როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა ქმარი განაწყენდა და სახლიდან წავიდა.. არვიცი როგორ შემიძლია გავიგო მისი საქციელი

ჩემი სტატიის სათაური ბევრისთვის შეიძლება არარეალური იყოს, მაგრამ ასე იყო. დასაწყისისთვის, ჩემი ორსულობა დიდი ხნის ნანატრი იყო, ჩვენ დიდი ხნის განმავლობაში ვცდილობდით ბავშვის ყოლას და როგორც იქნა ეს დღეც დადგა.

მშობიარობის თარიღი დანამდვილებით არავინ მითხრა, თარიღებში სხვაობა სხვადასხვა ექიმებთან 3 კვირაზე მეტი იყო.

მე ერთი სამშობიარო ავირჩიე სადაც გავაჩენდი ბავშვს,  რომელიც დაახლოებით 30 წუთის სავალზე იყო. არ მინდოდა საავადმყოფოში მარტო წასვლა, ამიტომ ქმარს ვთხოვე, ბოლო თვის განმავლობაში არ დაელია. მას ეს იდეა არ მოიწონა, რადგან მოვალეობად მიიჩნევდა პარასკევს ორიოდე ლიტრი ლუდის დალევას.

ის 3 კვირის განმავლობაში არ სვამდა და  დადიოდა უკმაყოფილო, მაგრამ შემდეგ (მეოთხე) პარასკევს მან ლუდი მოიტანა და თქვა: – საკმარისი! სპეციალურად არ ამბობ დაბადების თარიღს, რომ არ დავლიო. მე დავჯდები და დავლევ, – ამ სიტყვების შემდეგ ქმარმა ლუდის ქილა გახსნა და სიამოვნება დაიწყო.

მას არ სურდა ჩემი აღშფოთების გაგონება, ამიტომ დასაძინებლა წავედი. დერეფანში მოულოდნელად მუცლის ქვედა ნაწილში მწვავე ტკივილი ვიგრძენი, ტკივილმა იმატა და ამ ყველაფრთან ერთად დამეწყო ზურგის ტკივილიც. მე ვყვუროდი “დახმარება, მეწყება..”

მაგრამ ჩემმა ქმარმა რეაგირება არ მოახდინა ჩემს სიტყვებზე. ვინაიდან პირველ შვილს ველოდებიდი მოულოდნელობისგან პანიკა დამეწყო. როდესაც ტკივილი ოდნავ განიმუხტა, განრისხებულმა დავიწყე საავადმყოფოსთვის დოკუმენტების შეგროვება.

დავიყვირე: ” რატომ ზიხარ?!“ ჩემმა მეუღლემ თავი მოაბრუნა ჩემი მიმართულებით და მითხრა: ”  თქვენ ქალები ყველაფრისთვის მზად ხართ,ოღონდ კაცმა არ დალიოს“ საპასუხოდ ვერაფერი ვუთხარი იმდენად გაოგნებული ვიყავი.

საწოლზე დავწექი და ვიგრძენი რომ რაც შეიძლება მალე უნდა მოხვედრილიყავი საავადმყოფოში.ტკივილისგან ვყვიროდი და დარეკვას ვცდილობდი საავადმყოფოში. ჩემმა ქმარმა თქვა, რომ ხელს უშლიდა მას ჩემი სპექტაკლი დაასრულა ლუდის სმა და ლეპტოპით ხელში დატოვა ბინა.

ვერ ვახერხებდი ჩემს ექიმთან დარეკვას აბონენტი არ იყო ხელმისაწვდომი, ტაქსი გამოვიძახე (რადგან სასწრაფო დახმარება მხოლოდ უახლოეს სამშობიაროში მიმიყვანდა) საავადმყოფოში მისვლის შემდეგ, ქალიშვილი 1.5 საათში შემეძინა.

გადავწყვიტე ქმრისთვის არაფერი მეთქვა,მან დილით დამირეკა, როდესაც ნახა რომ სახლში არ ვიყავი.

ის დიდხანს იხდიდა ბოდიშებს, იმის გამო რომ მაშინვე არ დამიჯერა. ვერაფრით ვაპატიე მას ეს საქციელი, დღეს მე და ჩემი ქალიშვილი მარტო ვცხოვრობთ და მე მარტოხელა დედა ვარ.

გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია, ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში…