“იმ დედას მიგინებენ, რომელიც ამას არ იმსახურებს” ქეთა, 17 წლის:
“გამარჯობა. ძალიან მინდა, დამეხმაროთ. ჩემი გასაჭირის შესახებ დაწვრილებით გიამბობთ. საქმე ისაა, რომ წლების წინ ჩემი მშობლები დაშორდნენ. მართალია, ერთად არ იყვნენ, მაგრამ მამა ყოველთვის გვეხმარებოდა, დედას ყველაფერში უმართავდა ხელს და ცხადია, მეც არაფერს მაკლებდა.
მთავარი იყო, მისთვის დამერეკა და რამე მეთხოვა, გაუჩინარს გამიჩენდა. მართალია, ბებია (დედის დედა) ამბობდა: მუშაობდა, მატერიალურად არ უჭირდა და რატომ უნდა დაეკლო ერთადერთი შვილისთვის რამეო? – მაგრამ ხომ არსებობენ ისეთი მამაკაცებიც,
რომლებიც მას მერე, რაც ცოლს შორდებიან, ყოფილ მეუღლესთან ერთად, შვილებსაც ფეხებზე იკიდებენ და იმასაც კი არ კითხულობენ, რას ჭამენ ან სვამენ? საბედნიეროდ, მამა ასეთი კაცების რიცხვს არ მიეკუთვნებოდა.
მართალია, საყვარელი ჰყავდა და მასაც არჩენდა, მაგრამ არც ჩვენთვის დაუკლია რაიმე. ალბათ ამიტომაც, მასზე გაბრაზებული არასდროს ვყოფილვარ. დედას ხომ უღალატა, მაგრამ მანაც მიუტევა დანაშაული…
სხვათა შორის, მამას არასდროს ავიწყდებოდა დედას დაბადების დღე, ქორწინების თარიღი და ამ დროს ყოველთვის მოდიოდა საჩუქრებით ხელში, მერე რესტორანში მივყავდით.
იხსენებდნენ ძველ დროს, მე კი ოჯახთან ერთად ყოფნით ვტკბებოდი. ასეთ დროს სულ მეგონა, რომ შერიგდებოდნენ, მაგრამ მამა “იმ” ქალზე ყურებამდე იყო შეყვარებული და…
სამწუხაროდ, 2 წლის წინ მამა ავარიაში მოყვა და გარდაიცვალა. მისი სიკვდილის შემდეგ მე და დედას თითქოს, ნიადაგი გამოგვეცალა ფეხიდან. თვეების განმავლობაში დედას ძაძები არ გაუხდია. იჯდა ხოლმე და ჩუმად მოთქვამდა. მხოლოდ ჩემი დანახვისას ჩერდებოდა და ცდილობდა, არაფერი შეემჩნია.
თუმცა, ეს ხშირად არ გამოსდიოდა და ორივე ერთად ვიწყებდით ტირილს. ვიგრძენი, მას მამა ისევ ძველებურად უყვარდა და იმასაც მივხვდი, წლების განმავლობაში თუ რა ჯოჯოხეთი ტრიალებდა მის გულში, თურმე როგორ იტანჯებოდა ეჭვიანობისგან… არ მინდა, თავი შეგაწყინოთ, მაგრამ ეს ყველაფერი იმიტომ გიამბეთ, რომ მინდოდა, ჩვენი წარსულიც გცოდნოდათ. რატომ? – ამას ბოლოს მიხვდებით…
მოკლედ, რაღაც პერიოდის შემდეგ თავის რჩენა გაგვიჭირდა. დედამ დამლაგებლად დაიწყო მუშაობა, მაგრამ რაღაც გროშებს უხდიდნენ, რომელიც მხოლოდ იმაში გვყოფნიდა, რომ შიმშილით არ მოვმკვდარიყავით. ბებია პენსიას გვაძლევდა, მაგრამ ისიც მხოლოდ კომუნალური გადასახადების დასაფარავად თუ გვყოფნიდა.
2010 წელი დგებოდა. ყველა ახალი წლის დადგომისთვის ემზადებოდა, ხალხი ბაზარში გარბი-გამორბოდა, მე კი ამ ყველაფერს ფანჯრიდან ვუყურებდი და იმ ბავშვებს შევნატროდი, რომლებიც აჟიტირებულები, აქეთ-იქით დარბოდნენ..
ახალი წლის დადგომა სულაც არ მიხაროდა. ჯერ ერთი იმიტომ, რომ სახლში არც მაშხალა მქონდა, არც გოზინაყი და არც – კანფეტი… მხოლოდ დედის ცრემლები მისველებდა ხელებს.
