„თავიდანვე ვიცოდი, რომ ჩვენი ოჯახი აუცილებლად დაინგრეოდა, ან მე მოვხვდებოდი საგიჟეთში..“

თქვენ წარმოიდგინეთ, როცა მან ცოლობა შემომთავაზა, არ გამიხარდა. ჩემს მეგობართან მივედი და ვიტირე. დაბნეული და შეშინებული ვიყავი.

არ მინდა ჩემი ისტორიით ვინმე პესიმისტურად განვაწყო და არც ნეგატივი შევიტანო… უბრალოდ, ყველაფერი ყოველთვის ისე არ ხდება, როგორც ჩვენ გვინდა. თუმცა შეგვიძლია ისე მოვიქცეთ და ისე გავაკეთოთ ყველაფერი, რომ საკუთარ თავს რაც შეიძლება ნაკლები ზიანი მივაყენოთ.

გვიყვარს, ვფიქრობთ მასზე და ხშირად საკუთარ თავს ვივიწყებთ; იმაზე არ ვფიქრობთ, რა გველოდება მომავალში. როცა შეყვარებულობის პერიოდში ვყლაპავთ ყველაფერს, მზად უნდა ვიყოთ იმისთვის, რომ მერეც ავიტანოთ და გადავყლაპოთ.

აი, ჩვენ კი უკვე მერე ვიცით თავში ხელების ცემა და სინანული… ცოტა ადრე რომ გავიაზროთ, მერე ამ ყველაფერს ავიცილებთ თავიდან.

თან ამ “ცოტას” კი არა, “ბევრს”. არ გეგონოთ, რომ დღეს მე ოჯახი არ მყავს, მაგრამ ეს ყველაფერი ნერვების ფასად დამიჯდა.

ძალიან ბევრი რაღაც შევწირე ჩემს ჯერ შეყვარებულს და მერე ქმარს. მამუკა არც ერთ ჩემს მეგობარს არ მოსწონდა, საერთო ენას ვერც ერთი მათგანი ვერ პოულობდა. არავის სურდა მასთან დაახლოება.

უახლოესი მეგობრებიც, ვინც დასავით მყავდა, მეუბნებოდნენ, რომ დავფიქრებულიყავი და კარგად ამეწონა ჩემი გადაწყვეტილება.

მე კი უბრალოდ იმით ვხსნიდი ჩემი თავის დამცირებას, რომ მიყვარდა და მორჩა. ძალიან ბევრჯერ დამამცირა, ბევრჯერ გააბა, როგორც თვითონ ეძახდა, ფლირტი.

როცა დანაშაულზე დავიჭერდი, ყოველთვის თავს იმართლებდა, რაღაცებს მიხსნიდა და მეც ცოტა ხანში ისევ ვურიგდებოდი. გვიან გავაცნობიერე, რამდენი რამ გადავყლაპე.

გავიძახოდი, მიყვარს და არ შემიძლია მისგან შორს ყოფნა-მეთქი. ისეთი ჯიუტი და თავისებური ხასიათი ჰქონდა, რომ ჭკუიდან გადავყავდი. მე სულ სხვა ღირებულებები მქონდა. მას შეეძლო ვინმესთვის ისე ეტკინა გული და შეურაცხყოფა მიეყენებინა, რომ ვერც კი მიმხვდარიყო, ასე თუ მოიქცა.

ან ვითომ ვერ ხვდებოდა. იტყვით, რომ უთავმოყვარეო დებილი ვარ… ყველას არ შეუძლია ისე ელოლიავოს ურთიერთობას და ამ ყველაფერს, ითმინოს ამდენი, უზომოდ ბრაზდებოდეს და თან უყვარდეს. იმდენჯერ მიტირია; არა, უფრო სწორად, მიღრიალია…

ხანდახან მეგობრებსაც ვერ ვურეკავდი; ვიცოდი, რასაც მეტყოდნენ. სულ ჩაფიქრებული დავდიოდი, სულ რაღაცას ვიაზრებდი, დაშორება მთელი გულით მინდოდა, მინდოდა ისეთი ძლიერი ვყოფილიყავი, რომ ერთხელ და სამუდამოდ “არა” მეთქვა და დამემთავრებინა.

როცა ამას დავაპირებდი, თავს ვერ ვაბამდი. ერთხელ იყო მხოლოდ ასეთი შემთხვევა, მთელი ერთი თვე დავშორდით. ძალიან გავლანძღე, რა აღარ ვუთხარი.

მთელი სამი დღე საერთოდ არ გამოჩენილა. ვიფიქრე, რომ მორჩა-მეთქი და შეგუება დავიწყე, მაგრამ გამუდმებით ვტიროდი.

სამი დღის მერე გამოჩნდა და ბოდიშების მოხდა დაიწყო. თუმცა არ მეუბნებოდა, რომ შეიცვლებოდა და ასე აღარ მოიქცეოდა. მოსვენებას არ მაძლევდა, ჩემი ტელეფონი არ ჩერდებოდა. იმდენი ქნა, რომ შევურიგდი.

თქვენ წარმოიდგინეთ, როცა მან ცოლობა შემომთავაზა, არ გამიხარდა. ჩემს მეგობართან მივედი და ვიტირე. დაბნეული და შეშინებული ვიყავი. ყველა უარყოფითად იყო განწყობილი მის მიმართ, მე ყველასთვის უნდა გადამებიჯებინა და მასთან ოჯახი შემექმნა.

სულ რაღაც ორ თვეში ჩვენ ჯვარი დავიწერეთ. რა თქმა უნდა, ჩემს მეგობრებს გაუხარდათ, მაგრამ სხვანაირად ნერვიულობდნენ, განიცდიდნენ. ჩემი ოჯახის წევრებზე აღარ მაქვს საუბარი.

ახლა ჩვენ ოჯახი გვაქვს და ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს. ვთვლი, რომ გამიმართლა, რადგან მამუკა შეიცვალა, სხვანაირი გახდა. ვერ ვიტყვი – 100%-ით, მაგრამ მაინც. ცდილობს, ჩემს მეგობრებს დაუახლოვდეს, ჩემებთან არაჩვეულებრივი ურთიერთობა აქვს.

თუმცა არავის ვურჩევ, რომ ასე გარისკოს. მამუკას რომ ისევ ისე გაეგრძელებინა, ალბათ ვერ ავიტანდი, ჩვენი ოჯახი აუცილებლად დაინგრეოდა, ან მე მოვხვდებოდი საგიჟეთში.

გთხხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..

ყურადღება: ფოტო პირობითია

ჟურნალი “და ქალი”