მატარებლის ბორბლების ხმამ ოდნავ შეაწუხა დირიჟორი ქალი. ქალი თავის კუპეში იჯდა და ელოდა თავის საყვარელ შავ ჩაის. ლუდმილას ძალიან უყვარდა მატარებლით მგზავრობა. ის 10 წელზე მეტხანს მუშაობდა დირიჟორად.
მატარებლებში ქალი შეხვდა უამრავ საინტერესო ადამიანს, მოხვდა ყველაზე წარმოუდგენელ და მომხიბლავ ისტორიებში. მაგრამ თავისი პროფესიის წყალობით, ლუდმილამ აითვისა ერთი ცუდი ჩვევა – მოწევა.
ქალი ვერ დაელოდა ჩაის და გადაწყვიტა გასულიყო მოსაწევა. მოწევა, რა თქმა უნდა, აკრძალული იყო, მაგრამ მან იცოდა, რომ ღამე იყო ყველას ღრმად ეძინა და ამის გაკეთება შეუმჩნევლად შეეძლო. ვესტიბულის კარი რომ გააღო, ლუდმილა შეშინდა, უსახლკარო გარეგნობის გოგონა იჯდა იატაკზე და ეხუტებოდა პატარა ბავშვს.
– Აქ რას აკეთებ? ადექი სასწრაფოდ და აიყვანე ბავშვი იატაკიდან, ” – მიმართა ლუდმილამ უკმაყოფილოდ. გოგონამ მას შეშინებული თვალებით შეხედა და არაფერი უთქვამს.
”თუ თქვენ ახლავე არ ადგებით, მატარებლის დაცვას დავუძახებ”, – განაგრძო აღშფოთებამ ლუდმილა.
– არავის დაძახება საჭირო არ არის – გოგონამ ხმამაღლა უპასუხა და როგორც ჩანს, ცივი ხმა იყო. “გთხოვთ, ჩემი ქალიშვილის სიცოცხლე ამაზეა დამოკიდებული, დამეხმარეთ”.. ლუდმილას ძლიან შეწუხდა. უნდოდა გაეგო რა ხდებოდა.
– ადექი და შედი ჩემს კუპეში, ახლა მათ უნდა მოიტანონ ჩაი და ორცხობილა, – უთხრა ლუდმილამ. ბინძურად ჩაცმულმა და დაქანცულმა გოგონამ მძინარე ქალიშვილი ხელში აიყვანა და ცარიელ განყოფილებაში მიიყვანა.
“თუ დამინახავენ, მე და ჩემი ქალიშვილი დავიღუპებით“ – თქვა შეშინებულმა გოგონამ.
– არავინ დაგინახავს, კუპეში მხოლოდ მე ვარ – უპასუხა ლუდმილამ. ქალი ადგა და ხუთი წუთის შემდეგ მოიტანა 2 ჩაი, ტკბილეული და ორცხობილა. – დაეხმარე თავს და დამშვიდდი, მე შევეცდები დაგეხმარო, თუ ეს შემიძლია – თანაგრძნობით თქვა ლუდმილამ.
დაახლოებით სამი წლის გოგონას ეძინა, დედამ ხარბად შეჭამა ნამცხვრები და ტკბილეული. ლუდმილამ შეხედა ამ ქალს და ვერ გაიგო რა მოხდა ასეთი საშინელი მის ცხოვრებაში. მაგრამ მას არ სურდა გოგონას ჭამა შეეწყვიტა, ცხადი იყო, რომ მას საჭმელი რამდენიმე დღის განმავლობაში არ უჭამია.
ცოტა ხნით ქალები ჩუმად მიდიოდნენ, ლუდმილამ დაფიქრდა იმაზე, თუ როგორ სურდა ოჯახისა და შვილების ყოლა. ქალის აზრები ძალიან განსხვავებული იყო, თავის თავში მან დაგმო უიღბლო დედა, რომელიც არ იყო საკმარისად პასუხისმგებელი საკუთარ თავზე და მის შვილზე, რის შედეგადაც მათ რაღაც ცუდი დაემართათ.
”მადლობა, მე მქვია მარია”, – თქვა გოგონამ ხმამაღლა.
