მარტოხელა ქალი ვარ.. ჩემს ძმასთან და რძალთან ერთი შეხედვით კარგი ურთიერთობა მქონდა, თუმცა როცა გაიგეს, რომ ბავშვის აყვანას ვაპირებდი საკუთარი სახლიდან გამომაგდეს..

ვარ გაუთხოვარი. მყავს ცოლშვილიანი ძმა. რძალთან ყოველთვის ნორმალური ურთიერთობა მქონდა. მართალია, ერთმანეთის სურათს გულით არ ვატარებთ, მაგრამ არც არასდროს გვიჩხუბია. სანამ ჩემი მშობლები ცოცხლები იყვნენ, ყველაფერი წესრიგში იყო.

მამაჩემმა თავიდანვე იზრუნა და ჩემს ძმას ცალკე ბინა უყიდა ქალაქის ცენტრში (სამოთახიანი ლოჯიით), გაურემონტა, მოუწყო და, ცოლი რომ შეირთო, ქორწილზე გასაღებიც ჩააბარა. ბინის გარდა ახალი მანქანაც უყიდა და ჩვენი აგარაკიც მას აჩუქა.

გულწრფელად გეუბნებით, გულში არ გამივლია წყენა, შური ან რაიმე ამდაგვარი. ვგიჟდებოდი ჩემს ძმაზე და მიხაროდა, რომ ის ბედნიერი და კმაყოფილი იყო.

ჩემი ძმა, ილიკო, ცალკე რომ გადავიდა საცხოვრებლად, ჩვენს ძველ ბინაში (ოროთახიანში) დავრჩით მე, დედა და მამა. მოხდა ისე, რომ ვერ გავთხოვდი. უკვე 40 წელს გადავაბიჯე და ახლა, მით უმეტეს, ფანტასტიკის სფეროს განეკუთვნება ჩემი გათხოვება.

ორი წლის წინ დედა გარდამეცვალა, წლისთავზე – მამა და დავრჩი ჩემი მშობლების ბინაში მარტო. ჩემი მშობლების გარდაცვალების შემდეგ ჩემი ძმა და რძალი ძალიან შეიცვალნენ ჩემ მიმართ. არც ბავშვებს უშვებენ ჩემთან, არც თვითონ მოდიან.

მე თუ არ შევეხმიანე, არც მკითხულობენ, ცოცხალი ვარ თუ მკვდარი. მათთან რომ მივდივარ, ისე ოფიციალურად მხვდებიან, ლამისაა პირდაპირ მითხრან, წადიო.

თავიდან ვერ ვხვდებოდი, რა ხდებოდა. ერთ დღეს კი ჩემმა რძალმა მითხრა, დედაშენს სერვიზები რომ ჰქონდა მე მაჩუქა, წაღება ვერ მოვახერხე და ახლა უნდა წავიღოო.

ხმა არ ამომიღია, ისე გავატანე. მერე და მერე, თანდათანობით მთელი სახლი გამიცალა. თან, ყოველი წაღებისას, მეუბნებოდა, შენ რაღაში დაგჭირდებაო, გეგონება, ასი წლის მომაკვდავი ბებერი ვიყო.

ერთ დღეს კი გამომიცხადა, ჩემი უფროსი შვილი შენთან უნდა ჩაიწეროო. ამაზეც დავთანხმდი, მაგრამ ჩაწერიდან რამდენიმე თვის შემდეგ ილიკო და მისი ცოლი „ოფიციალური ვიზიტით“ მესტუმრნენ და მითხრეს, ეს ბინა გვჭირდება.

შენ ერთოთახიანს გიქირავებთ, შენი პირადი ნივთები გადაიტანე და იქ იცხოვრე, მეტი მაინც რად გინდა, მარტო ხარ და ერთი ოთახიც გეყოფაო. ამაზე კი უკვე აღარ დავეთანხმე, ვუთხარი, ეს ბინა მშობლებმა მე დამიტოვეს და რატომ უნდა დაგიცალოთ, თქვენ ხომ ყველაფერი გაგიკეთათ მამამ-მეთქი.

ჩემმა ძმამ მომახსენა, წესით, მშობლების ბინისა და ქონების პირველი მემკვიდრე ვაჟია და ამიტომ ეს ბინაც მე მეკუთვნის, შენ კი გათხოვდი და ქმართან გადადიო. ისე მეწყინა, ტირილით მოვიკალი თავი.

