“ოჯახის შექმნა ნაადრევ ასაკში მომიწია. სკოლიდანვე გადამეკიდა ჩემი მომავალი ქმარი და იმის შიშით, რომ ჩემნაირ ლამაზ გოგოს სხვა წაართმევდა, 18 წლის ასაკში მომიტაცა.
მას შემდეგ ჩემს მთავარ მოვალეობად ოჯახის საქმიანობა იქცა და არც სწავლის გაგრძელების უფლება მომცა.
რადაგან ჩემი მშობლებისგან ვერ ვგრძნობდი მხარდაჭერას, იძულებული გავხდი შევგუებოდი იმ ყოფას, რომელშიც აღმოვჩნდი.
ახალაც მახსოვს, მამაჩემმა ცრემლიანი რომ მნახა, რა მითხრა: ’”ეს ყოფილა შენი ბედი და სახლში რომ წაგიყვანო, უფრო გაუბედურდები, ყველა სხვანაირი თვალით დაგიწყებს ყურებას და საკუთარ ოჯახს ვერასდროს შექმნიო”.
ასე გავხდიდამონებული და როგორც უუფლებო მონა, თავს ვარწმუნებდი, რომ ბატონი ქმრის წყალობა ბედნიერებად მიმეღო.
მას ყველაფერი საუკეთესო მოჰქონდა ჩემთვის. ფულს არასოდეს ზოგავდა. არ მახსოვს, სახლისთვის საჭირო პროდუქტები მე ამომეტანა, სულ თვითონ ყიდულობდა.
თანდათან შევეჩვიე და ვგრძნობდი, რომ ისეთი ზიზღი აღარ მქონდა მის მიმართ, როგორც წინათ. ერთხელ ერთი თვით მივლინებაში წავიდა და საკუთარ თავს ძლივს გამოვუტყდი, რომ მომენატრა.
ჩემი უხეშობის მიუხედავად, ის სულ თბილი სიტყვებით მელაპარაკებოდა. ორი წლის თავზე ისეთი მოსიყვარულე წყვილი გავხდით, რომ ჩემი მშობლები მეცხრე ცაზე დაფრინავდნენ სიხარულით.
თუმცა მაინც არსებობდა დარდის მიზეზი – მე და შალვას ბავშვი არ გვიჩნდებოდა. ექიმები გვაიმედებდნენ, მაგრამ წლები უიმედობით გვავსებდა.
ბოლოს გადავწყვიტეთ, ბავშვი აგვეყვანა. ინიციატორი შალვა იყო. მითხრა, ერთ ორსულ ქალს მოველაპარაკე და გაზაფხულზე სახლში პატარა გვეყოლებაო. ეს ამბავი სექტემბერში გადაწყდა და ჩვენც დავიწყეთ სამზადისი.
ოთახი მოვაწყვეთ, საჭირო ნივთები ვიყიდეთ. ამასობაში ნოემბრის თვეც მოვიდა და თავბრუსხვევები დამეწყო. მოთენთილი ვიყავი. ჩავთვალე, ემოციურად დავიღალე-თქო. შალვამ დაიჟინა, ექიმთან წავიდეთო.
აღმოჩნდა, რომ სამი კვირის ორსული ვიყავი. ეს ისეთი მომენტი იყო, მეგონა, მთელი დედამიწა ჩემს თვალწინ დატრიალდა.
სახლში მოვედით და ქმარი მეკითხება, იმ პატარას რა ვუყოთო. ჩემი დედამთილი წინააღმდეგი იყო. ფული მივცეთ იმ ქალს და ბავშვს ნუ მოვიყვანთო. მე კი წარბიც არ შემიხრია და ვუპასუხე, რომ ისიც უნდა მოგვეყვანა სახლში.
ასე გაგვიზაფხულდა მე და შალვას ორი ბავშვით ხელში. მე გოგო გამიჩნდა და ელენე დავარქვით, სახლში მოყვანილ პატარას კი – ერეკლე. ჩავთვალეთ, რომ ეს ორი სახელი ერთმანეთს უხდებოდა.
გრძელდებოდა ჩვენი ცხოვრების ბედნიერი წლები, ბავშვები წელს უკვე სკოლას ამთავრებენ… და სწორედ ახლა, რამდენიმე კვირის წინ, სახლში საჩივრის წერილი მოგვივიდა.
თურმე ერეკლეს ნამდვილმა დედამ შალვას უჩივლა. იმდენად აირია სიტუაცია, რომ ვერ გავიგე, ჩვენს თავს რა ხდებოდა. ქმარი საერთოდ გამიგიჟდა და მისგან ვერაფერი რომ ვერ გავიგე, იმ ქალთან მივედი სახლში…
ახლა ამის მოყოლას როგორ ვახერხებ, მეც მიკვირს, მაგრამ უთქმელობა საერთოდ მანადგურებს… როგორც ქეთიმ მომიყვა, შაკო იყო მისი საყვარელი.
ქეთი მისგან დაორსულდა და ჩემმა ქმარმა ბავშვი არ მოაშორებინა, უთხრა, რომ მე მომიყვანდა გასაზრდელად.
ის ხომ მამა იყო სინამდვილეში და დაჰპირდა ქალს, რომ ბავშვს ანახებდა და მასაც არ მოაკლებდა მზრუნველობას, თუმცა მას მერე, რაც შაკომ ბავშვი წამოიყვანა, ქეთისთვის ზურგი შეუქცევია და მისი იგნორირება გადაწყვიტა.
ახლა კი ჩემი ქმრის საყვარელი გვიჩივის იმის გამო, რომ შვილი წავართვით, ითხოვს ალიმენტს და საცხოვრებელ ბინას, თან უნდა, რომ ჩემი შვილი, ხაზგასმით ვამბობ, ჩემი საამაყო ერეკლე წამართვას…
არ ვიცი, რაც გინდა ის დაარქვით ამას, ეგოისტობა, ბოროტება, მაგრამ ერეკლე ჩემი სულის ნაწილია, ვერ გადავიტან, რომ წამართვან.
ქეთის თქმით, შალვა ბავშვის მამად დარჩება და მასზე კანონიერად დაევალება ზრუნვა, დედა კი თვითონ იქნება.
შვილებმა ჯერ არაფერი იციან… ბავშვები წელს სკოლას ამთავრებენ… ვფიქრობ აპოკალიფსი მელოდება…
შალვა თავს იმითი იმართლებს, რომ რაღა სხვისი შვილი მეშვილებინა, ჩემი შვილი მოგიყვანე, ის აბორტის გაკეთებას აპირებდაო.
საყვარელიც იმიტომ გავაჩინე, რომ ბავშვი გაეჩინა და მერე მე და შენ ერთად გაგვეზარდაო. რა ვიცოდი, ეს ქალის თუ გამიმწარებდა სიცოცხლესო…
არ ვიცი, რა იქნება ამ ამბის ბოლო…არ ვიცი, წინ რა გველოდება…ასეთი განწირული ბედის როგორ აღმოვჩნდი…მე ორი შვილი მყავს, ამ რეალობით ვცხოვრობ, სანამ სასამართლო გამოგვიტანს განაჩენს…”
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია; ანი, 42 წლის
