ყოველთვის ვამტყუნებდი ქალებს, რომლებიც ცოლიან კაცებთან აბამდნენ ურთიერთობას, თუმცა მეც იგივე დამემართა და ცოლიანი კაცი შემიყვარდა.. ამ ურთიერთობამ ფაქტობრივად გამანადგურა, სანამ ერთ დღეს ეს არ მოხდა..

ყოველთვის ვამტყუნებდი ქალებს, რომლებიც ცოლიან კაცებთან აბამდნენ  სასიყვარულო ძაფებს. ძალიან ხშირი იყო (და ახლაც არის) შემთხვევა, როცა ასეთი „მტაცებელი“ ქალების წყალობით ოჯახები ინგრეოდა, რაც საშინლად მაღიზიანებდა.

მართალია შედარებით იშვიათად, მაგრამ, თანამედროვე ქალი-საყვარლები არ მოითხოვენ მამაკაცისგან ცოლის მიტოვებას, რადგან სულაც არ აქვთ გეგმაში გათხოვება და აბსოლუტურად კმაყოფილები არიან იმითაც, რომ მათი სატრფოები თავიდან ბოლომდე არჩენენ,

ანებივრებენ, ხელისგულზე ატარებენ და, თანაც მხოლოდ მაშინ მიდიან მათთან, როცა ეს თვითონ (ქალებს) უნდათ, დანარჩენ დროს კი არც ხელს უშლიან და არც ნერვებს თავიანთი მოთხოვნებითა და პრეტენზიებით.

ყოველთვის დარწმუნებული ვიყავი, რომ მე ამისთანა საქციელს  არასდროს ჩავიდენდი და ყოველთვის ხმამაღლა და პირდაპირ ვერჩოდი ხოლმე ამნაირ ქალებს, თუნდაც ისინი ჩემი ახლობლები ყოფილიყვნენ.

მაგრამ, თურმე, არასდროს არაფრის გამო არ უნდა გამოიდო თავი, რადგან, არავინ არ იცის წინასწარ, კონკრეტულ სიტუაციაში როგორ მოიქცევა.

შეიძლება, მოხდეს ისე, რომ ყველაზე უზნეო ადამიანი კრიტიკულ სიტუაციაში ყველაზე ღირსეულად მოიქცეს, იმან კი, ვისაც საზოგადოება ზნემაღალ პიროვნებად მიიჩნევს, შეიძლება, ისეთი უზნეობა ჩაიდინოს, ფანტაზია რომ არ გეყოფა.

მე არც უზნეო ადამიანი ვყოფილვარ არასდროს და არც ზნეობის ნიმუშად ჩამითვლია თავი ოდესმე.

ერთი ჩვეულებრივი, ნორმალური, წესიერი ქალი ვიყავი ყოველთვის, მაგრამ, მეც აღმოვჩნდი ისეთ სიტუაციაში, რომ მოულოდნელად მოვარდნილ გრძნობას ხელი ვერ ვკარი, რითაც ტკივილი მივაყენე ადამიანებს, რომლებსაც საერთოდ არ ვიცნობდი. თუმცა, ეს ტკივილი მერე ბუმერანგივით დამიბრუნდა უკან.

ძალიან გრძელი წინასიტყვაობა გამომივიდა, მაგრამ, სხვანაირად აზრი არ ექნებოდა ჩემი ისტორიის მოყოლას.

ჩემმა მეგობარმა, ანამ, თავისი წიგნის პრეზენტაციაზე დამპატიჟა. რა თქმა უნდა, სიამოვნებით წავყევი. ყველაფერი მაღალ დონეზე ჩატარდა, საღამოს კი ანას ქმარმა უახლოესი მეგობრები რესტორანში წაგვიყვანა და კარგად მოგვალხინა.

ამ უახლოესებს შორის აღმოჩნდა ნიკაც, რომელიც რესტორანში შესვლის წუთიდან აღარ მომშორებია. სხვა თვალით მართლა არ შემიხედავს, მაგრამ, ვაღიარებ, ნამდვილად მესიამოვნა ყველაზე სიმპათიური მამაკაცის ყურადღება.

მოკლედ, იმ საღამოს თითქმის დავმეგობრდით, მეორე დღეს კი, სამსახურიდან რომ გამოვედი, შენობის წინ მანქანით დამხვდა (ვითომ შემთხვევით) და სახლში წაყვანა შემომთავაზა. უარი ნამდვილად არ მითქვამს, მაგრამ, სახლის ნაცვლად ერთ პრესტიჟულ კაფეში შემიყვანა და კარგა ხანს ვისაუბრეთ.