– ძალიან კარგი, მე ვარ ლუდმილა, – უპასუხა ქალმა – შეგიძლია შენი ამბავი მიამბო? – განაგრძო ლუდამ. – სად მიდიხარ?, – ჰკითხა ლუდმილამ თავის კომპანიონს. – ჩვენ ჯერ არ ვიცით, ჩვენ უფრო შორს უნდა წავიდეთ, – თქვა მარიამ.
– მე მივდივარ ჩემს დაჩაზე, ეს არის დავიწყებული სოფელი გლუხოვო, თუ გინდა, შეგიძლია ჩემთან დარჩე ცოტა ხნით. შემდეგ სადგურზე უნდა ჩამოვიდეთ – თქვა ლუდმილამ. ქალმა უხმოდ დაუქნია თავი. მეტი არაფერი უთქვამს. ლუდმილა ძალიან წუხდა, არ იცოდა სწორად მოიქცა თუ არა.
მომდევნო სადგურზე ქალები გადმოვიდნენ ვაგონიდან, წინ მხოლოდ ველი იყო. პატარა გოგონამ გაიღვიძა. ორმა ქალმა და ბავშვმა ოცი წუთი უხმოდ იარეს ბნელ ველზე, გზაზე არავინ შეხვედრიათ. მალე მივიდნენ ძველ, მაგრამ საკმაოდ ლამაზი გარეგნობის სახლთან. ლუდმილამ გახსნა ხის კარიბჭე და მიიწვია თავისი უცნაური სტუმრები. სახლში საკმაოდ სუფთა და მოწესრიგებული იყო.
”როდესაც ვხედავ შენს სიკეთეს ჩვენთან, რაღაც უნდა ვაღიარო“- თქვა მარიამ. ლუდმილა ფრთხილი იყო, მაგრამ ის მზად იყო ასეთი საუბრისთვის. – რა თქმა უნდა, – უპასუხა ლუდამ.
– მე ციხიდან გავიქეცი და შესაძლოა ისინი მეძებენ, – დაიწყო მარიამ თავისი ამბავი.
ლუდმილა მის გვერდით დაჯდა და მოუსმინა, როგორ ამოიღო ქალმა სული და ამბავი, თუ როგორ აღმოჩნდა იგი ციხეში, როგორ ითხოვს ყოფილი ქმარი მისგან ფულს, აშანტაჟებს მას. მას მოუწია ციხიდან გაქცევა და საკუთარი შვილის მოტაცება.
აღმოჩნდა, რომ მარია იყო მთავარი ბუღალტერი მისი მდიდარი და მჩაგვრელი ქმრის ფირმაში, ერთი წლის წინ მას პრობლემები შეექმნა ერთ გარიგებასთან, რის შედეგადაც მან დაკარგა მნიშვნელოვანი თანხა, ქმარმა დაადანაშაულა მისი ცოლი, რომ მას ჰქონდა შეთქმულება მის არაკეთილსინდისიერ პარტნიორებთან, ამ საბაბით, მან ქალი ციხეში ჩასვა და ქალიშვილს დედა წაართვა.
ერთადერთი გამოსავალი იყო ქალიშვილთან ერთად გაქცევა. ლუდმილა მორჩილად უსმენდა თავის ახალ მეგობარს. მას ესმოდა, რომ ცხოვრება შეიძლება იყოს ძალიან მზაკვრული და არაპროგნოზირებადი, წლების განმავლობაში, როგორც დირიჟორი, მან ნახა და მოისმინა მრავალი განსხვავებული ამბავი. ქალმა გულწრფელად თანაუგრძნო მარიამს და გადაწყვიტა დახმარება.
– იცით, ეს ადგილები ძალიან მიტოვებულია, მაგრამ აქ არის ყველაფერი სიცოცხლისთვის. მე აქ დიდხანს არ დავრჩები და შენ შეგიძლია დარჩე იმდენ ხანს, რამდენიც გჭირდება, მე ძალიან მეეჭვება, რომ ვინმე აქ მოგძებნით, ამ ღმერთისგან მიტოვებულ ადგილას, – თქვა ლუდმილამ.
მარიამ გულწრფელად მადლობა გადაუხადა ახალ მეგობარს, შემდეგ ივახშმეს და დასაძინებლად წავიდნენ. ალბათ, ბოლო წლის განმავლობაში პირველად, მარიამს ტკბილად ეძინა. გარიჟრაჟმა გააღვიძა ქალები, მარია ქუჩაში გავიდა და იგრძნო ეს ძალიან დაუვიწყარი სუნი, თავისუფლების სუნი!
