თითქოს, რა უნდა იყოს იმაზე მარტივი, ვიდრე კვერცხის მოხარშვაა? ჩაასხამ ქვაბში წყალს, ჩაყრი მარილს, რათა კვერცხი არ გატყდეს და ელოდები გარკვეული დროის მანძილზე, სანამ კვერცხი მოიხარშება. მაგრამ შედეგად მივიღებთ იმას, რომ ცილა ზედმეტად ელასტიკური იქნება, ხოლო გული მშრალი. ან ცილა ნაჭუჭს მიეკრობა და მისი გაფცქვნა გაგვიჭირდება.
ყველაფერი ეს იმის გამო ხდება, რომ კვერცხი – ეს ფაქტობრივად ორი განსხვავებული სუბსტანციაა. იმისათვის, რომ საჭირო კონსისტენცია მივიღოთ, მოსახარშად ცილასა და გულს სხვადასხვა ტემპერატურა ჭირდებათ. ცილისთვის იდეალური ტემპერატურაა – 82 გრადუსი. ამ ტემპერატურაზე ცილა მკვრივი ხდება, თუმცა ამასთან არ კარგავს სინაზეს და არ გახდება “რეზინისებური”.
ხოლო გულისთვის იდეალური ტემპერატურაა 5 გრადუსით ნაკლები – 77 გრადუსი. თუკი ამ ზღვარს გადავაჭარბებთ, კვერცხის გული გამოვა მშრალი და ფხვიერი, მიიღებს არასასიამოვნო მომწვანო-რუხ შეფერილობას.
ამერიკელმა შეფ-მზარეულმა კეი კენჯი ლოპეს-ალტმა გადაწყვიტა, მოეძებნა კვერცხის მოხარშვის ყველაზე ოპტიმალური მეთოდი და მეცნიერებას მიმართა.
მან ჩადო რამდენიმე კვერცხი ადუღებულ წყალში 30 წამით, შემდეგ იქვე ჩააგდო რამდენიმე ყინულის კუბი და კვლავ მიიყვანა ადუღებამდე. იმისათვის, რომ იდეალური კონსისტენცია მიეღო, შეფ-მზარეულს ყოველ 30 წამში ამოჰქონდა წყლიდან თითო კვერცხი და მათ მდგომარეობას ამოწმებდა.
