მე არც მწერალი ვარ და არც ჟურნალისტი… უბრალოდ,როცა ძალიან მიხარია ან ძალიან მწყინს, პატარა ჩანახატებს ვაკეთებ… მხოლოდ ჩემთვის… ერთი ავადმყოფის გარდაცვალებისას პატარა ჩანახატი გავაკეთე…
ნუ გამსჯით… ამას იმიტომ ვასაჯაროებ, რომ იცოდეთ, ექიმებიც ჩვეულებრივი ადამიანები არიან ,რომელთაც სხვისი ტკივილი ტკივათ და სხვისი სიხარული უხარიათ… ძალიან გთხოვთ, ნუ შეხედავთ კრიტიკოსის თვალით…
მე ნინი ვარ… 8 წლის… ნინი ვარ, გესმით… 8 წელი ახლა შემისრულდა და უკვე ინვალიდი ვარ, ისეთი ინვალიდი, ეტლშიც რომ ვერ ვჯდები… საწოლს ვარ მიჯაჭვული… თვალის გახელა შემიძლია, ყლაპვა შემიძლია, ტუჩების მოძრაობით საუბარი შემიძლია, სიმწრით ტუჩის მოკვნეტაც შემიძლია…
თუმცა მოკვნეტა კი არა, ტუჩის შეჭმა შემიძლია… ვამპირივით სულ დასისხლიანებული მაქვს პირი… ვგრძნობ, სისხლი როგორ ჩამდის ნიკაპიდან კისერში… მერე ექთნების საყვედური…
ეს რა გიქნია, ნინი… სევდიანი მზერით მისუფთავებენ პირს… თუ არ მიყურებენ, ვერავის ვერაფერს ვაგებინებ… მგონია, მთელი ხმით ვყვირი,მაგრამ ამაოდ… აქვე დგას, ჩემს საწოლთან ზურგშექცევით და ჩემი არ ესმის…
სიმწრით ტუჩებს ვიკვნეტ… მე ნინი ვარ, გესმით!.. ნინი… სულ რაღაც რამდენიმე თვის წინ მეც თქვენსავით მოუსვენარი ანცი გოგონა ვიყავი… დავდიოდი სკოლაში, დავრბოდი მეგობრებთან ერთად…
იმ დღესაც სულ კუნტრუშ-კუნტრუშით გადავრბოდი გზაზე… ჩემი სახლის წინ მაღაზიაში მივრბოდი… და უცებ თვალთ დამიბნელდა… მანქანის მუხრუჭის საშინელი ხმა გავიგე… მეტი არაფერი მახსოვს…
თვალი რომ გავახილე, საწოლს ვიყავი მიჯაჭვული, თავზე რაღაც საშინელი რკინის მარყუჟი მეფარა და აპარატით ვსუნთქავდი… აპარატი კისერში ჩადგმულ მილთან მქონდა შეერთებული…
სხეულს ვერ ვგრძნობდი, თავს და კიდურებს ვერ ვამოძრავებდი… შეშინებული თვალებით ახლობლებს ვეძებდი…
აი ისინიც… დედა ცრემლნარევი მზერით მომჩერებოდა… მამა… ბებია… ბიძა… ყველა ჩემი ახლობლის თვალებში დიდი სევდა იყო ჩაგუბებული,მაგრამ მაინც ბედნიერები ჩანდნენ…
მე თვალი გავახილე… მე ცოცხალი ვარ… მე ვსუნთქავ… მივლიდნენ, მეფერებოდნენ… თვალებით და ტუჩების მოძრაობით ვატყობინებდი მათ ჩემს სურვილებს… დაფრიალებდნენ ჩემს ოთახში თეთრხალათიანი ექიმები და ექთნები…
ყველა სათამაშო ჩემთან შემოჰქონდათ… უზარმაზარი “პატარძალა მოცეკვავე თოჯინა” მომიტანეს… ამღერებდნენ და აცეკვებდნენ… სამკაულებს მიკეთებდნენ ხელებზე… ოღონდაც გამეცინა… ოღონდაც ჩემს სახეზე ღიმილი დაენახათ…
მე ნინი ვარ… ნინი… გესმით!.. ჯერ 8 წლისა ვარ და უკვე ინვალიდი… ტუჩები სულ დასისხლიანებული მაქვს… სიმწრით დაკვნეტილი… ფანჯრიდა ვხედავ, მზე როგორ ამოდის და როგორ ჩადის… როგორ ისადგურებს სიბნელე ჩემ ირგვლივ…
დედას მუცელი გაეზარდა.. თურმე ფეხმძიმედ ყოფილა.. მძულს ყველაფერი… მზეც… დედაც.. ჩემ გარშემო მყოფი ადამიანებიც.. ნუთუ ვერასოდეს ვეღარ გავირბენ.. ერთი ჩემს ეზოში მარბენინა.. ჩემს კლასელებთან ერთად “წრეში ბურთი”და “კლასობანა” მათამაშა.. ეჰ, როგორ მინდა.. როგორ..
