სულ რაღაც ორი წელია, რაც ოჯახი შევქმენი, მაგრამ უკვე ყველაფერი ყელში მაქვს ამოსული, სიცოცხლეც კი.
სავალდებულო სამხედრო სამსახურში ვმსახურობდი, როცა სულ შემთხვევით ჩემს ტელეფონზე მესიჯი მოვიდა და იქიდან გავიცანი ჩემი მომავალი მეუღლე, რომელიც ეროვნებით ქურთია.
ჯარში სამსახური რომ დავასრულე, ერთ თვეში ჩემთან ოჯახში მოვიპატიჟე. გაცილების დროს მითხრა, წასვლა და შენი დატოვება არ მინდაო.
მეც, არ ვიცი, რა დამემართა, მოვკიდე ხელი და კახეთში წავიყვანე ჩემს სიძესთან. მალე პატარა ანგელოზი გვეყოლა.
ერთ დღეს რაღაცაზე წავკამათდით და მაშინ მითხრა, რომ ჩემს გაცნობამდე ვიღაც კაცს უყვარდა, მერე კი წამომაძახა, მე შენ არ მიყვარდი და მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ გამოგყევი ცოლად, რომ იმ კაცს არ მოვეტაცებინეო.
არ ვიცი, რატომ, მაგრამ ახლა ჩემით არის უკმაყოფილო და ამბობს, იმ კაცს უნდა გავყოლოდიო. სულ მაყვედრის, მე რომ გამომყვა. ისე იქცევა, თითქოს თვითონ არ უნდოდა და მე დავაძალე. არადა, თვითონ მითხრა, შენთან დარჩენა მინდაო.
საშინლად მექცევა. ელემენტარულად, სიტყვასაც არ მითმობს. რაც არ უნდა ვთხოვო, თუნდაც ყავის მოდუღება, იბღვირება და ბუზღუნით მიდუღებს. ერთი პერიოდი უმუშევარი ვიყავი. მაშინ დეიდაჩემი თურქეთში დადიოდა და მითხრა, ფული იშოვე და ჩემთან ერთად წამოდი, არ ინანებო.
მეც დავთანხმდი და სიდედრმა მასესხა 300 დოლარი. მას შემდეგ, თუ რამეზე წავკამათდით, ჩემი ცოლი სულ იმას მაძახებს, ფული დედაჩემმა გასესხაო.
ისე იქცევა, ქალის დანახვა აღარ მინდა, სიყვარულზე რომ აღარაფერი ვთქვა.
აღარ ვიცი, რა ვქნა, რა ხერხს მივმართო. როგორ არ მივუდექი, მაგრამ ვერაფერი შევაგნებინე. თუ კიდევ ასე განაგრძო, ვეღარ გავუძლებ და ნამდვილად გავშორდები.
შვილი რომ არ გვყავდეს, ამდენს ნამდვილად არ მოვითმენდი, მაგრამ ბავშვის მიტოვება არ შემიძლია. ზუსტად ვიცი, ჩემი ინიციატივით რომ გავეყარო, შვილს აღარ მაჩვენებს.
ძალიან გთხოვთ, დაბეჭდოთ ჩემი ტანჯული ცხოვრების ამსახველი ეს პატარა წერილი.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ჯემალი, 22 წლის.