მერე დედა სადღაც გავიდა. შინ მოსვლა დააგვიანდა. 11 საათზე სულ გაყინული, აკანკალებული მოვიდა – ხელში რამდენიმე კანფეტი და პური ეკავა. გალურჯებული ტუჩები ოდნავ გააღო; გაღიმება სცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა.
მერე, როცა გავიგე, რომ სამათხოვროდ გასულა, მივხვდი – მას არა მარტო სიცივისგან აკანკალებდა, არამედ რცხვენოდა კიდეც იმის, რაც გააკეთა.. მოკლედ, აღარ მინდა, ყველაფერი გიამბოთ და დაგამძიმოთ, მაგრამ ბოლოს, როცა სხვა შანსი არ გვქონდა, გადაწყვიტა, სამუშაოდ საზღვარგარეთ წასულიყო.
ჯერ ვითომ, საბერძნეთში უნდა გადასულიყო, მაგრამ მერე აღმოჩნდა, რომ იქ ვერ წავიდოდა – საამისოდ თანხა არ ჰყოფნიდა (სხვათა შორის, ფული ახლობელმა მოგვაპროცენტა). მერე დაქალმა უთხრა, – თურქეთში წაგიყვანო. ნონა დეიდა თავადაც მოხუცის მომვლელად მუშაობდა და იცოდა ისეთი ოჯახი, რომელიც ძიძას ეძებდა. სწორედ მან მოუმართა დედას ხელი და მუშაობა დააწყებინა.
მართალია, თურქები ძუნწები არიან და იმდენს არ უხდიან, რამდენიც ეკუთვნის, მაგრამ დედა ბედს მაინც არ უჩივის. პირიქით – ღმერთს მადლობას სწირავს იმისთვის, რომ ეს სამუშაო გამოუჩნდა. ვიცი, საკუთარი თავის სიამოვნებისთვის გროშსაც არ გაიმეტებს, მთელ ფულს მე მიგზავნის და ცდილობს, გზაზე დამაყენოს, არაფერი მომაკლოს. ცნობისათვის, აქ ბებიასთან ერთად ვცხოვრობ.
ამას წინათ ნონა დეიდა ჩამოვიდა და მან მითხრა, თუ როგორ შრომობს დედა, თუ რა უმადურები არიან “მისი” მოხუცები, რომ ზოგჯერ შეურაცხყოფასაც კი აყენებენ. ტირილი ამიტყდა, მერე კი დედას დავურეკე: სასწრაფოდ ჩამოდი, მაგათი არაფერი მინდა-მეთქი!
დამამშვიდა. მითხრა, რომ სულ მალე, როცა ცოტაოდენ თანხას დააგროვებს, ჩამოვა, მაღაზიას გახსნის და გვერდიდან არასდროს მომცილდება!
აი, ასეთი თავგანწირული დედა მყავს და ზუსტად ვიცი, ჩემ გამო რასაც აკეთებს, მაგრამ საქმე ისაა, რომ რადგან თურქეთშია, ხალხს ჰგონია, რომ იქ მეძავად მუშაობს და ამის გამო დამცინიან.
არაერთხელ გამიგონია: ამის დედა თურქეთშია და ხო აზრზე ხარ, რასაც აკეთებსო. ეს სიტყვები გულს მტკენს. ამის გაგონებას მირჩევნია, მიწა გამისკდეს. ბოლოს და ბოლოს, მე ხომ იმ დედას მიგინებენ, რომელიც ამას არ იმსახურებს. რატომ ჰგონია ხალხს, რომ ყველა ქალს შეუძლია საკუთარი სხეულით ვაჭრობა?
რატომ ჰგონიათ, რომ ყველა, ვინც თურქეთში წავა, სხვა რაღაცებს მოაწერს ხელს? ხალხნო, ერთხელაც შეიძლება, თქვენი მშობელიც აღმოჩნდეს გამოუვალ სიტუაციაში და საზღვარგარეთ გადაიხვეწოს. ჰოდა, მოგეწონებათ, მასზე რომ თქვან, ბოზიაო? მერწმუნეთ, დედაჩემი საკუთარი შრომით შოულობს ფულს!
P.S. ხანდახან, როცა დედაზე ცუდს ამბობენ და სიტყვა “თურქეთს” უსვამენ ხაზს, თავის მოკვლაც კი მინდება. მას ხომ მხოლოდ იმიტომ შეელახა სახელი, რომ სამუშაოდ სხვა ქვეყანაში წავიდა?! იქ კი მერწმუნეთ, არასდროს წავიდოდა, მე რომ არ ვყავდე სარჩენი…”
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
წუარო: მომზადებულია ჟურნალ “გზა”-ში გამოქვეყნებული წერილი მიხედვით..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