…ასე გადიოდა დღეები მზის ამოსვლიდან მზის ჩასვლამდე… მერე ისევ უკუნი ღამე და ისევ მზის ამოსვლას ველოდებოდი… ერთხელ, რაღაც სხვანაირად უბრწყინავდა დედას თვალები..
მითხრა, თურქეთში წაგიყვანენ, ოპერაციას გაგიკეთებენ და შედეგიც იქნებაო… გულისფანცქალით ველოდებოდი ამ ბედნიერ დღეს… და აი, ეს დღეც დადგა… მომრთეს და მომკაზმეს ექთნებმა..
ბეჭდები და საყურეები გამიკეთეს.. ოთახი ფერად-ფერადი ბუშტებით მომირთეს… -ნინი თავის პრინცთან მიდის… -არ დაგვივიწყო, ნინი… -აბა, ყოჩაღად,ნინი… დამძახოდნენ ირგვლივ. ერთი ზრიალით და სიხარულით გამაცილეს…
გულაჩუყებული და თვალცრემლიანი მივჩერებოდი ყველას… მადლობას გამოვხატავდი ღიმილით… უკვე ყველა მიყვარდა, განსაკუთრებით დედა, რომელიც იმ დღეს სამშობიაროში დააწვინეს… გულში ვლოცულობდი მისთვის…
აი, დავტოვე ჩემი ქვეყნის საზღვარი… ცოტაც და საავადმყოფოში მივალთ და ყველაფერი კარგად იქნება… მაგრამ.. ეს რა მემართება.. რაღაც დიდი ბურთი გამეჩხირა ყელში… ვერ ვსუნთქავ..
თითქოს ვიღაც მარყუჟებს მიჭერს კისერზე. ჩემი ქვეყნის ჰაერი მჭირდება… მიშველეთ… მიშველეთ… სიცოცხლე მინდა… მზე მინდა. დედა მინდა.. გულის მასაჟს მიკეთებენ… ჰაერი არ მყოფნის.. მივდივარ.. ზეცაში მივდივარ.. მიყვარხართ.. ყველანი მიყვარხართ, ჩემო საყვარელო ადამიანებო.. მშვიდობით.
ნინიმ თურქეთის საავადმყოფომდეც კი ვერ მიაღწია.. გული გაუჩერდა.. ჩვენი საავადმყოფოს მედპერსონალიწუთიერი დუმილით შეხვდა ამ ამბავს.. ნინის უჯრაში ვარდისფერი ბეჭედი დარჩა..
მისი ოთახი ფერად-ფერად ბუშტებით იყო მორთული.. კარგა ხანს მისი საწოლი თავისუფალი იყო.. ნინის სიკვდილის დღეს მისმა დედამ იმშობიარა, გოგონა შეეძინა… ნინი დაარქვეს.. სიცოცხლე გრძელდება…
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
მანანა ფანქველაშვილი; ყურადღება: ფოტო პირობითია