ჯერ ვიფიქრე, თუკი ბინის ქირას მართლა თვითონ გადაიხდიან, რა მნიშვნელობა აქვს, სად ვიცხოვრებ-მეთქი, მაგრამ ჩემმა დაქალმა მითხრა, ეგენი ქირის გადამხდელები არ არიან. თავიდან, მოსაჩვენებლად, ერთი-ორი თვისას გადაიხდიან და მერე ხელს დაგიქნევენ.

შენ კი რა შემოსავალი გაქვს იმისთანა, რომ თან იარსებო და თან ქირა იხადოო. ამ სიტყვებმა გამომაფხიზლა და უარი ვთქვი ბინის დაცლაზე. ჩემმა ნაამაგარმა ძმამ კი სასამართლოში შეიტანა განცხადება, რის შედეგადაც ბინა გაგვიყვეს, რადგან ძმისშვილი მყავდა ჩაწერილი.

ჩემი კუთვნილი ერთი ოთახის ანგარიშში ძმამ და რძალმა პაწაწინა, ერთოთახიანი ბინა მიყიდეს იტალიურ ეზოში და ისე მოახერხეს, რომ ელემენტარული ავეჯიც კი არ გამომატანეს მშობლების ბინიდან.

მეც შემრცხვა, რაღაც სკამებისა და ჭურჭლის გამო კივილ-წივილს ხომ არ ავტეხდი და მეზობლებს საჭორაოს ხომ არ მივცემდი, ამიტომ მართლაც მხოლოდ ჩემი პირადი ნივთები წამოვიღე და გადავედი ჩემს ახალ ხუხულაში.

ყველაზე „საინტერესო“ კი ის არის, რომ რამდენიმე თვის შემდეგ ჩემმა რძალმა ჩემთან სიარული დაიწყო. ხან ხილი მომიტანა, ხან დაბადების დღე მომილოცა. მეუბნებოდა, ერთმანეთის მეტი ვინ გვყავს, ერთად უნდა ვიყოთო.

მე სულელს, მეგონა, მიხვდა თავის შეცდომას და სინდისი ქენჯნის-მეთქი, მაგრამ ისევ მოვტყუვდი. ერთ დღეს „შემომაპარა“, რემონტს ვიწყებთ და ერთი-ორი თვით ნანა (ჩემი ძმისშვილი) შენთან გადმოვაო. იმ წუთში მივხვდი, რა ჰქონდა ჩაფიქრებული, მაგრამ უარი არ ვუთხარი. იმავე საღამოს მომაყენა ბავშვი ჩემოდნებით.

მე და ნანა ერთმანეთს კარგად შევეწყვეთ, მაგრამ უკვე სამჯერ „ერთი-ორი თვე“ გავიდა, ბავშვის წაყვანას კი არ აპირებენ. წაყვანას კი არა, ჩემმა რძალმა „შემომიგდო“, ნანას ისე უყვარხარ, ასე მითხრა, ნეტავი მამიდაჩემი მიშვილებდესო.

ამ სიტყვებმა უცებ გამინათა გონება. ჩემი რძალი ეშმაკი კია, მაგრამ ამდენი ვეღარ გათვალა და ბუნებრივად თავისთვის საზიანო იდეა მომაწოდა. მეორე დღესვე გადავწყვიტე, ბავშვი ამეყვანა.

ყველა საჭირო საბუთი შევაგროვე (ყოველი შემთხვევისთვის), მერე ყველა ნაცნობს ჩამოვურეკე და დაახლოებით ორ თვეში დედა გავხდი. როგორ და რა გზებით მოვახერხე ახალშობილი გოგონას შვილად აყვანა, ამას ვერ მოგიყვებით და არც არის საჭირო. მთავარი ისაა, რომ ახლა უბედნიერესი ქალი ვარ.

ჩემმა ძმამ და რძალმა ეს ამბავი რომ გაიგეს (ცხადია, ფაქტის წინაშე დავაყენე), ისეთი სკანდალი მომიწყვეს, მთელი უბანი მათზე ლაპარაკობდა კარგა ხანს.

რა თქმა უნდა, ნანა მაშინვე წაიყვანეს, მაგრამ ის კი არ იციან, რომ ჩემს ძმისშვილს მართლა ვუყვარვარ და მშობლების ჩუმად დადის ჩემთან, გიჟდება ჩემს შვილზე და მის მოვლაშიც მეხმარება, როგორც შეუძლია.

გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..

ყურადღება: ფოტო პირობითია

ეთერი, 42 წლის.