ფილოსოფოსი ლევან ღამბაშიძე ეხმაურება ეპიზოდს, როდესაც მერაბ დვალიშვილმა მეტოქეს, შონ ო’მალის ორთაბრძოლისას აკოცა.
მისი თქმით, ნათელია პარალელი ალუდა ქეთელაურთან.
„ბევრი ითქვა უკვე დვალიშვილის კოცნაზე, თავადაც ახსნა, მაგრამ გუშინ ერთმა ხევსურმა კაცმა დამირეკა(თუ ნებას დამრთავს ვიტყვი ვინც) და მეკითხება ნახეო? მეთქი ზერელედ. გამომიგზავნა, აბა ნახეო. მეთქი ვერ ვხვდები რა გინდა მეთქი. ხოდა ალუდა ქეთელაურიო და ცოტა ხანს ვილაპარაკეთ ამ მოვლენაზე.
პარალელი მართლაც თვალსაჩინოა. ორი მებრძოლი, დუელი, ერთის დამარცხება, მეორეს მიერ სიყვარულის გამოვლენა. ალუდა ტირის მოგების დროს, დვალიშვილი მხარზე კოცნის.
დღეს დვალისშვილის ინტერვიუსაც ჩავუჯექი და უფრო დავრწმუნდი რომ ასეა. ასეთ რამეს ამბობს: ათი წამი იყო დარჩენილი და ის არც გათიშვას და არც ხელის დარტყმას არ აპირებდაო, მე ის არ მეზიზღებოდაო(hate), აბსოლუდურ კონტროლს ვგრძნობდიო…
პირველი ფრაზა მოწინააღმდეგის აღიარებაა, მეორე ამ აღიარებით გამოწვეული გრძნობა მოწინააღმდეგის მიმართ, მესამე გამარჯვების შეგრძნება.
უბრალოდ ალუდას გამარჯვება არ უხარია, ვინაიდან მუცალი მკვდარია, მერაბს კი აქვს გახარების ფუფუნენა.
ასეთი წიგნიც/ფილმიც არსებობს, “ენდერის თამაში” ჰქვია. იქ ასეთი ფრაზაა:
“იმ მომენტში, როდესაც მე ნამდვილად გავუგებ ჩემს მტერს, საკმარისად გავუგებ რომ დავამარცხო, ზუსტად იმ მომენტში მე ის ამავდროულად მიყვარს.
…
და მაშინ, ზუსტად მაშინ როდესაც მე ის მიყვარს… მე მას გავანადგურებ.”
მგონი მართალია ჩემი ხევსური მეგობარი და რამდენიმე დღის წინ ვნახეთ ის, რაც ალუდა ქეთელაურის გაგებაში დაგვეხმარება და ამავდროულად იმის გაგებაშიც, თუ საიდან ამოყო ამ უცნაურმა ჟესტმა დვალიშვილში თავი. ქართველია.
პ.ს. გამარჯვებულის კოცნა არსობრივად განსხვავდება დამარცხებულის კოცნისაგან. დამარცხებულის კოცნას ორი დღის წინ ბოდიში დაარქვეს და მისი სიძლიერის გამოვლინებად შემოსაღება სცადეს. არ გამოვა. კარგად ვარჩევთ ერთს მეორისაგან“, – წერს ლევან ღამბაშიძე.
