გიორგი ფოცხიშვილი, მსოფლიოს არაერთი ტრიუმფის შემდეგ, ახლახან ქართველმა მაყურებელმა სამშობლოს სცენაზე იხილა… წარმატებულ მოცეკვავეს ambebi.ge ესაუბრა:
ბავშვობის წლებიდანვე დავიწყე ცეკვა, მაგრამ ეს არასოდეს ყოფილა უბრალოდ ცეკვა – ეს იყო გზა, სულიერი წრთობა, ქართული იდენტობის ძარღვებზე სიარული. პირველი პროფესიული ნაბიჯები გავიარე “ცეკვის აკადემიაში“, რომელიც ჩამოაყალიბეს ჩემმა მშობლებმა, შემდგომ კი გადავედი ვახტანგ ჭაბუკიანის ქორეოგრაფიულ სასწავლებელში. საცეკვავო ხელოვნებას ვეზიარე იმ სახელოსნოებში, სადაც ძალა და ელეგანტურობა ხვდება ერთმანეთს! სადაც მივიღე ქართული პროფესიული საცეკვავო განათლება, რისთვისაც მადლობელი ვარ ყველა იმ ადამიანის, ვინც ასე რუდუნებით მომცა ის, რაც დღემდე მაძლიერებს და მაყალიბებს კიდევ უფრო დიდ პროფესიონალად – ეს არის ჩემი ფესვები, რაც მუდამ მახსენებს, ვინ ვარ სინამდვილეში.
ყოველი საერთაშორისო სცენა ჩემთვის იყო მორიგი ბარიერი, რომლის გადალახვაც მხოლოდ თავმდაბლობით და თავდადებით შეიძლებოდა. როდესაც უცხოური პრესა საოცარ შედარებებს არ იშურებს შენი ცეკვის შეფასებისა, ეს არა სიამაყეს, არამედ პასუხისმგებლობას გაძლევს. ჩემი მისია სცენაზე ყოველთვის იყო ერთნაირი – კი არ მეთამაშა, არამედ მეცხოვრა. დღემდე მჯერა, რომ მოცეკვავე არასოდეს ცეკვავს მხოლოდ სხეულით – მას სჭირდება სული, რომელიც გადააქვს მაყურებელში.
ამჟამად ჰოლანდიაში მოღვაწეობთ…
– დიახ, ამსტერდამის ნაციონალური ბალეტი არის სივრცე, სადაც ტრადიცია და თანამედროვე ფორმა ელეგანტურად ერწყმის ერთმანეთს. აქ სიღრმე და ფორმა თანაბრად ფასობს, რაც საშუალებას მაძლევს, როგორც კლასიკურ, ისე ექსპერიმენტულ ნამუშევრებში ვიპოვო ჩემი თავი. ჰოლანდია გახდა ჩემი მეორე სახლი – სივრცე, სადაც ხელოვნებას პატივს სცემენ როგორც სიცოცხლის უმაღლეს გამოვლინებას. ეს არის ადგილი, სადაც ქართულმა სიძლიერემ და ევროპულმა თავისუფლებამ სიმფონიური შერწყმა იპოვეს ჩემში.
– სამშობლოში ტრიუმფი – რამდენად ემოციური იყო თქვენთვის, თქვენს ხალხთან შეხვედრა, როცა ყველა თქვენზე საუბრობს…
– საქართველოში სცენაზე გამოსვლა, ეს არის არტერიის ზუსტად იმ წერტილზე დაჭერა, სადაც გულმა პირველად იფეთქა. საქართველოში აპლოდისმენტები სხვაგვარად ისმის – თითქოს დრო ჩერდება და სისხლი წინაპრების მელოდიით მოძრაობს. ყველაზე დიდი ტრიუმფი ჩემთვის იყო, როცა ქართველი ბავშვები მოდიოდნენ ჩემთან და მეკითხებოდნენ, – როგორ გავხდეთ შენნაირი მოცეკვავეო? მაშინ მივხვდი, რომ ტრიუმფი სცენაზე კი არა, გულებშია. და როცა შენი ხალხი გიცნობს არა სახელით, არამედ გრძნობით – ესაა ჭეშმარიტი გამარჯვება. ბოლოს კი მინდა ვთქვა ის, რომ – ყველაზე დიდი მონაპოვარი არის შენი ხალხის სიყვარული. ჩემი თითოეული ნაბიჯი, თითოეული ნახტომი, თითოეული სპექტაკლი, როლი, სადაც არ უნდა ვიყო ეძღვნება ჩემს ქვეყანას და ქართველ ხალხს ვისაც ასე ვუყვარვარ და ვეიმედები. პატივისცემით და სიყვარულით მოვიკითხავ ყველას…“, – ამბობს ის.