დამშვიდობებისას მითხრა, ხომ შეიძლება, დაგირეკო ხოლმეო. სიმართლე გითხრათ, ისიც ვიცოდი, რომ ცოლიანი იყო და იმასაც მივხვდი, რატომ აიღო ჩემგან დარეკვის უფლება, მაგრამ, რატომღაც, უარი მაინც არ ვუთხარი.

მოკლედ, გავები – ისე შემიყვარდა, მასზე უარის თქმა ვერავის და ვერაფრის გამო ვერ შევძელი. ოღონდ, ნამდვილად არასდროს მომითხოვია მისგან ცოლთან გაყრა. იმდენად მიყვარდა, ოღონდ ჩვენი ერთად ყოფნა არ დამდგარიყო კითხვის ნიშნის ქვეშ, იმითაც კმაყოფილი ვიყავი, რა მდგომარეობა და სტატუსიც მქონდა.

მის მეგობრებთან არ დავყვებოდი, თუმცა, რამდენჯერმე შემომთავაზა. არც ძალიან ხალხმრავალ ადგილებში ვჩნდებოდით ერთად – მეშინოდა, ხმა არ გავრცელებულიყო და ამ ყველაფერს ჩვენი დაშორება არ გამოეწვია.

მისი არსებობა მხოლოდ ჩემმა უახლოესმა რამდენიმე დაქალმა იცოდა და ისინიც მამტყუნებდნენ – ოჯახს ანგრევო. ამიტომ, როცა ვხვდებოდით, პრაქტიკულად, მარტო ჩვენ ორნი ვიყავით ხოლმე.

ხომ ასე მიყვარდა და ასე მიხაროდა მასთან ერთად ყოფნა, მაგრამ, დაახლოებით ორწლიანი ურთიერთობის შემდეგ მივხვდი, რომ დავიღალე. დავიღალე ფარული შეხვედრებით, ყველაფრის მიჩქმალვით, დამალვით.

ვიგრძენი, რომ შელახული მქონდა თავმოყვარეობა არა მარტო როგორც ქალს, არამედ, როგორც პიროვნებას. ამ ყველაფრის გამო ისეთი ნევროზი დამეწყო, ლამის ოფიციალურად „გავრეკე“. თან, აღარც პატარა გოგო აღარ ვიყავი, რომ ახალი სიყვარულის გამოჩენის იმედი მქონოდა.

არადა, უკვე აშკარად ვეღარ „ვქაჩავდი“ აღფრთოვანებული შეყვარებულის რომანტიკას და ერთ დღეს ეს ყველაფერი ნიკას გულახდილად ვუთხარი. ვერ გეტყვით, რა რეაქციას მოველოდი მისგან, მაგრამ, აშკარად შევატყვე, რომ არ სწყენია, თითქოს შვებითაც კი ამოისუნთქა, თუმცა, გარეგნულად უკმაყოფილება გამოთქვა.

მივხვდი, რომ თვითონაც ისეთივე „იზმენებში“ იყო, როგორშიც მე. სიმართლე გითხრათ, მაინც მეწყინა – ქალური პატივმოყვარეობა შემელახა, მაგრამ, საბოლოო ჯამში, მისმა ასეთმა რეაქციამ უფრო გამიადვილა გადამწყვეტი ნაბიჯის გადადგმა და ვუთხარი, ერთმანეთს აღარ უნდა შევხვდეთ, არც მომაკითხო და არც დამირეკო-მეთქი.

ხმა არ ამოუღია, ისე ადგა და წავიდა. იმის მერე ნახევარი წელი გავიდა და „ვაჟკაცურად“ შეასრულა ჩემი მოთხოვნა – საერთოდ აღარ გამოჩენილა.

გამოგიტყდებით, ხანდახან მაინც მომენატრება ხოლმე, მაგრამ, მაინც ასე მირჩევნია, რადგან, ამის სანაცვლოდ მაქვს ნამდვილი თავისუფლება – აღარავის ვემალები, ქუჩაში თავაწეული დავდივარ, აღარ მეშინია, რომ ვინმე ჩემზე იჭორავებს და, რაც მთავარია, სინდისიც შედარებით სუფთა მაქვს – ჩემ გამო ოჯახი არც დაინგრა და აღარც დანგრევის საშიშროება ელის.

გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..

ყურადღება: ფოტო პირობითია

ნანა, 34 წლის.