რატომღაც, გადავწყვიტე, ჩემი ყველაზე დიდი საიდუმლო გაგანდოთ. ისე გავწამდი, გულში ვეღარ ვიტევ, თორემ, ზუსტად ვიცი, ამით არაფერი მეშველება.
თუ ჩემი ნაცნობები და ახლობლები წაიკითხავენ ამ წერილს და მიხვდებიან, რომ ეს მე ვარ, მაშინ ნამდვილად დამენგრევა თავზე ცხოვრება. თუმცა, რა, ისედაც დანგრეული არ არის ჩემთვის ყველაფერი?! ამაზე უარესი, რაც მჭირს, რაღა უნდა დამემართოს?
საქმე ისაა, რომ ერთი შეხედვით, ანუ ფიზიკურად, გოგო ვარ და სახელიც ქალის მქვია, მაგრამ უკვე დიდი ხანია, ვგრძნობ, რომ მთელი არსებით მამაკაცი ვარ: აზრებით, შეხედულებებით და სურვილებით. მოზარდობისას ვერ ვხვდებოდი, რა მემართებოდა, რაღაც გაორებული შეგრძნებები მქონდა.
ოჯახის წევრები სულ იმას მსაყვედურობდნენ, ასეთი უხეში ნუ ხარ, ცოტა ნაზად მოიქეცი, ქალს ასეთი ბიჭური საქციელი არ უხდებაო. მეზობლები ქალაბიჭას მეძახდნენ. სიმართლე გითხრათ, არც მწყინდა, რატომ – ახლაც არ ვიცი.
არადა, ამ ასაკში ბავშვები ხომ განსაკუთრებით მგრძნობიარეები არიან! მე კი ეს ყველაფერი, ბოდიში მომითხოვია და, სულ ფეხებზე მეკიდა. მხოლოდ შარვალსა და კედებში ვგრძნობდი თავს კომფორტულად, მუდამ ბიჭურად ვიყავი გაკრეჭილი – გრძელ თმას ვერ ვიტანდი. სულ ბიჭებთან და ბიჭურ თამაშებს ვთამაშობდი.
ვერავინ მისწრებდა სირბილში, ვერავინ მჯობდა ფეხბურთში და ვერავინ მერეოდა ჩხუბში ბიჭებიდანაც კი. ბებიაჩემი სულ იმას ამბობდა, ნამდვილად არ მშურს იმ ოჯახის, რომელშიც შენ შეხვალო. დედა სულ მტუქსავდა და მეჩხუბებოდა, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა.
თავიდან მამაც მტუქსავდა, მაგრამ მოგვიანებით, ცოტა რომ წამოვიზარდე და მეც დამაფიქრა საკუთარმა საქციელმა, რამდენჯერმე შევნიშნე, მამა ძალიან შეშფოთებული სახით მაკვირდებოდა. მერე ჩემი მშობლების ჩურჩულსაც მოვკარი ყური, რის შემდეგაც გახშირდა მათი მხრიდან უცნაური მზერა.
ერთხელ კი გავიგონე, როგორ უთხრა მამამ დედას – მგონი, დავიღუპეთ და ექიმთან წაყვანასაც აღარ აქვს აზრი, ისე დავაგვიანეთო. მივხვდი, რომ ჩემზე იყო ლაპარაკი, მაგრამ, რა მჭირდა, ჯერ კიდევ ვერ ვაცნობიერებდი. ცოტა კიდევ რომ მოვიზარდე, აღმოვაჩინე, რომ ჩემს მშობლებს არსად აღარ დავყავდი სტუმრად.
ჩვენთანაც რომ მოვიდოდა ვინმე, ცდილობდნენ, სადმე გავეშვი ან რაიმე ისეთი დავალება მოეცათ, რომ ჩემი ოთახიდან არ გამოვსულიყავი. თუ მაინც გამოვიდოდი, საკმაოდ უცერემონიოდ მიშორებდნენ თავიდან და ისეთი უხერხული სიტუაცია იქმნებოდა, სტუმრებმა აღარ იცოდნენ, როგორ მოქცეულიყვნენ.
საკმაოდ გვიან მივხვდი: მშობლებს რცხვენოდათ, რომ ჩემნაირი შვილი ჰყავდათ. ეს რომ გავიაზრე, ჩავიკეტებოდი ხოლმე ჩემს ოთახში და საათობით ვაკვირდებოდი სარკეში საკუთარ თავს.
შემიძლია, ვთქვა, მთელი ჩემი სხეული, თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე, მილიმეტრობით შევისწავლე და, მიუხედავად იმისა, რომ მაქვს მეტ-ნაკლებად ქალური ფორმები და არც წვერ-ულვაში „მამშვენებს“, აღმოვაჩინე (თუ დავადგინე), რომ ქალი არ ვარ.
ამ აღმოჩენამ შემზარა, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც საკუთარ საქციელსა და შინაგან სამყაროში დავიწყე ქექვა და იქაც კაცს წავაწყდი.
ამან ისე დამთრგუნველად იმოქმედა ჩემზე, რომ დეპრესია დამეწყო – სახლში ჩავიკეტე და თითქმის აღარავის ვეკონტაქტებოდი. მერე და მერე, ნელ-ნელა შევეჩვიე ჩემს ახალ „სტატუსს“ და დროთა განმავლობაში გამიჩნდა პროტესტის გრძნობა მთელი ქვეყნიერების მიმართ:
„რა ჩემი ბრალია, რომ ასეთი გავჩნდი? ვინმეს რამეს ვუშავებ? ნება იბოძოს ყველამ და მიმიღოს ისეთი, როგორიც ვარ!“ – და, ჩემდა უნებურად, გამომწვევად დავიწყე მოქცევა, მაგრამ არც ეს გამომივიდა. ვამჯობინე, ისევ შემენიღბა ყველაფერი, თუნდაც იმიტომ, რომ ჩემივე მშობლების სიძულვილი (არ ვაზვიადებ) არ დამემსახურებინა.
რაც შეეხება სასიყვარულო ურთიერთობებს, ჯერ არანაირი გამოცდილება არ მქონია, რადგან, ამ მხრივ საკუთარ თავში ვერ გავრკვეულვარ.
„ლესბიანკა“ ნამდვილად არ ვარ, არც ჰერმოფროდიტი, მაგრამ, რატომღაც გოგონებს უფრო ვაყოლებ „მუშტრის“ თვალს. თუმცა, ჩემს მეგობრებს შორის ერთი-ორი გოგო თუ არის, დანარჩენი სულ ბიჭები არიან.
ჯერ 18 წლის ვარ და არ ვიცი, როგორ წარიმართება ჩემი მომავალი ცხოვრება. თუ ღვთის წყალობით ყველაფერი მომიწესრიგდა ხომ კარგი, თუ არა და, ალბათ, რამდენიმე წელიწადში, როცა მყარად დავდგები ფეხზე და საკუთარი შემოსავალი მექნება, ალბათ, წავალ სადმე უცხოეთში და მერე იქ გადავწყვეტ, როგორ მოვიქცე.
S. ჩემს სახელსა და ასაკს, რა თქმა უნდა, ვცვლი.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
პატივისცემით – ემა, 18 წლის. თბილისელები
