ძალიან კარგი გარეგნობის გოგო ვიყავი, მთხოვნელები ბუზებივით მეხვეოდნენ, მაგრამ, ისე მოხდა, რომ, ამ რჩევა-რჩევაში ყველა შემომეფანტა და გაუთხოვარი დავრჩი. 35 წლის ასაკში გადავწყვიტე, ბავშვი ამეყვანა.
ჯერ ერთი, ძალიან მინდოდა შვილი, თანაც, ვფიქრობდი, მადლია, თუნდაც ერთ უპატრონო ბავშვს თუ გავზრდი და თბილ ოჯახურ კერას შევუქმნი-მეთქი.
მე თვითონ მშობლები უკვე აღარ მყავდა და ხანდაზმულ დეიდასთან ერთად ვცხოვრობდი.
ისიც შემპირდა, მოგეხმარები ბავშვის გაზრდაშიო და დიდი წვალებისა და ძებნის შემდეგ, მართლაც ვიშვილე ახალშობილი გოგონა, რომელიც დედამ სამშობიაროში დატოვა და ჩუმად გაიპარა.
მოგეხსენებათ, ასეთი რამ სამეზობლოში არ იმალება და ცოტა ხანში, მთელმა უბანმა იცოდა, რომ ჩემი შვილი აყვანილი იყო. სულ მეშინოდა, რომ წამოიზრდება, ვინმემ არ წამოაძახოს და ბავშვი არ გადამირიოს-მეთქი (ბოროტ ადამიანებს რა გამოლევს).
ამიტომ, გადაწყვეტილი მქონდა, სიმართლე მეთქვა მისთვის, ოღონდ, ისეთი ფორმით, რომ ეს ნაკლებ მტკივნეული ყოფილიყო. მაგრამ, ყველაფერი ისე წარიმართა, აქამდე არც მისულა საქმე (ყოველ შემთხვევაში, ჯერჯერობით):
ჩემი ანუკი დაახლოებით 7 წლის იყო, რომ ვიღაც უცხო მამაკაცი გვესტუმრა და გვითხრა, მე ბავშვის დედამ გამომგზავნა თქვენთან და, თუ არ გინდათ, თვითონ მოინახულოს და ყველაფერი უთხრას, 500 დოლარი უნდა გამატანოთ მასთანო.
არც ისეთი გულუბრყვილო ვარ, ვიღაც უცნობისთვის, ასე ერთი თქმით, ამხელა თანხა მიმეცა და სახლიდან გავაგდე.
მაგრამ, საკმაოდ შევშინდი, რადგან იმ კაცს იმ დღის მერე ხშირად ვხედავდი, როგორ დაყიალებდა ჩვენს კორპუსთან. აღარ ვიცოდი, როგორ მოვქცეულიყავი.
ამ ამბის ძალიან გახმაურებაც არ მინდოდა, მაგრამ ის კაცი ხან სად მხვდებოდა, ხან – სად და ერთსა და იმავეს ითხოვდა.
თან, მაშინებდა, შეიძლება, იმ ქალმა თავისი შვილი მოიტაცოს და მერე უფრო დაიტანჯებიო.
ბევრი ფიქრის შემდეგ, ჩემს დაქალს დავურეკე, რომლის ქმარიც პოლიციაში მუშაობდა და ვთხოვე – იქნებ, შენმა ქმარმა მირჩიოს, როგორ მოვიქცე-მეთქი.
ის კი, რჩევის ნაცვლად, პირდაპირ საქმეს შეუდგა და ორ დღეში ის ტიპი პირდაპირ ჩემს სახლთან დააკავა. როგორც გაირკვა, არანაირ ქალს არ ჰყავდა გამოგზავნილი, მარტო მოქმედებდა.
თურმე, გაიკითხავდა, ვის ჰყავდა ნაშვილები ბავშვი და მერე მშობლებს შანტაჟს უწყობდა – ფულს სძალავდა.
სხვათა შორის, ხშირ შემთხვევაში, გამოსდიოდა კიდეც, მაგრამ, ამჯერად, კოვზი ნაცარში ჩაუვარდა. იმის შიშით, კიდევ ვინმე არ მომადგეს კარზე-მეთქი, ბინა გავყიდე და სხვა უბანში გადავედით. ასე, უფრო მშვიდად ვიქნები.
მერე კი ჩემს შვილს აუცილებლად ვეტყვი სიმართლეს. ოღონდ, ცოტა რომ მოიზრდება…
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში.
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ნანა, 44 წლის.
