ათი წელია, გათხოვილი ვარ. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ივიკო მართლაც სანიმუშო ქმარი იყო, მაგრამ, ბოლო წელია, აშკარად ვგრძნობ, რომ ვიღაც გაიჩინა.
თუ ეს უბრალო ფლირტი, ან, უკიდურეს შემთხვევაში, დროებითი გატაცებაა, კიდევ ჯანდაბას, თვალს დავხუჭავ, ოღონდ არ მიმატოვოს, მაგრამ, თუ სერიოზულად შეუყვარდა ვინმე და ამის გამო ჩემ მიტოვებას აპირებს, მის გარეშე თავს არ ვიცოცხლებ-მეთქი, ვფიქრობდი, რადგან ჩემი ქმარი სიგიჟემდე მიყვარს და მასთან განშორებას ნამდვილად ვერ გადავიტან.
მას შემდეგ, რაც ეჭვი გამიჩნდა, (თუმცა ნივთმტკიცებებს ჯერჯერობით ვერ მივაკვლიე), ვცდილობდი, განსაკუთრებული ყურადღება გამომეჩინა, თან ვყვებოდი, მეც სულ მოწესრიგებული და გაპრანჭული ვხვდებოდი, მაგრამ აშკარად აღარ ვაინტერესებდი.
ამ ორიოდე თვის წინ კი, ჩვენი ქორწინების 10 წლისთავზე, გადავწყვიტე, სიურპრიზი მომეწყო: ჩემს მშობლებს კარგა მსხვილი თანხა გამოვართვი, ერთ პრესტიჟულ რესტორანში პურმარილი შევუკვეთე, მისი უახლოესი მეგობრები და ჩემი რამდენიმე დაქალი წინასწარ დავპატიჟე და თან ყველა გავაფრთხილე, ივიკოსთან არაფერი წამოგცდეთ, სიურპრიზს ვუწყობ-მეთქი.
ქმარს კი იმ დღისთვის შევუთანხმდი, სამსახურიდან რომ გამოხვალ, საღამოს 8 საათზე ამა და ამ ადგილას შემხვდი, რაღაც სერიოზული საქმე მაქვს-მეთქი. დამთანხმდა, მაგრამ არ მოვიდა. ჩემს გოგონებს (უკვე რესტორანში იყვნენ) დავურეკე, თქვენ დასხედით და დაიწყეთ ქეიფი, ჩვენ ცოტა შეგვაგვიანდება-მეთქი.
ეს „ცოტა“ კი ორ საათს გაგრძელდა, ივიკო კი არა და არ მოდიოდა. მობილურზე პირველად რომ შევეხმიანე – სად ხარ აქამდე-მეთქი, მითხრა, თათბირი გაგვიგრძელდა და ნახევარ საათში მოვალ, გამაგებინე, რა ხდებაო.
იძულებული გავხდი, მეთქვა, რესტორანში ოცი კაცი გველოდება-მეთქი. ნახევარ საათში მანდ ვიქნებიო, – გამიმეორა. ეს ნახევარი საათიც რომ გავიდა და მაინც არ გამოჩნდა, კიდევ გადავურეკე და ტელეფონი უკვე გათიშული ჰქონდა.
სამსახურის ტელეფონზეც ვრეკე – ყურმილს არ იღებდა. მაინც იმედი არ გადავიწურე, ვიფიქრე, თვითონაც რაღაც სიურპრიზს მიწყობს და მაწვალებს-მეთქი. კიდევ ორ საათს ველოდე, მაგრამ არ მოვიდა.
გოგოები მირეკავდნენ რესტორნიდან, სად ხართ ამდენ ხანსო, ბოლოს უკვე რა მეთქვა, აღარ ვიცოდი და ტელეფონი გავთიშე.
რესტორანში აღარ დავბრუნებულვარ, პირდაპირ სახლში წავედი. ივიკო არც სახლში მოსულა მთელი ღამის განმავლობაში.
დილით კი მოვიდა, თავისი ნივთები ჩაალაგა და მითხრა, მივდივარო. ხმა არ ამომიღია – უკვე ვგრძნობდი, რომ ასე მოხდებოდა.
სხვათა შორის, თავისმა ძმაკაცებმა ძალიან გაამტყუნეს და შავი დღეც აყარეს, მაგრამ, რაღა აზრი ჰქონდა.
დავრჩი ასე მარტო, დამცირებული, შეურაცხყოფილი, მაგრამ, ვიცი, დადგება დღე, როცა ისევ მომადგება ჩემოდნებით და პატიებას მთხოვს, მაგრამ ვერ მივართვი, არ ვაპატიებ და აღარ შევურიგდები.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
თინა, 30 წლის.
