ვიცი, რომ ბევრი მკითხველი ამის დაწერის გამო მკაცრად გამკიცხავს, მაგრამ, ისეთი გამწარებული და გულგაწყალებული ვარ, გადავწყვიტე, მოგწეროთ ჩემი სატკივარის შესახებ. იქნებ, ოდესმე მიხვდნენ კაცები, რომ ასე არ უნდა მოიქცნენ..

ვიცი, რომ ბევრი მკითხველი (განსაკუთრებით – მამაკაცები), გამკიცხავს – რა წესია ქმრის შესახებ და, საერთოდ, ოჯახის ამბებზე საქვეყნოდ ლაპარაკიო, მაგრამ, ისეთი გამწარებული და გულგაწყალებული ვარ, გადავწყვიტე, მოგწეროთ ჩემი სატკივარის შესახებ. იქნებ, მიხვდნენ კაცები, რომ ასე არ უნდა მოიქცნენ.

ჩემი ქმარი ნამდვილი ორსახოვანი იანუსია: თავის სამეგობროში და სამსახურში ისეთი სახელი აქვს, მასზე უკეთესი თუ ვინმე დადის ამქვეყნად, არავის ჰგონია:

მოქეიფე, მომლხენი, მეგობრებისთვის (და მათი ოჯახების წევრებისთვისაც) თავგადადებული, ხელგაშლილი…

ერთი სიტყვით, სამეგობროს სული და გული, მაგრამ ასეთი მხოლოდ გარეთ არის. ჩემი მხრიდან მის სასარგებლოდ მხოლოდ იმის დამატება შემიძლია, რომ ზოგადად, წესიერი ადამიანია და ეგრეთ წოდებული „მტარვალი“ და ეჭვიანი ქმარი არ არის, მაგრამ, მოგეხსენებათ, ელემენტარული ოჯახური თანაცხოვრებისთვის ეს საკმარისი არ არის.

სხვებთან ხელგაშლილსა და ხალისიანს, სახლში შემოსვლისთანავე ეცვლება სახე, გამომეტყველება, ხასიათი და სულ იღრინება, ყველათი (ანუ თავისი ოჯახის წევრებით) უკმაყოფილოა, სულ შარზეა.

მაგრამ ეს ყველაფერი არ არის. ამას, ასე თუ ისე, კიდევ გაუძლებდა კაცი (ისე, როგორია ამის გაძლება?), რომ არა მისი სიძუნწე. ბევრი ვიფიქრე, როგორი ფორმულირება მიმეცა მისი ამ საშინელი თვისებისთვის და მოვიფიქრე:

ეს არის უკიდეგანოდ ძუნწი ადამიანი, ოღონდ, გამორჩეულად ცოლ-შვილის, განსაკუთრებით კი – ჩემ მიმართ. ჯერ ერთი, მაქსიმალურად ცდილობს, თავისი ხელფასიდან კაპიკი არ დახარჯოს ოჯახისთვის. თუ მაინც მოუწია ორიოდე ლარის დახარჯვა, მთელი კვირა მოსთქვამს და იყვედრება.

ღმერთმა შეარგოს, მაგრამ დღეში ხუთჯერ სადილობს, მოტანა კი არ უყვარს. ყველა ამ სიკეთესთან ერთად, დილიდან დაღამებამდე სულ კუდში დამდევს, მითვალთვალებს, გაზი და შუქი ხომ არ ავანთე და მერე საყვედურებით მავსებს.

ამას წინათ ლამის მეჩხუბა იმის გამო, რომ სადილის კეთებისას გაზის ალი აწეული მქონდა და სამზარეულოში შუქი – ანთებული. შემოვიდა, შუქი ჩამიქრო, გაზს დაუწია, ერთი კარგად შემომიყვირა – ეკონომიას არ აკეთებო – და კარი გაიჯახუნა.

მერე ჩაიცვა და სამსახურში წავიდა. სამზარეულოდან რომ გავედი, სინათლე ყველა ოთახში და აბაზანაშიც ანთებული დამხვდა. რომ ვუთხრა, შენ რატომ ტოვებ-მეთქი, შეიძლება, აივნიდან გადამაგდოს.

ამას წინათ ავად ვიყავი და რაღაც წამლები ამომიტანა – დაახლოებით 10 ლარამდე დაეხარჯა. მთელი კვირა მაყვედრა, სანამ ის 10 ლარი არ დავუბრუნე.

არც კი გაწითლებულა, ისე გამომართვა. ერთხელ კი ორი დღით 5 ლარი მასესხა და მთელი იმ ორი დღის განმავლობაში მახსენებდა, არ დაგავიწყდესო. მოკლედ, რომელი ერთი ჩამოგითვალოთ.

თქვენს რუბრიკაში რომელიღაც წინა ნომერში იყო დაბეჭდილი ვიღაცის წერილი, ძუნწების გამოსწორება არ შეიძლებაო. ის წერილი რომ წავიკითხე, მაშინ გადავწყვიტე ამ წერილის მოწერა.

ვინც წაიკითხავს, ალბათ, მეტყვის, თავს რატომ აკვლევინებ, ადექი და გაშორდიო.

თხუთმეტწლიანი თანაცხოვრების შემდეგ არც ისე ადვილი ყოფილა ამ ნაბიჯის გადადგმა. თან, ეტყობა, ესაა ჩემი ჯვარი და ბოლომდე უნდა ვზიდო.

გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..

ყურადღება: ფოტო პირობითია

ირინა, 41 წლის.