წყვილის ცხოვრება განსაკუთრებით რთული თანაცხოვრების დასაწყისშია.
როცა ცოლ-ქმარს უფროს თაობასთან ერთად უწევს ცხოვრება, უმეტესწილად, ხშირია დისკომფორტი და პრობლემები.
ამ თემასთან დაკავშირებით მივიღეთ ახალგაზრდა დედის წერილი, რომელსაც ანონიმურად გთავაზობთ.
„ძალიან ბევრი მიზეზი არსებობს, თუ რატომ უნდა ცხოვრობდეს ცოლ-ქმარი ცალკე, შემიძლია დაუსრულებლად ვწერო, მაგრამ ახლა მინდა კონკრეტულად ჩემს შემთხვევაზე მოგიყვეთ…
2 თვეა, რაც პატარა შემეძინა და ნაქირავები ბინიდან ქმრის მშობლებთან გადავედით საცხოვრებლად. ჩემმა ქმარმა აიჩემა, რომ რომ „დახმარება“ მჭირდება და გამოვიქეცით დედამისთან და მის დასთან.
იმის მაგივრად, რომ ჩემი შვილით გავიხარო და შევიგრძნო, რომ დედა ვარ და ყველაზე ბედნიერი ვარ მსოფლიოში, ყოველ ღამე ვტირი.
პატარას კარგად არ სძინავს, ჩემს მეუღლეს, თურმე, რადგან სამსახურში ადრე მიდის, ღამე გამოძინება სჭირდება, ამიტომ დედამ და დაიკომ ცალკე ოთახში გაუშალეს საწოლი. მე დედა ვარ, ავიტან გამოღამებულ თვალებს, ბავშვის ტირილს, ტკივილს, დაღლილობას, უძილობას.
სანაცვლოდ, ბავშვის ყოველ წამოტირებაზე, დედამთილი მივარდება საძინებელში შეშფოთებული სახით, რომ მეზობლებთან უხერხულია, პატარა ძალიან ხმამაღლა ტირის, იქნებ ხელოვნური მისცე, შია, ასე ხომ არ ატირებ, ან კოლიკის წამალი შეუცვალ,ე ვკითხოთ ნათიას. (ნათია მულია და „ყველაფერი იცის“).
ჩემი ქმარიც რადიკალურად შეიცვალა, რაც აქ გადმოვედით. იმდენად შეეჩვია, რომ დედამისი და მისი და „მეხმარებიან“, ბავშვს 5 წუთითაც არ იჭერს ხელში, საერთოდ ვერ გრძნობს მამის პასუხისმგებლობას.
მულის პოზიცია კიდევ საოცრებაა, ერთმანეთში თათბირობენ დედა-შვილი, ჩემს შვილს რა სჭირდება და რა – არა, ისე, რომ მე არც მეკითხებიან. წავიდნენ და მოიტანეს ბავშვის ჰიგიენური საშუალებები, ჩემი თურმე კარგი ხარისხის არ არის და მათი შერჩეული სჯობს.
დაუსრულებელ, უაზრო შენიშვნებზე ხომ საერთოდ ვგიჟდები: „ბავშვს რა თხლად აცმევ, ხელები და ფეხები ცივი აქვს, ჩააცვი 80 წინდა, 89 ბოდე, გათბება… შემოახვიე პლედი..
არასწორი პოზიციით გიჭირავს ჭამის დროს, არ გადასცდეს… ხელში ასე ხშირად ნუ აგყავს, მიეჩვევა… შენთან რატომ აწვენ?! მიაჩვიე თავის საწოლს..”
ამ ყველაფერს როცა ჩემს მეუღლეს ვუყვები, მეუბნება, რომ ვაზვიადებ და მათ მხოლოდ ჩემი დახმარება უნდათ.
აღარ ვაპირებ, ვინმეს ანგარიში გავუწიო, მივხვდი, რაც უფრო მეტს მოითმენ, მით უარესია, მე თუ არ მითვალისწინებენ, მე რატომ უნდა ვიყო ვალდებული ვინმე გავითვალისწინო და ამას ჩემი ნერვები შევწირო? ჩემს შვილს მშვიდი და გაწონასწორებული დედა სჭირდება, ის არც დედამთილისთვის გამიჩენია და არც ჩემი მულისთვის“.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეტ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
