ალბათ, ბევრი გამამტყუნებს, მაგრამ, ნათქვამია, სხვა სხვის ომში ბრძენიაო. ამიტომ, ნურავინ დაიჩემებს და ნუ დაიწყებს მტკიცებას, რომ მსგავს სიტუაციაში თვითონ სხვანაირად მოიქცევა.
წლების წინ, ისევე, როგორც უამრავ ქართველს, ჩემს ოჯახსაც გაუჭირდა: ჯერ მე დავრჩი უსამსახუროდ, მერე ჩემი ცოლი და, რომ გვეარსება, მივყავით ხელი ძვირფასი ნივთების გაყიდვას.
ორი პატარა შვილი გვყავდა და ბავშვებს რომ არ მოშივნოდათ, ხელოსნობა დავიწყე, მაგრამ ჩემი ცოლი მაინც უკმაყოფილო იყო. ერთ დღესაც გამომიცხადა, ჩემი დაქალები ამერიკაში მიდიან სამუშაოდ და მეც უნდა წავიდეო.
ძალიანაც წინააღმდეგი ვიყავი, მაგრამ მაინც თავისი გაიტანა და წავიდა. იმდენი მოახერხა, რომ ერთი წლის შემდეგ ერთი ბავშვი წაიყვანა, კიდევ ერთი წლის შემდეგ კი – მეორეც და დავრჩი მარტო. ჩემი ხელობით იმდენს კი ვშოულობდი, რომ თავი მერჩინა, მაგრამ ახალგაზრდა კაცისთვის ეს რომ საკმარისი არ არის, თავადაც მოგეხსენებათ.
ვიფიქრე, სადაც ჩემი ცოლ-შვილი იქნება, მეც იქ წავალ-მეთქი, მაგრამ სამმა მცდელობამ რომ უშედეგოდ ჩამიარა (ამერიკის კონსულმა თუ ატაშემ ბეჭედი არ ჩამირტყა), ხელი ჩავიქნიე და აღარც მიცდია წასვლა.
ჩემს ცოლს კი იქ გაუმართლა – კარგი სამსახური იშოვა და ყოველთვიურად გზავნიდა თანხას, რომელიც უკლებლივ შემქონდა ბინის მშენებლობაში, ერთ დოლარსაც კი არ ვიტოვებდი.
ჩემს ცოლს გაუტკბა იქ ყოფნა და ჩამოსვლას აღარც ფიქრობდა, მე კი დამღალა მარტოობამ და, ალბათ, არავინ გამამტყუნებს, რომ კარგად „გავიგულავე“ ქალებში. თუმცა, კიდევ ვიმეორებ, ჩემს საკუთარ ფულს ვხარჯავდი.
ერთ დღეს კი მანქანა დამეჯახა და მთლად დალეწილ-დამტვრეული მომათავსეს საავადმყოფოში. ისეთი სერიოზული ტრავმები მქონდა, რომ არავის ეგონა, თუ გადავრჩებოდი, ყველამ ხელი ჩაიქნია, ჩემი მკურნალი ექიმის გარდა, რომელიც ორი კვირის განმავლობაში დღისით და ღამით გვერდით იყო და ჩემთან ერთად ებრძოდა სიკვდილს.
ამქვეყნად რომ დამაბრუნა, არც მერე მომშორებია – თავისი ხელით მიკეთებდა ნემსებს, მასმევდა წამლებს, მავარჯიშებდა და მამხნევებდა. მე ისე ვიყავი მონატრებული სითბოსა და მზრუნველობას, რომ ია ექიმის გარეშე არსებობაც ვეღარ წარმომედგინა.
პალატიდან ხუთი წუთითაც რომ გასულიყო რამე საქმეზე, პანიკაში ვვარდებოდი, ასე მეგონა, უიმისოდ რამე დამემართებოდა. სამთვიანი ბრძოლის შემდეგ იამ ფეხზე დამაყენა და ერთ დღესაც თვალცრემლიანმა მითხრა, ორშაბათს უნდა გაგწეროთო.
ორშაბათს გამწერეს, მაგრამ იმავე საღამოს ისეთი მარტოობა ვიგრძენი, გათენებამდე აღარ დამიცდია, სახლში მივადექი, თვითონ მივეხმარე თავისი ნივთების ჩალაგებაში და ჩემთან წამოვიყვანე.
მხოლოდ იამ მაგრძნობინა, რა არის ნამდვილი სიყვარული, მხოლოდ მან მაგრძნობინა ნამდვილი ოჯახური სითბო, მიუხედავად იმისა, რომ ხელი არ გვქონდა მოწერილი, რასაც ია ძალიან განიცდიდა. ასე ცხოვრება მართლაც აღარ შეიძლებოდა და დაახლოებით ორი თვის შემდეგ ჩემს ცოლს დავურეკე ამერიკაში, ყველაფერი ვუთხარი და ვთხოვე, გაყრაზე თანხმობა გამოეგზავნა.
მართალია, თავიდან საშინელი დღე მაყარა, რა აღარ მიწოდა, მაგრამ ერთი კვირის შემდეგ თანხმობა მაინც გამომიგზავნა, თან მუქარაც მოაყოლა – შვილები სამუდამოდ დაივიწყეო. მერე აღმოჩნდა, რომ თვითონაც ჰყოლია იქ ვიღაცა, მაგრამ გაყრაზე თანხმობის გაგზავნა ვერ მთხოვა, – ეტყობა, მაინც ვერ გაბედა.
ახლა კი კარგი მიზეზი მიეცა, ყველაფერი ჩემთვის დაებრალებინა. მაგრამ მე ამას არ დავეძებ. ბოლოს და ბოლოს, ჩვენ უკვე სამი წელი არ გვენახა ერთმანეთი, ცალ-ცალკე ვიყავით და ისიც არ ვიცოდით, ოდესმე კიდევ შევხვდებოდით თუ არა ერთმანეთს და მხოლოდ ქაღალდზე დაფიქსირებულ ცოლქმრობას რა აზრი ჰქონდა.
რამდენიმე დღის შემდეგ კი ჩემმა ცოლმა დამირეკა და მოითხოვა, ბინა დამეცალა, რადგან მისი (და არა ჩვენი) შვილების კუთვნილება იყო და სულაც არ სიამოვნებდა იქ ვიღაც „გომბიოს ეგულავა“.
იას ისედაც ეუხერხულებოდა იქ ცხოვრება, მითხრა, შენი ყოფილი ცოლი მართალია, ეს ბინა ბავშვებისააო და ერთ კვირაში იქიდან იას ბინაში გადავედით, რომელიც გაქირავებული ჰქონდა (ცხადია, მდგმურები გაუშვა). მის მშობლებთან ცხოვრება არც ერთს არ გვინდოდა და იმათაც აღარ დაუძალებიათ.
რამდენიმე თვის წინ მე და იას ტყუპი ქალ-ვაჟი შეგვეძინა. ჩემმა უფროსმა შვილებმა ამის შესახებ ჯერ არაფერი იციან, მაგრამ იმედი მაქვს, არც მე დამკარგავენ სამუდამოდ და თავიანთი პატარა და-ძმაც ეყვარებათ. მთავარია, ჩემმა ყოფილმა ცოლმა მოუხმოს გონიერებას და ბიჭებს ჩვენ წინააღმდეგ ბოღმა და შხამი არ ჩააწვეთოს.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურდღება: ფოტო პირობითია
გია, 39 წლის.
