დიდთოვლობასთან დაკავშირებით ალბათ ყველას აქვს თავისი მოგონებები. მინდა გაგიზიაროთ ორი მოგონება, რომელთაგან ერთი ბავშვობას უკავშირდება, ხოლოდ მეორე – ახალი სიცოცხლის დაბადებას:
ბავშვობით გამთბარი თოვლი
ბავშვობის რამდენიმე ბედნიერი წელი სვანეთში, მესტიაში მაქვს გატარებული და ნამდვილი ახალი წელი სწორედ იქიდან მახსოვს, ბავშვობიდან – ბევრი და თეთრი თოვლით, გარს შემოსაზღვრული ტყიანი მთებით და ღუმელში შეშის ტკაცუნით…
31-ში დილას მამას მივყვებოდით ტყეში. ერთ რომელიმე პატარა ნაძვის ხეს ჭრიდა და მოგვქონდა სახლში. საოცარი სურნელი იდგა ამ ნაძვის, მთელი დარჩენილი დღეები…
დედა ამზადებდა კერძებს და ყველაზე ბოლოს ტოლმის მომზადება მთავრდებოდა. მე კი ტოლმაზე ვგიჟდებოდი და მელიასავით ველოდი, როდის გამოაცხადებდა დედა, რომ მორჩა, უკვე მზადაა და ქაფქაფას ვიღებდი თეფშზე…
მეორე დღიდან კი იწყებოდა დაუსრულებელი ჟრიამულის ხანა. არდადეგების გამო ყველა სახლში ვიყავით. მთელი ეზოს ბავშვები შევიყრებოდით და მიდიოდა მსჯელობა, ამჯერად რა უნდა გაგვეკეთებინა. არჩევანი დიდი იყო: შეგვეძლო, უშველებელი თოვლით გვესარგებლა და ეზოში მთელი ქალაქი მოგვეწყო.
თოვლის სავარძლები, მაგიდები, სახლები… ხანდახან მეტრსაც სცდებოდა თოვლის სიმაღლე და ბედნიერად დავძვრებოდით ამ თეთრ ქალაქში. იმაშიც ვეჯიბრებოდით ერთმანეთს, დილას პირველი ვინ გამოვარდებოდა სახლიდან და გაუკვალავ თოვლს პირველ ნაფეხურებს დაამჩნევდა.
კიდევ შეგვეძლო, სანგრები მოგვეწყო თოვლით და ერთმანეთს გუნდაობაში გავჯიბრებოდით. ჩვენ თუ არ ვიქნებოდით საკმარისი, ზედა უბნის ბავშვებს ვიწვევდით “საომრად” და გუნდებით ნამდვილ ორთაბრძოლას გავაჩაღებდით.
ან კიდევ, ჩამოვიტანდით მთელ აღჭურვილობას – ციგებს, თხილამურებს, და პარაფინით გაპრიალებული ფეხსაცმელებში გამოწყობილები, ჩვენს სახლთან ახლოს დიდ დაღმართზე ტრამპლინებს ვაწყობდით. ერთი სიამოვნება იყო იქ სრიალი და ერთმანეთის დევნა.
სანამ მთლად არ გავწითლდებოდით და არ გავიყინებოდით, სახლებში არ ავდიოდით. იქ კი, გახურებულ ღუმელთან რომ გავიძრობდით ხელთათმანებს და თოვლიან ჩექმებს, უარესად გვიწითლდებოდა და გვიხურდა კიდურები. მაგრამ ესეც გვსიამოვნებდა…
როცა თოვლი სახურავებზეც ბლომად დაედებოდა, კაცები იკრიბებოდნენ სამუშაო იარაღებით და გადმოთოვლას იწყებდნენ. სახლების სახურავებზე ჩვენ არ გვიშვებდნენ, მაგრამ ფარდულები უფრო დაბალი იყო და შეიძლებოდა იქ ასვლა.
ჯერ გადმოთოვლაში ვეხმარებოდით მამას, მერე კი ამ გადმოთოვლილი თოვლისგან აკოკოლავებულ გორებზე ვხტებოდით ფარდულის სახურავიდან…
კიდევ, იყო მეკვლეობის ემოციები, ჯიბეში ჩაკუჭული ათმანეთიანებით და ერთმანეთთან სტუმრობის ტკბილი გემოც… ჩემთვის ეს იყო ნამდვილი ახალი წელი… თოვლით და ბავშვობით დამტკბარი…
მადლობა პატრულს…
იმ ღამეს თბილისში პირველი თოვლი მოვიდა… დედა, რომელსაც შინ 2 წლისა და 8 თვის შვილი ჰყავდა, მეორე შვილზე ორსულობის მეცხრე თვეში იყო… შუა ღამისას დაეწყო შეტევები.
ქმარი – თბილისიდან შორს, მივლინებაში გაეგზავნათ, ამიტომ წინასწარ შეიგულა ნაცნობი ტაქსის მძღოლი, რომ მზად ყოფილიყო მისი ზარისთვის. როგორც კი მიხვდა, შეტევები გაძლიერდა, სასწრაფოდ დაურეკა მძღოლს, რომ სამშობიაროში წაეყვანა.
კეთილი და პატიოსანი ადამიანი დროულად მოვიდა, მაგრამ თოვლი უკვე ბლომად იდო, გზაც შორი უნდა გაევლოთ – ვარკეთილიდან დიღმამდე და ძალიან შეეშინდა ამ პასუხისმგებლობის. გადაადგილება არც ისე ადვილი ეჩვენა, მშობიარეს არ შევუქმნა პრობლემაო და უცებ მოიფიქრა გამოსავალი – პირველივე შემხვედრი საპატრულო მანქანა გააჩერა…
წარმოიდგინეთ, პატრულის ორი თანამშრომელი არც დაფიქრებულა, ორსული ქალი, მამამთილთან ერთად, საპატრულოს ეკიპაჟმა ჩაისვა და ზუსტად 15 წუთში მიიყვანა სამშობიარომდე, მოკლე და უცნაური გზებით…
გზად ერთმა პატრულმა იხუმრა, იქნებ შვილს ჩემი სახელი დაარქვათო. თუმცა აღმოჩნდა, რომ მასაც გიორგი ერქვა, ისევე, როგორც ჯერარდაბადებული ბავშვის მამას.
ასე რომ, დედის და მამის მიერ ჯერ კიდევ 9 თვის წინ შერჩეული სახელი არ შეცვლილა და პაწაწუნას, რომელიც მეორე დილით დაიბადა და ღია ფანჯრებიდან შემოჭრილ პირველი თოვლის სურნელთან ერთად მიეკრა დედას მკერდზე, გეგა დაარქვეს…
გაგვიზიარეთ კომენტარებში თქვენი თოვლიანი მოგონებებიც, რომლებიც წლებია, მეხსიერებიდან არ იშლებიან. ვინ იცის, ტქვენი მოგონება ვირაცისთვის შთაგონებად, რჩევად ან უბრალოდ, სასიამოვნო ემოციის მომგვრელად იქცეს.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ლელა ზურებიანი; მშობლები.გე
