ამ წერილის მოწერა ჩემმა უკიდურესად მძიმე ოჯახურმა მდგომარეობამ მაიძულა.
ვარ ბედნიერი დედა, რადგან მყავს არაჩვეულებრივი შვილი, მაგრამ, როგორც ქალი, ძალიან უბედური ვარ.
ვიცი, ბევრი ქალბატონი იქნება ჩემნაირ მდგომარეობაში, მაგრამ მე ჩემი გაჭირვების შესახებ მინდა გიამბოთ.
ვცხოვრობ ცალკე, ჩემს ქმარ-შვილთან ერთად, მაგრამ მული მიწამლავს ცხოვრებას, აგერ უკვე 20 წელია. თვითონ ღმერთმა არ აღირსა საყვარელი მამაკაცი, შვილი, ოჯახი და, საკუთარი მდგომარეობით გაბოროტებულს, ჩემი შურს. სიცოცხლეს მიმწარებს, ისეთ დღეში მაგდებს.
უნდა, რომ ოჯახი დამინგრიოს, თითქოს ამით რამე მოემატება. ამბობს, რომ მისი ძმის შესაფერისი არ ვარ და ამას ჩემს ქმარსაც მუდმივად ჩასძახის.
არადა, როცა მამამისს, დედამისს ან თვითონ ექიმი სჭირდებოდათ, ყოველთვის მხარში ვედექი და შეძლებისდაგვარად ვეხმარებოდი.
ბინაც მთლიანად დავუტოვე, ისე, რომ წილიც კი არ მომითხოვია (ცხოვრობს გლდანში, ოროთახიან ბინაში), არადა, ჩემს ქმარს ხომ ეკუთვნოდა! მყავს კანონიერი შვილი.
ის კი მაინც არ ისვენებს და ცდილობს, თავისი ძმა (ანუ ჩემი ქმარი) ჩემ წინააღმდეგ აამხედროს და უსიამოვნებები შემიქმნას ოჯახში.
დედა მოუკვდა და მისი გული მაინც არ დათბა. ასეთმა ქალმა, ჩემი აზრით, ეკლესიაში უნდა იაროს და ცოდვები მოინანიოს, ეგებ ცოტა დამშვიდდეს.
ისე გამამწარა თავისი საქციელით, არ ვიცი, როდემდე გავუძლებ ასეთ დაძაბულ ცხოვრებას, არადა, უცხო თვალისთვის ბედნიერი ოჯახი მაქვს.
თავისი დის გადამკიდე, ჩემს ქმარს ისეთ დღეში აქვს ნერვები, ვეღარ ვცნობ, მაგრამ, დას რომ ვერაფერს ეუბნება, ჩემზე და ბავშვზე იყრის ჯავრს.
მე კიდევ ჯანდაბას, გული იმაზე მისკდება, რომ ჩემი შვილი მოზარდია და მეშინია, ფსიქიკა არ დაუზიანდეს ან ხელიდან არ წამივიდეს.
ვიცი, მე გამონაკლისი არ ვარ, ჩემს მდგომარეობაში ბევრი ქალი იქნება. არ ვიცი, სხვა როგორ აგვარებს ამ პრობლემას, მე კი უძლური აღმოვჩნდი.
ოჯახის დანგრევა არ მინდა – მულის სისულელეების გამო ბავშვს ტკივილი როგორ მივაყენო, არადა, საშველსაც ვერ ვხედავ.
გთხოვთ, ეს წერილი გამოაქვეყნოთ, იქნებ იმ ქალბატონმაც წაიკითხოს და გონზე მოვიდეს…
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
