ნია, 19 წლის: “რამდენიმე წლის წინ ჩემზე ძმაკაცმა იხმარა ძალა. ჩვენ წლების განმავლობაში ვმეგობრობდით, მაგრამ ბოლოს გამომიტყდა, რომ ჩემზე უგონოდ იყო შეყვარებული.
ლამის გავგიჟდი, სხვანაირად ვერ შემოგხედავ-მეთქი. მაშინ თითქოს უკან დაიხია და მითხრა: მოდი, ყველაფერი ისე დარჩეს, როგორც აქამდე იყო. ჩემი გრძნობით არასდროს შეგაწუხებ, თავს არ მოგაბეზრებო…
ერთხელ რესტორანში დამპატიჟა. ცხადია, ვენდე და გავყევი. თურმე იმ დღეს მისი საძმაკაცო ქეიფობდა და სუფრას მხოლოდ კაცები უსხდნენ. მეგობარს ვუთხარი: სად მომიყვანე, აქ რა მინდა? სირცხვილია, ამდენ კაცში თეთრი
ყვავივით რომ ვარ გაკვეხებული, გთხოვ, აქედან წამიყვანე-მეთქი.
დამიწყო შეგონება: ნუ სულელობ, მერე რა მოხდა? შენ ხომ ჩემთან, ანუ შენს ძმასთან ერთად ხარ და ვინ რას გაკადრებსო? მოკლედ, “შემაბა”.
მართალია, მის გვერდით დავრჩი, მაგრამ ეკლებზე ვიჯექი და ერთი სული მქონდა, როდის გავიდოდა ცოტაოდენი დრო, რათა მერე რაიმე მომეფიქრებინა და იქიდან წამოვსულიყავი. მე სულელს არ მინდოდა, ძმაკაცისთვის “გამეტეხა”…
“სასტავი” დაიკოს მეძახდა და იმას ცდილობდა, სუფრასთან მყოფი ერთადერთი გოგონასთვის მაქსიმალური სიამოვნება მოენიჭებინა.
მათი მომერიდა, არ მინდოდა ეფიქრათ, რომ უკარება, უკადრისი ვიყავი და ამიტომაც ისე მოვიქეცი, ვითომ მათ გვერდით ყოფნა სულაც არ მაკომპლექსებდა.
ჰოდა, ვჭამე კიდეც, დავლიე კიდეც და… არ ვიცი, რა დამემართა, მაგრამ სამმა ჭიქა ღვინომ ისე დამათრო, ფეხზე ვეღარ ვდგებოდი. ბუნდოვნად მახსოვს, რომ ძმაკაცმა სადღაც მიმიყვანა და მითხრა, თავი ისე იგრძენი, როგორც საკუთარ სახლში. აქ გამოფხიზლდი, შინ ასე მთვრალს ვერ მიგიყვანო…
როცა გამოვფხიზლდი, ლოგინში ვიწექი და მთელი სხეული მტკიოდა. ის კი გვერდით მეწვა. მითხრა, რომ ცდუნებას ვერ გაუძლო და ვინაიდან წინააღმდეგობა არც მე გავუწიე (სად მქონდა მაგის თავი?!), თურმე იფიქრა, რომ მიყვარდა.
სასაცილოა, არა? ცხადია, მისმა სიტყვებმა გამაღიზიანა და სილა გავაწანი. მერე ვიჩხუბეთ კიდეც, მაგრამ ყველაფერი იმით დასრულდა, რომ მან კიდევ ერთხელ იხმარა ჩემზე ძალა…
საკუთარი თავისთვის დღემდე ვერ მიპატიებია, რომ რესტორნიდან მაშინვე არ წამოვედი, როცა იქ მისული უხერხულ სიტუაციაში აღმოვჩნდი. ახლა ყველას გავურბივარ. არ ვიცი, გული ვის გადავუშალო, ეს ტკივილი ვის გავანდო. არადა, მარტოს ამ ყველაფრის გადატანა ძალიან მიჭირს.
ალბათ გაინტერესებთ, ის ბიჭი სადაა. აქ არის, ჩემ გვერდით და მთხოვს, ცოლად გავყვე. მეუბნება, ამით სირცხვილს აირიდებ თავიდანო, მაგრამ მის გვერდით ცხოვრება არ შემიძლია. არ შემიძლია ცოლად გავყვე ადამიანს, რომელმაც მომატყუა, ჩემი ნდობით ისარგებლა და გამაუპატიურა.
მითხარით, ჩემს ადგილას თქვენ როგორ მოიქცეოდით? რას მირჩევთ, როგორ მოვიქცე? მინდა მშობლებს სიმართლე გავუმხილო, მაგრამ მათი რეაქცია მაშინებს.
შეიძლება ძალა დამატანონ და მასზე გამათხოვონ, მშობლებისგან ძალადობას კი ნამდვილად ვეღარ ავიტან.
მიშველეთ რამე, თორემ შეიძლება თავი მოვიკლა. მერწმუნეთ, ეს ამბავი მხოლოდ თქვენ, უფალმა, მე და ჩემმა აწ უკვე ყოფილმა მეგობარმა ვიცით”.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია..
ჟურნალი “გზა”
