ალბათ დაგვეთანხმებით, რომ არავის შეუძლია ზუსტად თქვას, სად წავალთ სიკვდილის შემდე.. ცოცხალს ნამდვილად არავის და მკვდრებთან კავშირი არ გვაქვს. ისე, კი არსებობენ ადამიანები, ვინც ჩაიარა სიკვდილის ახლოს და ირწმუნება, თითქოს სიკვდილიც გაიარა, მაგრამ საიქიოს რუკა ჯერ ისევ საიქიოში რჩება.
იმის მიუხედავად, როგორც არ უნდა წარმოვიდგინოთ სიკვდილის შემდგომი არსებობა, რა სახელიც არ უნდა დავარქვათ ჯოჯოხეთი და სამოთხე, ასტრალი თუ რეინკარნაცია, ჩვენი სულის “ბედზე” შესაძლებელია შეგვექმნას გარკვეული წარმოდგენა იმით, თუ როგორც ვცხოვრობთ და როგორ ვმოქმედებთ სიცოცხლეში.
ზოგადად, ვინც არ უნდა იყო, ქრისტიანი, ბუდისტი, მუსლიმანი, სპირიტუალისტი თუ აგნოსტი, არსებობს 3 უნივერსალური შეკითხვა, რომელზე პასუხების გაცემითაც, თქვენი სულის სამომავლო მოგზაურობაზე, წარმოდგენა შეიძლება შეიქმნათ:
- რას / ვის ვფლობ ამ ცხოვრებაში?
ამ კითხვაში არ იგულისხმება მატერიალური საგნები. ჩვენ ვსაუბრობთ ენერგიაზე, ენერგია რომელსაც ფლობ და რომელიც გმართავს რა სახისაა? სად გვაქვს პრობლემები? სიბრაზე? ჟინიანობა? ტყუილები? ხასიათის თვისებები, რომელსაც ვერ ერევით, ვერ მართავთ.
აი, როცა იცით, რომ არ უნდა გააკეთოთ და მაინც აკეთებთ მერე კი ეშმაკს აბრალებთ, ეშმაკმა შემაცდინაო, ეგ უმართავი ენერგია რა სახისაა? ზოგადად ამ ენერგიას სხეულთან არაფერი ესაქმება, იგი უბრალოდ სხეულს იყენებს და როგორ ფიქრობთ, სხეულის გაქრობასთან ერთად, გაქრება? ენერგიაა შენი ფიქრები, ემოციები და ქმედებები.
სხეულის სიკვდილის შემდეგ შენ ენერგიად იქცევი (ან სულად, როგორც უფრო გიადვილდებათ გაგება) და მთლიანად ის ხდები, რასაც ფიქრობ, რასაც გრძნობ და რასაც აკეთებ. ჩაიხედეთ საკუთარ სულში, დააკვირდით თქვენს ფიქრებს, ემოციებს. ჩაუღრმავდით შინაგან სამყაროს, რას ხედავთ? დაახლოებით ასეთივე იქნება სიკვდილის შემდგომი სამყაროც.
- ვინ არის შენი ღმერთი? რა არის შენთვის მთავარი?
თქვენ რომ თავს აჯერებთ, რომ მთავარია და ღმერთია იმ ღმერთზე არ ვსაუბრობთ… ჩვენ ხშირად არასწორი წარმოდგენები გვაქვს ჩვენს იდეალებზე. ჩვენ ხშირად თავს ვიტყუებთ. ჩვენ ხშირად ვერ ვაცნობიერებთ, რაზე იხარჯება ჩვენი ენერგიის უმეტესი ნაწილი. მთავარიც ეს არის – უხეშად რომ ვთქვათ, სად აბანდებთ თქვენს სულს?
ბევრს ჰგონია, რომ სულიერად ცხოვრობს, მაგრამ მთელს ენერგიას ფულის შოვნაში, ძალაუფლების მოპოვებასა თუ სექსში ხარჯავს. “ღმერთიც” ის არის, რასაც საკუთარი ენერგიით ვკვებავთ. ცოტა ხანს გამოდით ეგოდან და გარედან შეხედეთ საკუთარ ცხოვრებას. ვის უძღვნით მთელს თქვენს ფიზიკურ არსებობას, რას უძღვნით? საკუთარი ეგოს ახირებების დაკმაყოფილებას ხომ არა?
რაზე ფიქრობთ ყველაზე ბევრს? იმაზე ხომ არა, რაც ფიზიკურ სიამოვნებას მოგანიჭებთ? თუკი თქვენ ისწრაფვით მატერიალურისკენ, მატერიალურის ჯილდო მხოლოდ მატერიალურ სამყაროშივე ეძლევათ ადამიანებს. პატარ-პატარა დამოკიდებულებები ყველას გვაქვს მატერიალურ რამეებზე.
მაგალითად, ვიღაცას ყავაზე დამოკიდებულება შეიძლება ჰქონდეს, მაგრამ ძალიან სულიერი ცხოვრებით ცხოვრობდეს, ვიღაც შეიძლება ტაძარში იდგეს და მატერიალურ კეთილდღეობაზე ლოცულობდეს. რას ითხოვთ თქვენ? სულიერ სიმშვიდეს? თუ თქვენი მიწიერი მოთხოვნილებების დაკმაყოფილებას? ყველას თავისი ღმერთი ჰყავს და სწორედ ამ ღმერთის ხელებში აღმოვჩნდებით ხოლმე სიკვდილის შემდეგ. კარგად გაარკვიეთ როგორია თქვენი ღმერთი.
- უსმენ სინდისის ხმას?
სინდისი ყველას გვაქვს, უბრალოდ ზოგი ვუსმენთ მას, ზოგი ვერა, უმეტეს შემთხვევაში კი ნაწილობრივ. “შენი სინდისი შენი ეგოიზმის წესიერების საწყაოა, ყურადღებით უსმინე მას”, – წერს ბახი. სინდისი დამოუკიდებელი აბსტრაქტული საგანი კი არა, თქვენი სულის ხმაა. მორალურ კოდექსზე არ ვსაუბრობთ.
მორალი კიდევ სხვა რამეა, გარედან ჩანერგილი წესები. ვსაუბრობთ სინდისზე, როგორც შინაგან ხმაზე, პატარა ინტუიტიურ ხმაზე, შეგრძნებაზე, რომელიც გვაფრთხილებს, რომ იმ გზაზე ვდგავართ, რომელიც ჩვენი არ არის, რომ ისე ვიქცევით, როგორც არ უნდა ვიქცეოდეთ. იგი გვაფრთხილებს მტანჯველი ემოციებით – დანაშაულის შეგრძნებით, სირცხვილით, ზიზღითაც კი საკუთარი თავის მიმართ.
ნურაფერს ისწავლი და მომდევნო სამყაროც ზუსტად ასეთივე იქნება, ასეთივე დასაზღვრულობებით და დასაძლევი სირთულეებით”, – თოლია ჯონათან ლივინგსტონი
სტატია მომზადებულია სტივენ ბაკარცის სტატიის მიხედვით
