გულით ძალიან დიდ ტკივილს ვატარებ – დედამ მიმატოვა – საბერძნეთში წავიდა სამუშაოდ. მის გარეშე ყოფნა ძალიან მიჭირს, უმისობას განვიცდი;
მისი თანადგომა სწორედ ახლა, ყველასა და ყველაფერზე მეტად მჭირდებოდა, რადგანაც წელს სკოლას ვამთავრებ და აბიტურიენტი გახლავართ!
ვიცი, ჩემ გამო წავიდა, მაგრამ აინც ვერ ვპატიობ. როცა რეკავს, თავს ვერ ვიკავებ და თითქმის ყოველთვის ვეჩხუბები, ის კი მეუბნება, რომ უმადური შვილი ვარ..
ვიცი, რომ არ წასულიყო, ჩემთვისვე იქნებოდა უარესი – არც ნაირ-ნაირი ტანისამოსი მექნებოდა და არც იმის ფული, რომ რეპეტიტორებთან მევლო; სამაგიეროდ, გვერდით მეყოლებოდა და «ბოლო ზარზე», სკოლის ბანკეტზე გამყვებოდა..
მის კალთას არასდროს მოვშორებივარ. დედა ჩემთვის მშობელიც იყო და მეგობარიც, მას ყველაფერს ვუზიარებდი და კარგ რჩევებსაც მაძლევდა, ახლა კი ხომ ხედავთ, მარტო დავრჩი..
როგორ დავარწმუნო დედა იმაში, რომ დამიბრუნდეს ან როგორ დავძლიო ტკივილი, რომელიც მისმა წასვლამ მომაყენა?
და კიდევ, ახლახან მივხვდი, რომ მიყვარს ადამიანი, რომელიც ასევე, ემიგრანტია. მას ინტერნეტით ვეკონტაქტები ხოლმე. ის ინგლისში სწავლობს და პარალელურად, მუშაობს კიდეც.
მას მანამდე ვიცნობდი, სანამ წავიდოდა, მაგრამ მაშინ, როცა გვერდით მყავდა, ვერც კი წარმოვიდგენდი, თუ ოდესმე ასე ძალიან შემიყვარდებოდა.
მოკლედ, სიშორემ ჩემსა და დედას ურთიერთობაში სიცივე შემოიტანა, სამაგიეროდ, მაპოვნინა ადამიანი, რომელიც ვგრძნობ, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს, მაგრამ საქმე ისაა, რომ ის ნაცოლარია, შვილიც ჰყავს და ზუსტად ვიცი, მშობლები ჩვენი ურთიერთობის წინააღმდეგი იქნებიან..
ალბათ ნაცოლარ კაცთან საქმის დაჭერა არც ღირს.. სიყვარულის გამო ამაზე თვალი უნდა დავხუჭო? ის მეუბნება, – ცოლს მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ დავშორდი, რომ მატერიალური პრობლემა გვქონდა, მას კი კარგი ცხოვრება უნდოდაო.
მზად ვარ, საყვარელ ადამიანთან ერთად ვიცხოვრო იმ შემთხვევაშიც კი, თუ საუზმედ და სადილად მხოლოდ ძველი პური გვექნება, ვახშამს კი არც გავეკარები. მთავარია, მასაც ვუყვარდე და ფული ჭირსაც წაუღია, მაგრამ..
დავუჯერო? იქნებ, სხვა მიზეზის გამო დაშორდნენ? ეჭვები მღრღნის და არ ვიცი, როგორ მოვიქცე.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
