ძველით ახალი წლის ღამეს საძმაკაცო ჩემს აგარაკზე შევიკრიბეთ.. ჩემი ცოლი, რომელიც ამ სახლში თითქმის არასდროს მოდიოდა, ჩემი ძმაკაცების ცოლებთან ერთად შუა ღამეს თავზე დაგვადგა.. სწორედ ამ ღამეს დამენგრა ოჯახი..

ჩვენს საძმაკაცოში ყველანი ცოლიანები ვიყავით, ჯონის გარდა. ერთხელაც, მოვიდა და გვითხრა, ძველით ახალი წლის მეორე დღეს, 15 იანვარს (ანუ ბედობის დღეს), ცოლი მომყავსო. ავტეხეთ ერთი ჟივილ-ხივილი, ბეჭებზე ხელების ტყაპუნი და მილოცვების კორიანტელი დავაყენეთ.

უკვე დეკემბრის ბოლო იყო საახალწლოდ ყველა ჩვენ-ჩვენი ოჯახური პრობლემებით ვიყავით დაკავებული და, ამიტომ, გადავწყვიტეთ, „მალჩიშნიკი“ ძველით ახალ წელს, 13 იანვრის ღამეს ჩემს აგარაკზე მოგვეწყო.

ცოლისთვის ამ „ღონისძიების“ შესახებ არაფერი მითქვამს, რადგან, მისი ეჭვიანი ხასიათიდან გამომდინარე, მეშინოდა, ყველაფერი არ ჩაგვშლოდა.

მთელი დარჩენილი დღეები იმაზე ვფიქრობდი, როგორ მომეხერხებინა 13-ში ოჯახიდან თავის დაძვრენა, მაგრამ ფანტაზია არ მყოფნიდა, რამე სარწმუნო მომეფიქრებინა. შობა დღეს კი ნინიკომ თვითონ მითხრა, რაღაცა უნდა გთხოვო და უარი არ მითხრაო. დავთანხმდი – არ გეტყვი-მეთქი.

აღმოჩნდა, რომ მის სადაქალოს გადაუწყვეტია, ერთ-ერთის აგარაკზე შეხვდნენ ძველით ახალ წელს ქმრებისა და შვილების გარეშე – ახალგაზრდობა გვინდა, გავიხსენოთო. სიხარულისგან კინაღამ გული გამიჩერდა, მაგრამ, ვითომ დიდი ყოყმანის შემდეგ ძლივს მივეცი თანხმობა, თუმცა, როგორც ოჯახის მზრუნველმა მამამ, მაინც ვკითხე, ბავშვს მარტო ხომ არ დავტოვებთ-მეთქი.

ჯერ ერთი, ბავშვი (რომელიც უკვე 17 წლის კაცია) თავის თანაკურსელებთან ერთად ხვდება ძველით ახალ წელს, მეორეც, შენ ხომ სახლში იქნებიო.

ამ ინფორმაციამ მთლად შემასხა ფრთები და ცოლს „გამოვუტყდი“ – ჩემი სამსახურიც აპირებს ქეიფს და უარი ვთქვი, მინდოდა, ოჯახში ვყოფილიყავი თქვენთან ერთად, მაგრამ რადგან არც ერთი არ იქნებით სახლში, მაშინ, მეც წავალ და ცოტას გავერთობი-მეთქი.

ცოლი სიხარულით დამეთანხმა, ოღონდ, თითის ქნევით გამაფრთხილა: იცოდე, გართობა ზედმეტი არ მოგივიდეს, თორემ, ხომ იცი, ჩიტი ამბავს მომიტანსო. მოკლედ, ცოლთან ყველაფერი მოვაგვარე და მეორე დღესვე ძმაკაცთან ერთად ჩემს აგარაკზე ავედი, რომ იქაურობა ცოტა მომეწესრიგებინა. საერთოდ, რისთვის ავაშენე ამხელა სახლი, არ ვიცი. წელიწადი ისე გავა, ჩემი ცოლი და შვილი დასახედავადაც არ მიდიან იქ.

ერთი სიტყვით, ავედით, მივასუფთავეთ იქაურობა, რამდენადაც ორმა კაცმა შევძელით, სასმელი და არამალფუჭებადი პროდუქტიც ავიტანეთ, ბუხრისთვის შეშა მოვიმარაგეთ და კმაყოფილები დავბრუნდით უკან.

13-ში დღისით კი ახალი წლის შესაფერისი პურმარილიც ავზიდეთ და სიურპრიზად (რა თქმა უნდა, ჩვენი ჯერ კიდევ უცოლო ძმაკაცისთვის) ორი „ტურფა ასულიც“ დავპატიჟეთ.

