ცოლად გავყევი მამაკაცს, რომელსაც, თურმე, კარგად არ ვიცნობდი, უფრო სწორად, მეგონა, რომ კარგად ვიცნობდი, რადგან, სანამ ვხვდებოდით, სულ სხვანაირ ტიპად მაჩვენებდა თავს:
მხიარულიც იყო, ენამოსწრებულიც, თბილიც, ხელგაშლილიც, ყურადღებიანიც, ვერც უწიგნურობას დასწამებდი, საუბარიც საინტერესო იცოდა.
მეგონა, ეს სწორედ ის კაცია, ვისთანაც ბედნიერი ვიქნები-მეთქი და, მიუხედავად იმისა, რომ მისი სახელის ხსენებაზე, მით უფრო დანახვაზე, გული არ მიჩქარდებოდა და ძილში მის სახელს არ მაბოდებდა, მაინც გავყევი, რადგან, როგორც თვითონ მიმტკიცებდა, ძალიან ვუყვარდი და, ვიფიქრე, მეც შემიყვარდება-მეთქი.
მაგრამ, ქორწილიდან ერთი თვის შემდეგ აღმოვაჩინე, რომ ყველა ის თვისება, რაც ზემოთ ჩამოვთვალე, სულ ბლეფი ყოფილა. სინამდვილეში, ხელში შემრჩა ყუმი, ძუნწი, ბოღმა, უყურადღებო, ჩემ მიმართ გულგრილი მამაკაცი, რომელიც მხოლოდ მაშინ მელაპარაკებოდა, თუ ნასვამი იყო და თანაც, იმ საკითხებზე, რაც მე არ მაინტერესებდა.
მოსმენა ხომ საერთოდ არ იცოდა. რისი მოყოლაც არ უნდა დამეწყო, მაწყვეტინებდა და სულ სხვა რაღაცას შემეკითხებოდა, ხოლო, თუ მინდოდა, რომ რამე ოჯახის საქმე გაგვეკეთებინა ერთად ან პრობლემა მოგვეგვარებინა, მაშინვე ყვირილს იწყებდა, რომ მისთვის არაფერი დამევალებინა.
ასეთმა საქციელმა და ჩემ მიმართ დამოკიდებულებამ ისე გამიცივა და ამიცრუა გული, რომ ჩემი ქმარი ჩემთვის ცარიელი ადგილი გახდა.
მთავარი კი ის იყო, რომ, თავად ფეხებზე ვეკიდე ყველანაირი გაგებით (ერთადერთი, ჩემი ავად გახდომის ან სიკვდილის ეშინოდა, ისიც იმიტომ, რომ ხარჯი არ მოსვლოდა), მაგრამ თვითონ ყურადღებას მაქსიმალურად მოითხოვდა და სულ ნაწყენი ან გაბრაზებული იყო, რადგან, მიაჩნდა, რომ სათანადოდ ვერ ვუვლიდი, უფრო სწორად კი, არ გაუმართლა და ისეთი ცოლი არ შეხვდა, მას რომ შეეფერებოდა.
გათხოვებიდან რამდენიმე თვეში დავუსვი საკითხი გაყრაზე, მაგრამ, თავი გაიგიჟა. ვიფიქრე, შეიძლება ორივეს ადაპტაციის პერიოდი გაგვიჭირდა და იმიტომ ვართ ასე-მეთქი და გადავწყვიტე, დრო მიმეცა მისთვისაც და საკუთარი თავისთვისაც, მაგრამ, არაფერი გამოვიდა. თურმე, შეუძლებელი ყოფილა ადამიანის ხასიათის გადაკეთება.
გენეტიკა პლუს აღზრდა – ეს ისეთი „ტანდემია,” რომელსაც მერე არაფერი შველის. არ ვამბობ, რომ მე გადასარევი და უნაკლო ვარ, მაგრამ, ყოველ შემთხვევაში, სხვას არ ვაწუხებ ჩემი პრეტენზიებით.
