ერთი ჩვეულებრივი დღე… რატომღაც ახლა მომინდა რომ გაგიზიაროთ….
თებერვალი იღვენთებოდა ხეებიდან,ხშირ გუბეებში კი ბეღურების ანარეკლები ლივლივებდა…
ციოდა და ჩემი პატარა ზამთრისეული ჩაცმულობით მიბაჯბაჯებდა ჩემს წინ, სულ ორიოდე ნაბიჟით მასწრებდა… სიყვარულის კვალს ტოვებდა მისი “ნამთვრალევი” ნაბიჯები…
მაღაზიების მწკრივი ჩავიარეთ, იქვე ახლოს მანდარინებით სავსე რამდენიმე ყუთთან ატუზული, შუახნის არა, მაგრამ რაღაც ცხოვრებაჩაწყვეტილი,სევდით დაბურული მზერით ქალი დავინახე,მისი თბილი მზერა დავიჭირე,ის შორიდან ეფერებოდა ჩემს ბაჯბაჯა შვილს, უღიმოდა და ისეთი სითბო ეღვრებო
და თვალებიდან, რომ არ გეგრძნო და არ გეპასუხა, გული კი არა, ლოდი უნდა გეტარებინა მკერდით…
რაც რამ სამზევეთი მქონდა და შემრჩენოდა მტკივან გულში,ყველაფერს ერთად მოვუყარე თავი და გავუღიმე… მოგვიახლოვდა, რაღაც ნამი ეძალებოდა ჩამქრალ თვალებზე, აშკარად თავს იკავებდა…
“ცერებრალური ხომ?” – სხვა შემთხვევაში ცოტა გული მეტკინებოდა, რადგან პატარას სიარულის მანერა გაგვყიდის ხოლმე და იმ მეხივით დიაგნოზს მახსენებს, მაგრამ ისეთი სიყვარულით და სითბოთი თქვა, გადამედო მისი განწყობა და შემემღვრა გუგები…
ვგრძნობდა ამ ქალს რაღაც ძალიან დიდი ჯვარი ედგა მხრებზე და მისი გოლგოთა უფრო ძნელი იყო, ვიდრე ჩემი… დავუდასტურე და თან ვკითხე, საიდან იცნობდა ამ დიაგნოზს… რა აკავშირებდა ამ დაავადებასთან… უნებლიედ დამცდა სიტყვები… “თქვენი შვილია ამ დიაგნოზით?” …
“კი… მაგრამ… ის აღარ არის… 18 წლის მყავდა… არ მივატოვე, სამშობიაროდანვე უიმედო და უსუსური ბავშვი… გავზარდე, იმდენი მოვახერხე, რომ 8 წლისა სავარძელზე დავსვი… და შარშან,ხანძარი გაჩნდა სახლში… მარტო იყო და… ვერ გამოაღწია… დაიღუპა… ”
…ვიგრძენი როგორ შეიძლება მოკვდე უცებ და მზერაგაყინული, სუნთქვაშეკრული წამით გავირინდე… ვეღარ შევიკავე თავი, გადავეხვიე მხარმოტეხილ და გულდამწვარ დედას და ავტირდი… ღმერთო…
ძლიერო… შენ მიეცი ძალა ამ დედას…. ამ მტკივან და სულით მდიდარ ქალს… 18 წელი… მედიკოსებისგან და ყველასგან უკვე გამოტირებულ ბავშვს ზრდიდა… ახლა კი შვილის სახსოვარი, მხოლოდ ეს სევდისფერი მზე ედგა თვალებში…
ისევ თვითონ დამამშვიდა და ნაჭირისუფალი სახე გამომიკეთა… იღიმოდა და თან ჩემს პატარას გულში იხუტებდა… ეს არ იყო უცხო და ვინმე არაახლობლის ჩახუტება… თითქოს თავის პირმშოს, ისე ეფერებოდა…
მერე მანდარინებიან ყუთთან მივიდა და სამი დიდრონი მზესავით მანდარინი გამომიწოდა… ეს არ იყო ხილი… თითქოს სამი დიდი მზე იყო, რომლებმაც ხელისგულები ისე გამითბო,ივლისის მზეს შეაშურებდა…
მანდარინები კი არა ლოცვა, მადლი და სიხარულის ნათებები იყო…. მომქონდა და მომდევდა ლოცვა ამ ქალის: “ჩემი ბიჭის დანაკლისი დღეები, ღმერთმა შენს პატარას შემატოსო…”
ვეღარ ვიხედებოდი უკან… ცრემლს ვარიდებდი ამ დიდ და მადლიან ადამიანს… მომქონდა მზე და სიხარულით მობაჯბაჯე პატარას ნაფეხურებს დავცქეროდი… მე ლოცვა მომქონდა ხელისგულებით…
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითოა
ავტორი: მანანა ზურაშვილი
