თაკო გაჩეჩილაძე უკვე არაერთი წელია, ბევრისთვის საყვარელი სახეა, თუმცა დაოჯახების შემდეგ მან საქართველო დატოვა და ტელეეკრანებზეც იშვიათად ჩნდებოდა. უკვე ორი წელია, რაც თაკო ოჯახთან ერთად სამშობლოში დაბრუნდა, ამის მიზეზებზე კი მან fortuna.ge-თან ისაუბრა:
“უკვე წელიწადზე მეტია, მიმყავს „გვიანი დილა“ „პოსტივიზე“. ბავშვობიდან ეკრანთან მაქვს შეხება და ეს ნამდვილად არ ყოფილა პრობლემა, საბავშვო გადაცემები რამდენიმეჯერ წამიყვანია, „202“-ზე ასევე მიმყავდა გასართობი სტილის გადაცემა… მაგრამ თავიდან მაინც მქონდა დაძაბვის და ღელვის მომენტი. ნელ-ნელა უკვე ჩავდექი ფორმაში, მივეჩვიე, ძალიან კარგი ხალხი მყავს გარშემო, ერთი ოჯახივით ვარ, შესანიშნავი ენერგია ტრიალებს, ტელევიზიაში მისვლა ძალიან მსიამოვნებს. ეს, რა თქმა უნდა, არ არის ჩემი მთავარი საქმე, უფრო მეტად, ალბათ – ჰობი.
რაც გავთხოვდი, ბავშვები გავაჩინე და ვენაში გადავედი საცხოვრებლად, სადაც ხუთი წელი ვცხოვრობდი, ძალიან ცოტა რამ გავაკეთე სიმღერასთან დაკავშირებით. ეს ჩემთვის ძალიან დიდი დანაკარგია, თუმცა ამასობაში ვენაში ჩემი ქმრის მიერ დაწერილი სიმღერები ჩავწერე. ამ წლის ბოლოდან, ან მაქსიმუმ ახალი წლიდან დავუბრუნდები ქართულ სიმღერას.
ვენაში ცხოვრებისას ძიძა აქედან მყავდა წაყვანილი, როცა ჩვენს ძიძას ვიზის ვადა გასდიოდა, იქაური ძიძებიც მოგვყავდა. რაღაც პერიოდები იყო, როცა დამხმარეს გარეშეც ვიყავი. კი, ჩემი ქმარი მეხმარებოდა, მაგრამ ორი ბავშვი სახლში… დედას ვეკითხებოდი, როგორ მოახერხე დახმარების გარეშე ჩვენი გაზრდა, მასწავლე, რა ხერხი, ტექნიკა და საიდუმლოა, მარტო დედები რანაირად ზრდიან შვილებს. ადამიანს აღარ ვგავდი… ვერაფერს ვასწრებდი, რა სიმღერაზეა ლაპარაკი. მით უმეტეს, ჩემი შვილები მიყოლებით გავაჩინე, გაბრიელა 5 წლისაა, ელია – 4-ის. ბოლოს ვთქვი, წარმოუდგენელია, ასე ვერ ვიცხოვრებ-მეთქი. დედაჩემი რომ გარდაიცვალა, მამის მარტო დატოვებაც არ გამოვიდოდა, ჩამოვედი ვენიდან საცხოვრებლად თბილისში… შეიძლება, ბევრმა არაადეკვატურად ჩამთვალოს, მაგრამ მაინც ჩემს ქალაქში ცხოვრება მირჩევნია. ბევრად კარგად ვგრძნობ თავს აქ…
მეუღლეს არ ჰქონია პროტესტი, რადგან გაითვალისწინა ჩემი მდგომარეობა. როცა ჩამოვედით, ცოტა ხანში კი დაიწყო საუბარი, როდემდე უნდა იყო მანდო, მაგრამ ვუთხარი, რომ ძალიან დიდი ხანი ვენაში დამბრუნებელი აღარ ვარ.
მენტალურად კი განვსხვავდებით, მაგრამ კარგი ადამიანია. შერეული ოჯახი ჩემთვის პრობლემას არ წარმოადგენს, როცა ის სიყვარულით არის შექმნილი. დღეს არ ვიცი, როგორი სიტუაციაა, მაგრამ დედაჩემისგან რაც მესმოდა, ქართველი კაცისგან გამორიცხული იყო ის, რასაც ჩემი ქმარი აკეთებდა. ღამენათევს რომ მაძლევდა საშუალებას, დამეძინა, უცვლიდა ბავშვს პამპერსს და რძეს უკეთებდა. ამას, ალბათ, ბევრი ქართველი კაცი არ გააკეთებს, გეტყვის, შენ თვითონ გააკეთეო. ევროპაში მამაკაცი ასე ქალს ვერ ეტყვის და არც ქალი არ გააბედვინებს ამას. ევროპაში უფლებები ისეა დაცული, რომ ქალი და კაცი ნამდვილად თანასწორია. . კი, ქმარი გვერდზე გყავს, მაგრამ სულ მარტო ხარ მაინც, არავინ არ გყავს გვერდში, არც დედა, არც მამა, არც და, არც მეგობარი, არც მეზობელი, არც ნათესავი…”
