5 წლის ვიყავი, ჩემი მშობლები რომ გაიყარნენ. თავიდან დედამ წამიყვანა და მამას მარტო შაბათ-კვირას მივყავდი. ცოტა რომ წამოვიზარდე, „გრაფიკი” შეცვალეს და მთელი კვირა მამასთან ვცხოვრობდი და დედა მხოლოდ უქმე დღეებში მაკითხავდა.
ახლაც არ ვიცი, რა მოხდა მაშინ ჩემს მშობლებს შორის, მაგრამ შერიგებაზე ლაპარაკიც კი ზედმეტი იყო.
მალე დედაც გათხოვდა და მამამაც ცოლი მოიყვანა და თუ მანამდე ჩემ გამო ერთმანეთს ხოცავდნენ – არა ჩემთან უნდა იყოს ბავშვი და არა ჩემთანო, მეორედ დაოჯახების შემდეგ ორივესთვის ზედმეტი აღმოვჩნდი და სულ იმას „ჩალიჩობდნენ“, ერთმანეთისთვის „შეეტენათ” ერთადერთი შვილი.
იმასაც ვერ ხვდებოდნენ, როგორ სტრესში მაგდებდნენ ამით. ვერ ვიტყვი, რომ ან დედინაცვალი და ან მამინაცვალი გამოკვეთილად ცუდად მექცეოდნენ, მაგრამ დედასთანაც და მამასთანაც თავს ზედმეტ ნივთად ვგრძნობდი. მერე ორივეს თავ-თავიანთი შვილები ეყოლათ და მე საერთოდ ბოლო ადგილზე გადავიწიე.
ძირითადად ბებიებთან ვცხოვრობდი – ხან ერთთან, ხან – მეორესთან. ორივე კარგად მექცეოდა, მაგრამ მე დედის სითბო და მამასთან კაცური ურთიერთობა მენატრებოდა, მათ კი ჩემთვის არასდროს ეცალათ, შემიძლია ვთქვა, უარმყვეს.
მათთვის რომ გეკითხა, თან მყვებოდნენ: კარგად მეცვა და საჭმელ-სასმელი არ მაკლდა და სულ ამით ამოიწურებოდა მათი მშობლიური მოვალეობის მოხდა.
სკოლაში განსაკუთრებით ვცდილობდი ორივესთან დაახლოებას, მაგრამ არაფერი გამომივიდა და საერთოდ შევწყვიტე მათთან სიარული – ვიფიქრე, ამით დავსჯი და მიხვდებიან, რომ მეც უნდა მომაქციონ ყურადღება და შვილად ჩამთვალონ-მეთქი.
მთელი სამი კვირის განმავლობაში არც ერთთან არც მივსულვარ, არც დამირეკავს. მაინტერესებდა, რას იზამდნენ, მაგრამ, არაფერიც არ ქნეს.
ტელეფონითაც კი არ ვუკითხივარ არც ერთს. მაშინ კი საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ არავის ვჭირდებოდი, არავისთვის არაფერს წარმოვადგენდი და თუ მანამდე, ჩემი მდგომარეობის მიუხედავად, კლასში ერთ-ერთი საუკეთესო მოსწავლე ვიყავი, საერთოდ, ავიღე სწავლაზე ხელი.
ბებიები ვეღარ მაკონტროლებდნენ და ჩემს ნებაზე ვცხოვრობდი. 13 წლის ვიყავი, ქუჩაში რომ გავედი, სკოლაში საერთოდ აღარ დავდიოდი. მერე ჩემზე უფროსმა ქუჩის ბიჭებმა „შემიკედლეს”, „იზრუნეს” ჩემზე, გამომზარდეს და 15 წლისა პირველად წამიყოლეს „საქმეზე”, ანუ ბინის გასაქურდავად.
მერე პლანის მოწევა დავიწყე, ცოტა ხანში „დამაწინაურეს” და „წამალიც” შემომთავაზეს და ასე თანდათან ვიქეცი არარაობად.
