ძალიან ცუდ დღეში ვარ, აღარ ვიცი, რა ვიღონო. ქმარი ნერვებს უკვე ისე მიშლის, ვეღარ ვცნობ. ვფიქრობ, ეს ის ადამიანია, ვის გამოც ამდენი ვიბრძოლე, ვინერვიულე და ამდენ ადამიანს დავუპირისპირდი-მეთქი?
რომ დავფიქრდები, ზოგჯერ მეცინება, კაცი ასეთ წვრილმანებს როგორ უნდა გადაჰყვეს?! უკვე ორი შვილი გვყავს და ისეთი ლაწირაკები აღარ ვართ, ბავშვებივით ყველაფერზე ვიკინკლაოთ. ახლა ეჭვი მეპარება, ღირს თუ არა ერთად ყოფნა საერთოდ.
პატარა არ გავთხოვილვარ. 23 წლის ვიყავი, ზაზას ცოლად რომ გავყევი. შემიყვარდა და წელიწად-ნახევარში დავქორწინდით. თუმცა, არც მანამდე იყო ჩვენი ურთიერთობა მთლად უღრუბლო და ვარდისფერი.
მამაჩემს და ჩემს ძმას ზაზა არ მოსწონდათ, გარეგნობით არ არის დასაწუნი, მაგრამ რაღაც მაინც არ მოსწონდათ – ზუსტად არც მე ვიცი, რა.
ერთხელ ჩემი ძმა მეჩხუბა და მითხრა: ნახავ, ზაზასთან ბედნიერი არ იქნები და მერე მე არაფერი დამაბრალოო. გავბრაზდი და ძმას საერთოდ არ ვცემდი ხმას ამის გამო.
სანამ ზაზას შეყვარებული გავხდებოდი, სხვა ბიჭი მიყვარდა. თუმცა, ეს, ალბათ, უფრო ბავშვური გატაცება იყო. სკოლაში მაკითხავდა, წერილებს მწერდა. ზაზასნაირი სიმპათიური ვერ იყო, მაგრამ კარგი ადამიანი გახლდათ და როგორღაც მოახერხა ჩემი მოხიბვლა.
დასამალი რა არის, ან რომელი გოგოა ისე, პირველად რომ შეუყვარდება, მაინცდამაინც იმას გაჰყვეს ცოლად? ხშირად ვკითხულობ სხვების წერილებს და ქალები იმასაც ამბობენ, სავალდებულო არ არის, ქმარს ყველაფერი ჩაუკაკლო და ყველაფერი იცოდესო. ვინ მექაჩებოდა ენაზე, ან საერთოდ რა მინდოდა?
მოკლედ, ისე მოხდა, ჩემი ყოფილი შეყვარებული უცხოეთში გააგზავნეს მშობლებმა სასწავლებლად და ამის გამო დავშორდით. პატარა ვიყავი და ისე სერიოზულად არ მყვარებია, იმას დავლოდებოდი.
ყველაფერი ხდება და თემო რომ ჩამოვიდა, მაინცდამაინც იქ დაიწყო მუშაობა, სადაც მე ვმუშაობ, არ ვიცი, იცოდა თუ არა, გამომიცხადა, ისევ მიყვარხარო. ყველანაირად ვცდილობ, თავი ავარიდო, მაგრამ სამსახურში ურთიერთობა მაინც გვიწევს.
დღემდე ვერ გამიგია, რატომ გადავწყვიტე, ზაზასთვის მეთქვა, მანამდე თემო რომ მიყვარდა. ზაზასაც ხომ ჰყავდა ჩემამდე ვიღაც, ამის გამო ვიჩხუბო და ოჯახი დავანგრიო?
ჩემმა ქმარმა რომ გაიგო, თემო ჩემთან მუშაობს, სულ გადაირია. მანამდე არასდროს ჰქონია ჩემს სამსახურთან პრობლემა, არ უთქვამს, სახლში დაჯექი და ქურასთან იტრიალეო, პირიქით, მეხუმრებოდა ხოლმე:
იმუშავე, ოჯახში რამე შემოიტანე, ხომ ხედავ, ცხოვრება როგორ გაძვირდაო. ახლა კი ისეა გაგიჟებული, აღარ ვიცი, რა ვქნა, ყოველდღე ცდილობს, შარი მომდოს, საბაბს ეძებს მეჩხუბოს და საქმე ხელჩართულ ბრძოლაში გადადის.
ყველაფერი კი იმით მთავრდება, რომ მაყვედრის და სულ თემოს ხსენებაშია. მეშინია, სამსახურში არ მომივარდეს და სკანდალი არ ატეხოს, ან თემოს არ ეჩხუბოს.
მოკლედ, რა ვქნა, არ ვიცი. ოჯახის დანგრევა არ მინდა, მაგრამ სცენებიც ყელში მაქვს ამოსული.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ანუკი, 27 წლის.