საღამოს შევიყარეთ მთელი საძმაკაცო, გავშალეთ სუფრა ბუხართან, დავუსვით გელას „ასულები“ აქეთ-იქით და ვართ ერთ გრიალსა და განცხრომაში, ცა ქუდად აღარ მიგვაჩნია და დედამიწა – ქალამნად.

შიგადაშიგ, რა თქმა უნდა, ვცეკვავთ კიდეც. მართალია, ქალების სიმცირეს განვიცდიდით (ჩვენ შვიდნი ვიყავით, ისინი – ორნი), მაგრამ მაინც ვახერხებდით რაღაცას. მოკლედ, ისეთი „პრაზნიკი“ მოვუწყვეთ გელას, კინაღამ ცოლის შერთვა გადაიფიქრა.

რაღა ბევრი გავაგრძელო და, ვართ ერთ ამბავში: ლაწირაკი ბიჭებივით ვიქცევით, ვაბზრიალებთ ამ გოგოებს, ვიხუტებთ გულში, ვეარშიყებით, რიგ-რიგობით ვცეკვავთ მათთან.

აი, ჩემი ჯერიც დადგა: დავითრიე ერთ-ერთი „ნიმფა“, ჩავეკარი და, ის, იყო, სახე მის ფუმფულა თმაში ჩავრგე, რომ ნელ-ნელა გაიღო ოთახის კარი და ჯერ ერთი ქალის სახე გამოიკვეთა, შემდეგ კი ამ სახემ თითქოს „იბარტყა“ – რამდენიმე კიდევ მოემატა.

ერთი კი მოვასწარი, გამეფიქრა, ან სიმთვრალის გამო მეჩვენება, ან რომელიღაც ძმაკაცმა სიურპრიზი მოგვიწყო და ქალები მოგვიყვანა-მეთქი, რომ უცებ საშინელი ტკაცანის ხმა გაისმა. ჯერ შემეშინდა, ნეტავი, რა გასკდა-მეთქი, მაგრამ რამდენიმე წამის შემდეგ საშინლად რომ ამეწვა ლოყა, მომენტალურად გამოვფხიზლდი და ჩემ წინ ნინიკოს გაცოფებული სახე გამოიკვეთა.

როგორ დამთავრდა „მალჩიშნიკი“, არც კი დაიჯერებთ: ქეიფი გაგრძელდა, ოღონდ იმ ორი ტურფა ასულის გარეშე, სამაგიეროდ, ნინიკოს დაქალები დარჩნენ. მართალია, „გულაობა“ მათთან გამორიცხული იყო, მაგრამ მაინც კარგი დრო ვატარეთ.

ნინიკო იქ კი იკავებდა თავს და მხიარულობდა, მაგრამ, სახლში მივედით თუ არა, ჩაალაგა თავისი ნივთები და იმავე საღამოს წავიდა დედამისთან. არც შვილის თხოვნას მიაქცია ყურადღება – შენც ამისი კუდი ხარო, უთხრა და კარი გაიჯახუნა.

როგორ არ უხსნიდნენ მერე ჩემი ძმაკაცები, რა ღონისძიებაც გვქონდა იმ დღეს, მაგრამ ნინიკოს არაფრის გაგონება არ უნდოდა. მე კი იმით ვიყავი გაოცებული, რაღა დღეს მოუნდა ჩემს ცოლს ამდენი ხნის მივიწყებული აგარაკის მონახულება.

მერე მისმა ერთ-ერთმა დაქალმა მიამბო, თურმე, ვისთანაც შეიკრიბნენ, იმის აგარაკიც იქვე ყოფილა, ჩემი აგარაკის გვერდით. შუქი გადაწვიათ და ნინიკოს უთქვამს, ჩემს აგარაკზე გადავიდეთო, იქ კი ჩვენ დავხვდით…

მთელი წელია, ჩემს ცოლს შერიგებას ვეხვეწები. გამოსაცდელი ვადა დამინიშნა ძველით ახალ წლამდე. ძალიან ვცდილობდი, მთელი ამ თვეების განმავლობაში წესიერი და კარგი ბიჭი ვყოფილიყავი. არ ვიცი, მომცემს თუ არა „ჩათვლას“ ნინიკო და, ბოლოს და ბოლოს, შემირიგდება თუ არა. მინდა, იმედი ვიქონიო, რომ ეს ახალი წელი ჩვენი შერიგების წელი იქნება.

გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..

ყურადღება: ფოტო პირობითია

ნიკო, 43 წლის.