ჩემმა მშობლებმა ყველაზე გვიან გაიგეს ეს ყველაფერი და არც მაშინ მოუკლავთ თავი იმაზე ფიქრით, რომ როგორმე ან ერთს, ან მეორეს ამ ჭაობიდან ამოვეყვანე – შორიდან შემომითვალეს, ოჯახის შემარცხვენელი ხარ, შენ გამო თავი მოგვეჭრა, ჩვენს შვილებს არ გაეკარო და ისინიც არ გადაგვიგვაროო და ამით ამოწურეს მშობლის მოვალეობები.
16 წლის რომ გავხდი, ჯერ ერთი ბებია გარდამეცვალა, მერე – მეორე. ჩემი მშობლები პანაშვიდებზეც კი არ დამლაპარაკებიან წესიერად.
დასაფლავების შემდეგ კი საერთოდ დამივიწყეს. ერთი არ უფიქრიათ, 16 წლის ბიჭს, თავის სისხლსა და ხორცს, თავისთან თუ არ წაიყვანდნენ, რამე ნუგეშის მომცემი სიტყვა მაინც ეთქვათ.
ეტყობა, გულში კიდევ მქონდა იმედის რაღაც ნამცეცი, რომ მთლად უპატრონოდ დარჩენილს არ მიმატოვებდნენ, მაგრამ მათი საქციელის შემდეგ მივხვდი, რომ მთელი დედამიწის ზურგზე არ დადიოდა ადამიანი, რომელსაც ვუყვარდი, რომელიც ფიქრობდა და ზრუნავდა ჩემზე, რომელიც თავზე ხელს გადამისვამდა და გულის სითბოს მაჩვენებდა.
ამაში რომ დავრწმუნდი, საერთოდ ხელი ავიღე ადამიანობაზე, ყველაზე და ყველაფერზე გაღიზიანებული, საშინელი აგრესიული გავხდი. ყველანაირ ცუდ საქმეზე მივდიოდი და ისეთი დაუნდობელი ვიყავი ადამიანების მიმართ, ჩემს „თანამოძმეებსაც” კი უკვირდათ.
მალე ერთ „საქმეზე” ჩავვარდი და შვიდი წელი მომისაჯეს. ჩემს მშობლებს არც გაუგიათ. ციხეში დრო ბევრი მქონდა და ათას რამეზე ვფიქრობდი. მაშინ ვიგრძენი პირველად, რომ დამღალა ასეთმა ცხოვრებამ და თუ მეღირსებოდა იქიდან გამოსვლა, სხვანაირად უნდა მეცხოვრა.
ახლა წელიწადი ხდება, რაც პატიმრობის ვადა დამიმთავრდა და თავისუფალი ვარ. შავბნელ საქმეებსაც შევეშვი, მაგრამ ახალი ცხოვრების დაწყებაც აღარ გამომივა, რადგან ციხეში ჰეპატიტი და ტუბერკულოზი ავიკიდე და დიდი ხნის სიცოცხლე აღარ დამრჩენია, მით უმეტეს, რომ მკურნალობის არც საშუალება და არც სურვილი არ გამაჩნია.
ამ აღსარებისთვის წერილს კი იმიტომ გწერთ, რომ მინდა, თქვენი ჟურნალის ფურცლებიდან მივმართო ჩემს მშობლებს, რომლებმაც საზოგადოების ელიტაში მოიდგეს ფეხი და თავზე ბუზს არ ისვამენ: ჩემო „ძვირფასო” ბიოლოგიურო მშობლებო!
ღმერთმა კარგად გიმყოფოთ შვილები, მაგრამ, გახსოვდეთ, რომ ჩემი დაღუპვა თქვენი ბრალია, ორივესი თანაბრად.
დარწმუნებული ვარ, ვერც ჩემს ამქვეყნიდან წასვლას გაიგებთ და, რომც გაიგოთ, გასვენებაში მოსასვლელადაც ვერ მოიცლით, მაგრამ იმქვეყნად რომ შევხვდებით ერთმანეთს, მაინტერესებს, როგორ შემხედავთ თვალებში.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ზვიადი, 27 წლის.; თბილისელები
