ცოტა ხნის წინ სოციალურ ქსელში ერთ-ერთ მოხუცთან დაკავშირებით ძალიან ემოციური ისტორია გავრცელდა, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ:
ერთ თავშესაფარში ერთი მოხუცი კაცი, ყოველ დღე,თავის ხის სკამს მიიტანდა ფანჯარასთან ახლოს, დაჯდებოდა და დილიდან საღამოდე გზას გასცქეროდა.
იმდენი ხანი ელოდებოდა და ეს ისეთი ყოველდღიური იყო რომ არავინ აღარ ეკითხებოდა თუ რატომ იჯდა სულ ერთიდა იგივე ადგილას.
ზოგჯერ ეზოში შემომავალ კართან დაჯდებოდა ხოლმე.
როდესაც დაუძახებდა მომვლელი ჭამის ან წამლის დრო იყო
“ცოტა ხანიც და მოვალ ”
ეს პასუხი გაცვეთილი ფრაზას ჰგავდა, რომელიც დღეში რამდენჯერმე აღმოხდებოდა მოხუცს.
ერთ დღეს მზის ჩასვლისას, რატომღაც იმ დღეს ძალიან ელოდა,
ელოდა ისევ ელოდა თუმცა დღეს იმედ გაუცრუვლებლად ელოდა მოხუცი შვილს.
მომვლელმა დაუძახა ბაბუაა! ვახშმის დროა!
ისევ შეავლო ფანჯრიდან ეზოს ცრემლიანი თვალები,მერე მიუბრუნდა მომვლელს და დაბალი ხმით უთხრა,
“მე მოვალ ბაბუ მარაა!
რომ მოვიდეს…!!
ძალიან გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ავტორი: ნათია ლაზიშვილი; ყურადღება: ფოტო პირობითია