ერთხელ ჩემი მული შეესწრო თავისი ძმის უმადურობას ჩემ მიმართ და მისი თანდასწრებით მითხრა: ასე იმიტომ გექცევა, რომ ზედმეტად უპრეტენზიო ხარ; თანაც, დარწმუნებულია, პასუხს არანაირ საქციელზე არ მოსთხოვ.
ჩემი ქმარი ასე არასდროს მომექცევა, რადგან, იცის, რომ, ჯერ ერთი, თავზე დავამხობ ყველაფერს და, მეორეც, ჩემს შესარიგებლად იმხელა ხარჯის გაწევა მოუწევს (ჩემმა მულმა ძვირფასი საჩუქრები იგულისხმა), ურჩევნია, არაფერი შეეშალოს.
საერთოდ კი, იცოდე, ყველა კაცი, იშვიათ გამონაკლისებს არ ვგულისხმობ, ერთნაირი „ერთი ადგილია“, უბრალოდ, ზოგს ცოტა მეტი ჭკუა აქვს და იცის, თავისი ვირობა როგორ შენიღბოს, რომ ისევ თვითონ არ დაზარალდესო.
რა ვიცი, შეიძლება, მართლაც ასეა, მაგრამ, შეიძლება, მეც არ მეყო ჭკუა, სხვანაირად წარმემართა ჩემი ცხოვრება და ოჯახი არ დამნგრეოდა.
ასეთ უცნაურ ურთიერთობაში გავატარეთ ერთად ოთხი წელი, მერე კი მაინც გავეყარე, რადგან, გაუსაძლისი გახდა ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება იმ ადამიანთან ერთად, რომლისთვისაც არაფერს წარმოადგენ, გარდა მოსამსახურისა და, შესაბამისად, აღარც შენთვის წარმოადგენს ის რამეს.
უბრალოდ, ის არავინ აღარ არის შენთვის, უცნობია, უცხოა და, უკვე სულერთია, როგორ მოგექცევა.
სანამ გავეყრებოდი, მაინც ვნერვიულობდი, ვაითუ გამიჭირდეს მარტო დარჩენა-მეთქი, მაგრამ, მერე ვიფიქრე, რომ მარტო არ ვიქნები, რადგან, შვილი მყავს გასაზრდელი და დაწყნარებული ნერვებით უკეთ მივხედავ-მეთქი.
მართლაც ასე მოხდა და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ერთი დღეც კი არ მქონია უქმრობით გამოწვეული დისკომფორტი. თუმცა, რა, როცა ერთად ვცხოვრობდით, მაშინაც უქმროდ არ ვიყავი?!
წელს პირველი ახალი წელი მქონდა მის გარეშე და მე თვითონ გამიკვირდა, ისე ბედნიერად ვგრძნობდი თავს. ახლა ვნანობ, რატომ დავიტანჯე თავი ამდენი წლის განმავლობაში.
გაჟეჟილს გატეხილი ჯობიაო, ჭკვიან კაცს უთქვამს. ვის აჭმევინებ გულსა და ნერვებს, იმ ადამიანს, რომელიც მხოლოდ იმიტომ არის შენ გვერდით, რომ კისერზე ჩამოგეკიდოს, მაქსიმალურად გამოგიყენოს და თან ყველაფერი აქეთ გაყვედროს?!
P.S. ბოდიშს გიხდით, რომ ამ ნაახალწლევს ასეთი წერილი გამოგიგზავნეთ, მაგრამ ამით საბოლოოდ გამოვეთხოვე და წერტილი დავუსვი ჩემს წარსულს და ახალი ცხოვრება დავიწყე.
თან, მინდა, რომ იმ ვაჟბატონმაც წაიკითხოს და მიხვდეს, რომ მისით არ იწყება და არ მთავრდება ქვეყნიერება, უფრო მეტიც, მის გარეშე ცხოვრება უკეთესი ყოფილა.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
მარინა, 29 წლის.
