დავშორდი ცოლს, რომელიც მიყვარდა, მაგრამ, ძალიან გულნატკენი ვიყავი, რადგან ვფიქრობდი, რომ ადამიანი, რომელიც ქვეყანას მერჩივნა, მატყუებდა და, რაც მთავარია, ფულს მპარავდა.
ეს ჩემთვის შოკი იყო. მე მას ყველაფერში ვენდობოდი, ის კი მომენტს არ უშვებდა ხელიდან – როცა სახლში ნასვამი მივდიოდი, ჩემი შარვლის ჯიბიდან ფულს იღებდა.
თავიდან მეგონა, ვკარგავდი, მერე ვიფიქრე, ნასვამი ვიყავი და, ალბათ, რამეს რომ ვყიდულობდი, გადავაყოლე ან დაბრუნებული ხურდა დახლზე დამრჩა-მეთქი, მაგრამ ფულის კარგვამ სისტემატური ხასიათი რომ მიიღო, დავეჭვდი.
მართალია, დიდი თანხები არ მეკარგებოდა, მაგრამ თვითონ ფაქტი მაგიჟებდა. ერთხელაც, ჩემს ცოლს პირდაპირ ვუთხარი, ფული თუ გინდა, მითხარი და მოგცემ, ოღონდ ჯიბიდან ნუ მაცლი-მეთქი.
კინაღამ გადაირია, როგორ თუ ქურდობას მაბრალებო. ისეთი გულწრფელი იყო მისი გაოცება და აღშფოთება, რომ, რაღაც მომენტში ეჭვიც კი შემეპარა, ეგებ მართლა ტყუილად ვაბრალებ-მეთქი, მაგრამ ორი დღის შემდეგ იგივე განმეორდა, რამდენიმე დღის შემდეგ – ისევ.
გადავწყვიტე, თვალთვალი დამეწყო ჩემი ცოლისთვის და ფაქტზე დამეჭირა. თან, არ მინდოდა, რომ ეს ამბავი ჩემს სტუდენტ ქალიშვილსა და ჩემს ძმისშვილს, 28 წლის ეთოს გაეგოთ (ეთო მივლინებით იყო თბილისში რამდენიმე თვით და ჩვენთან ცხოვრობდა).
მოკლედ, დავუწყე თვალთვალი და, ერთ დღესაც, დავინახე, როგორ დაახვავა ჩემმა ცოლმა მთელი ჩემი ტანსაცმელი სავარძელზე და როგორ ჩხრეკდა ჯიბეებს. მაშინვე თავზე დავადექი და ნიშნის მოგებით ვუთხარი, ახლა რით იმართლებ თავს-მეთქი.
გაოცებულმა და აღშფოთებულმა მიპასუხა, გარეცხვას ვაპირებო. მე არ დავუჯერე და ისეთი ჩხუბი მოგვივიდა, რომ ბოლოს სახეში გავარტყი. ისე მოხდა, რომ ამ საშინელებას ჩემი ქალიშვილი და ეთოც შეესწრნენ.
ჩემი ასეთი საქციელი არც შვილმა მაპატია და არც ცოლმა და, ერთი სიტყვით, გავშორდით. ჩემი ცოლი შვილიანად წავიდა თავის მშობლებთან და სახლში მარტო მე და ეთო დავრჩით.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს სიმართლეში დარწმუნებული ვიყავი, მაინც განვიცდიდი, რაც მოხდა და სმას ვუმატე. აღარ ვიცოდი, როგორ მეცხოვრა.
ეთოს ხშირად ველაპარაკებოდი ხოლმე, როგორ მიყვარდა ცოლი და როგორ გამიცრუა იმედი.
ის შეძლებისდაგვარად მაწყნარებდა და მეუბნებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ ძნელია, ამდენი ხნის ოჯახის დანგრევა, გაჟეჟილს გატეხილი ჯობიაო.
ყველაზე მთავარი და უცნაური კი ჩემი ცოლ-შვილის წასვლიდან რამდენიმე კვირის შემდეგ დაიწყო: ისევ ვიღაც მპარავდა ფულს. მოკლედ, თავი რომ აღარ შეგაწყინოთ, ქურდი ჩემი ძმისშვილი, 28 წლის ქალი აღმოჩნდა.
მხოლოდ მაშინ გამოტყდა, როცა ჩემი ნიშანდადებული ბანკნოტი დავუჭირე ხელში. რა თქმა უნდა, იმ დღესვე ჩავალაგებინე ბარგი და გავუშვი.
მერე კი დავიწყე ცოლ-შვილთან რეკვა, ბოდიშის მოხდა და მუდარა, რომ დაბრუნებულიყვნენ, მაგრამ არც ერთი აღარ მირიგდება.
აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. მზად ვარ, მთელი ქვეყნის დასანახავად მუხლებზე დავუდგე და ისე ვთხოვო პატიება, მაგრამ არც ერთს ჩემი დანახვაც კი არ უნდა.
ასეთ მდგომარეობაში ვარ ჯერჯერობით. იმედი მაქვს, რომელიმე მაინც წაიკითხავს ამ წერილს და მიხვდებიან, რომ ძალიან ვნანობ და ორივე ძალიან მენატრება.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
რამაზი, 41 წლის.
