეს ფსიქოლოგიური მომენტია და, ალბათ, იმიტომ მაქვს ეს დისკომფორტი-მეთქი, თანაც, ჩემი ქმარი ყველა შესაძლო შემთხვევაში, ყველა სიტუაციაში „ღადაობდა“:

მე და ლეილა (ანუ მე) გავეყარეთ, ახლა ორივე თავისუფლები ვართ და, შეგიძლიათ, გაგვეპრანჭოთ კიდეც. პირადად მე ლეილას სრულ თავისუფლებას ვაძლევო.

ამაზე ბევრს იცინოდნენ ჩვენი მეგობრები და ჩვენც ვხალისობდით. მაგრამ, ხომ გაგიგიათ, შეძახილმა ხე გაახმოო, ისე დაგვემართა ჩვენც.

თან, სახლის მშენებლობა (და, შესაბამისად, ჩვენი ხელმეორედ „დაქორწინება“) ისე გაჭიანურდა, თანდათან შევეგუეთ იმ ფაქტს, რომ გაყრილები ვართ და ამან აშკარად იმოქმედა ჩვენს ურთიერთობაზე – შინაგანად აშკარად დავშორდით ერთმანეთს.

ქმარი რომ ისე აღარ იყო ჩემ მიმართ, ამას ნამდვილად ვგრძნობდი (ხომ იცით, ქალს ასეთი რამე არ ეშლება), მაგრამ, არაფერს ვამბობდი – იქნებ, მეჩვენება, იქნებ ეს კაცი არაფერ მსგავსს არ ფიქრობს და მე ხომ არ შევაგულიანებ-მეთქი.

მაგრამ, ძალიან მალე გაირკვა, რომ არ ვცდებოდი. რამდენიმე თვის შემდეგ გავიგე, რომ იმ „ამხანაგობის“ მშენებლობაც დასრულებულა და ბინებიც დარიგებულა, მაგრამ ჩემს ქმარს ამის შესახებ არაფერი უთქვამს.

რომ ჩავეკითხე, სიტყვა ბანზე ამიგდო და მითხრა, ერთ-ორ თვეში ყველაფერი დამთავრდებაო. მე გულმა რეჩხი მიყო, ჩუმად დავრეკე სამსახურში და ეშმაკური კითხვებით დავადგინე, რომელი ნომერი ბინა შეხვდა ჩემს ქმარს და მეორე საღამოს იმ ბინის კარს მივადექი.

სიმართლე გითხრათ, რაღაცას ვეჭვობდი, მაგრამ იმას მაინც არ ველოდი, რაც იქ დამხვდა. კარს მიღმიდან ლაპარაკის ხმა შემომესმა და ყური არც კი მიმიგდია, ეგრევე ზარი დავრეკე.

წარმოიდგინეთ ჩემი გაოცება, როცა კარი გაიღო და ჩემი ქმარი და მისი თანამშრომელი ახალგაზრდა გოგო ნახევრად შიშვლები დავინახე, მაგრამ, ჩემი გაოცება რა სათქმელია, თქვენ ჩემი ქმრის სახე უნდა გენახათ – შეშინებული, დაბნეული და, რაღაცნაირად, არაკაცური.

მის სახეს რომ შევხედე, მხოლოდ მაშინ მივხვდი, ვისთან მიცხოვრია ამდენი წელი და ვინ მყვარებია. ცოტა გონს რომ მოვედი, იმ ქალის გამობზეკილი მუცელი შევნიშნე და ყველაფერი გასაგები გახდა.

იმავე საღამოს ჩავალაგე აწ უკვე მართლაც ყოფილი ქმრის პირადი ნივთები და მის მეგობარს გავატანე. თან შევუთვალე, რომ ჩვენი მისამართი დაევიწყებინა.

ჰოდა, დაივიწყა კიდეც – მას მერე ერთი წელი ისე გავიდა, არც კი მოუკითხავს შვილები. ცოტა მოგვიანებით გავიგე, ის ბინა რომ მიუღია, იმ ქალთან ხელიც მოუწერია და როგორც ოფიციალური ცოლი, ისე შეუყვანია ახალ ბინაში.

ასე დამენგრა ოჯახი. მართალია, მერე რაღაცეებს კი ეხმარებოდა თავის შვილებს, მაგრამ, შეიძლება ითქვას, მარტომ გავზარდე სამი შვილი, მარტომ დავაყენე ფეხზე და, სრულიად ახალგაზრდა ქალმა მარტო გავატარე ცხოვრება.

ახლა უკვე ასაკში ვარ. ჩემი ყოფილი ქმარიც საკმაოდ „მოყანყალდა“ და, როგორც ჩანს, ცოლს ნერვებს უშლის, რადგან, ამას წინათ დამირეკა და მითხრა, ამასთან აღარ და მედგომება და, შეიძლება, შენთან გადმოვიდეო?

სიმართლე გითხრათ, შემეცოდა, მაგრამ, მაინც უარი ვუთხარი – ნამდვილად არ მაქვს ვინმეს მოვლის თავი, იქით ვარ მოსავლელი და ყველამ თავი დამანებოს.

გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..

ყურადღება: ფოტო პირობითია

ლეილა, 68 წლის.