,,უკვე დიდი დრო გავიდა და რაღაცეების მოყოლა შემიძლია” – რატომ ვერ შედგა მარიამ ჯოლოგუასა და კოტე თოლორდავას ოჯახური ცხოვრება ?

მსა­ხი­ო­ბი მა­რი­ამ ჯო­ლო­გუა გა­და­ცე­მა­ში “ნი­კო­ლო­ზის კი­თხვე­ბი” წლე­ბის მან­ძილ­ზე პირ­ვე­ლად ალა­პა­რაკ­და ყო­ფილ ქმარ­ზე კოტე თო­ლორ­და­ვა­ზე, რო­მელ­თან ქორ­წი­ნე­ბა­შიც ოთხი წელი იმ­ყო­ფე­ბო­და და ამ ქორ­წი­ნე­ბა­ში სა­ერ­თო შვი­ლი, ასე­ვე ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი ბუკა თო­ლორ­და­ვა შე­ე­ძი­ნათ.

• მა­რი­ა­მი ამ­ბობს, რომ ად­რე­ულ ასაკ­ში და­ო­ჯახ­და და მისი მშობ­ლე­ბი ამის წი­ნა­აღ­მდე­გი იყ­ვნენ. კო­ტეს კი გაც­ნო­ბის პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან მო­ე­წო­ნა და ამას სა­ჯა­როდ გა­მო­ხა­ტავ­და

– 19 წლის ვი­ყა­ვი, როცა და­ვო­ჯახ­დი. მშობ­ლე­ბი კო­ტეს “ლა­ი­თად” იც­ნობ­დნენ. და­ო­ჯა­ხე­ბამ­დე 3-4 თვე ვხვდე­ბო­დით. მშობ­ლებ­მა ძა­ლი­ან მძი­მედ გა­და­ი­ტა­ნეს, დე­დამ გან­სა­კუთ­რე­ბით. მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო და ამავდრო­უ­ლად, ძა­ლი­ან ად­რეც. არც ვი­ყა­ვი 19-ის, მერე გავ­ხდი. ქორ­წი­ნე­ბამ 4 წელი გას­ტა­ნა…

არა­ვის ახ­სოვს, რომ მე ამ თე­მა­ზე ასე, ინ­ტერ­ვი­უ­ში მე­ლა­პა­რა­კოს იმი­ტომ, რომ ყო­ველ­თვის ვფიქ­რობ­დი, რომ ჩვე­ნი შვი­ლი, ბუკა, პა­ტა­რა იყო და არ მინ­დო­და, ეს ამ­ბე­ბი ტე­ლე­ვი­ზი­ით მო­ეს­მი­ნა. მერე იყო მე­უღ­ლე, რო­მე­ლიც უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო კო­ტეს ცხოვ­რე­ბა­ში. შე­სა­ბა­მი­სად, ეს ჩემი სა­ლა­პა­რა­კო არ იყო. ახლა უკვე არის ის მო­მენ­ტი, რომ ადა­მი­ა­ნი აღარ არის და კი­დევ უფრო საფრ­თხი­ლოა, რას ვი­ტყვით. თუმ­ცა, ბუ­კას ასაკ­მა და მის­მა პო­პუ­ლა­რო­ბამ, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ინ­ტე­რეს­მა, ბუ­ნებ­რი­ვია, ეს თემა წინ წა­მო­წია. ბევ­რი დრო გა­ვი­და. ყვე­ლა რა­ღაც­ნა­ი­რად და­ლაგ­და და ელე­მენ­ტა­რუ­ლი რა­ღა­ცე­ბის თქმა, ალ­ბათ, შე­იძ­ლე­ბა.

ერთ-ერთი მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი, რა­ტო­მაც ამ ადა­მი­ა­ნის მი­მართ გრძნო­ბა გა­მიჩ­ნდა და რა­ტო­მაც ჩემი ცხოვ­რე­ბა და­ვუ­კავ­ში­რე, რა თქმა უნდა, იყო ის, რომ მსა­ხი­ო­ბი იყო. ჯერ ერთი, ის პირ­ვე­ლი მსა­ხი­ო­ბი იყო, რო­მე­ლიც ასე ახ­ლოს გა­ვი­ცა­ნი და და­ვე­ლა­პა­რა­კე. მას პირ­ველს მო­ვე­წო­ნე. კოტე ისე­თი ტიპი იყო, რო­მე­ლიც ამას სრუ­ლი­ად უკომ­პლექ­სოდ, პირ­და­პირ გა­მო­ხა­ტავ­და. გაც­ნო­ბის პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან მო­წო­ნე­ბას ღიად გა­მო­ხა­ტავ­და. ამან ჩემს თვით­შე­ფა­სე­ბა­ზე ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და. თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ნამ­ყო­ფიც არ ვი­ყა­ვი…

ბუკა 2 წლის იყო, რო­დე­საც თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე. ჩემ­მა მშობ­ლებ­მა ძა­ლი­ან დიდი და და­სა­ფა­სე­ბე­ლი როლი ითა­მა­შეს. მას რამ­დე­ნი­მე წელი დედა აკ­ლდა. მეც მაკ­ლდა… სა­დაც არ უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, სულ მქონ­და გან­ცდა, რომ მას ჩემ­თან ყოფ­ნა ყვე­ლა­ზე მე­ტად უნ­დო­და და არ ვი­ყა­ვი. ახლა რომ ვუ­ყუ­რებ, მისი პი­როვ­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­სა და ფორ­მი­რე­ბის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო ის, რომ ის პე­რი­ო­დი ძი­რი­თა­დად ჩემს მშობ­ლებ­თან ერ­თად გა­ა­ტა­რა. ის უფრო ჰგავს მა­მა­ჩემს, ვიდ­რე თა­ვის ბი­ო­ლო­გი­ურ მა­მას ან მე…

ჩემი და კო­ტეს ურ­თი­ერ­თო­ბა იმ­დე­ნად კონ­ფლიქ­ტუ­რი იყო, რაც ბუ­კას ახ­სოვს და იმის მე­რეც, რომ ჩვენს შვილს ამ თე­მა­ზე კი­თხვე­ბი არ ექ­ნე­ბო­და. ჯერ ერთი, კარ­გად არ ვიც­ნობ­დით ერ­თმა­ნეთს, როცა ეს ნა­ბი­ჯი გა­დავ­დგით და მე­ო­რე, არ მოგ­ვწონ­და ერ­თმა­ნე­თი.