შთაგონებული და მხიარული ქალები მთელი დღე სახლში იყვნენ დაკავებულნი, მარია დაეხმარა ძველი ღობის გაწმენდასა და შეკეთებაში. ისინი მუშაობდნენ, განიხილავდნენ არსებულ სიტუაციას და დროდადრო გეგმავდნენ კიდევ რისი რემონტი შეიძლებოდა ძველ სახლში.
ლუდმილა ბევრს ლაპარაკობდა მის ოჯახზე და ცხოვრებაზე, მარიას უყვებოდა ამ უჩვეულო ადგილის ამბავს, ხოლო მეორემ, თავის მხრივ, ყველაფერი უამბო საკუთარ თავზე და მის ცხოვრებაზე. სამი დღის შემდეგ ლუდა ქალაქში დაბრუნდა. – დაგტოვებ ერთი თვით, თუ რამე შეიცვლება შენს ცხოვრებაში ან სიტუაციაში, გთხოვ წერილი დამიტოვე, თუ არადა, ერთ თვეში გნახავ – თქვა ლუდმილამ.
ქალები ერთმანეთს მაგრად ჩაეხუტნენ და ლუდმილა სახლში წავიდა. ქალმა განიცადა ძალიან უცნაური და ორაზროვანი გრძნობები. ერთის მხრივ, მისთვის სასიამოვნო და სასიხარულო იყო, რომ ახლა ბავშვი ცხოვრობს ამ სახლში, ხოლო თავად მარია მას ეჩვენებოდა, რომ საკმაოდ სასიამოვნო ქალი იყო, მეორეს მხრივ, მან გააცნობიერა, რომ მან შეიფარა გაქცეული პატიმარი და ეს შეიძლება კარგად არ დასრულებულიყო.
ლუდმილა მთელი თვე წუხდა და ვეღარ მოითმინა, საქმეები გადადო და სოფელში წავიდა. იმ პერიოდის განმავლობაში, როდესაც ქალი ქალაქში იყო, მან სცადა შეაგროვა ყველა ინფორმაცია მარიას შესახებ და გაარკვია, რომ მისი ქმარი მართლაც ძალიან სასტიკი ადამიანი იყო.
საღამოს, ლუდმილა იდგა პლატფორმაზე და ელოდა მის მატარებელს გლუხოვოში გამგზავრებისთვის. საბოლოოდ ჩავიდა. “მადლობა ღმერთს”, წაიჩურჩულა ლუდმილამ, როდესაც მისი სახლის სარკმელში შუქი დაინახა.
ქალი ძალიან ბედნიერი იყო, რაც იმას ნიშნავდა, რომ სავარაუდოდ მარია და მისი ქალიშვილი ჯერ კიდევ სახლში იყვნენ და პოლიციას არ უპოვია. ქალმა სასწრაფოდ გააღო კარი და შოკში ჩავარდა. მარია და მისი ქალიშვილი ისხდნენ სამზარეულოში, მაგიდაზე იყო დიდი ზარდახშა სამკაულებით..
– რა არის? – შეშინებულმა ჰკითხა ლუდმილამ.
ქალები მთელი ღამე იცინოდნენ. საბოლოოდ გაირკვა, თუ რა მოხდა. თურმე ბავშვი საწოლიდან გადახტა, იატაკმა ვერ გაუძლო და ჩავარდა. როდესაც საწოლი გადაუწევია, ქვემოთ უნახავს ზარდახშა, რომელშიც სამკაულები და უამრავი ოქროულობა იყო.
ლუდმილას ამის შესახებ წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა. ლუდმილა ნაპოვნი ოქროულობის წყალობით და კარგი ადვოკატის დახმარებით მარიამ და ლუდმილამ მოახერხეს, რომ მარიას უდანაშაულობა დამტკიცებულიყო.
მრავალი წლის შემდეგ ქალებმა თავიანთ შვილებს და შვილიშვილებს უამბეს იმის შესახებ, თუ როგორ აღმოაჩინეს თანამედროვე სამყაროში არა-თანამედროვე საგანძური, რომელიც მათ ძალიან დაეხამრათ.
