ზუსტად ორი თვის წინ დავოჯახდი. 35 წლის კაცი ვარ და ასეთი საპასუხისმგებლო ნაბიჯი მარტივად არ გადამიდგამს. პირიქით, იმდენ ხანს ვარჩევდი მომავალ მეუღლეს, რომ მგონი, ღმერთმა სამაგიერო გადამიხადა.
ნათია სამსახურში გავიცანი. დანახვისთანავე მივხვდი, რომ იდეალური ცოლი იქნებოდა. ყოველ შემთხვევაში, ასე მეგონა.
ორი წელი გვიყვარდა ერთმანეთი. თითქმის ყველგან ერთად დავდიოდით და ყოველთვის უნაკლოდ იქცეოდა. ერთ დღეს დავიღალე ამდენი ლოდინით და ცოლად მოვიყვანე.
სახლში სტუმრების ნაკადი არ წყდებოდა, ზოგიც თავისთან გვეპატიჟებოდა და ერთთვიანი გაუთავებელი ქეიფის შემდეგ ჩვეულ კალაპოტს დავუბრუნდით. რამდენიმე დღის წინ ძველმა მეგობრებმა დამირეკეს და რესტორანში დამპატიჟეს.
ნათიამ სიამოვნებით გამიშვა. რაღაცნაირად ისე აეწყო, რომ მეორე დღესაც რესტორანში მოვხვდი, ოღონდ სხვა მეგობრებთან ერთად.
ღამის ათ საათამდე მეუღლე სიყვარულით მემესიჯებოდა, მწერდა, რომ მელოდებოდა, ლოგინს მიფუმფულებდა და ათას მოსაფერებელ სიტყვებს მეძახდა.
12-ზე უკვე დაიძაბა, როცა მივწერე, რომ ერთი საათი კიდევ გავჩერდებოდი. მისი პასუხი არ მომეწონა, მაგრამ ეგრევე დამავიწყდა. ნახევარი საათის შემდეგ რაღაც ხმაური შემომესმა. ვხედავ, ნათიას რესტორნის დაცვა აკავებს, რომ კუპეში არ შემოგვივარდეს.
როგორც კი დამინახა, მითხრა, ახლავე წამოდი, როდემდე უნდა ვიჯდე სახლში და საათები ვითვალო, როდის მოხვალო.
მეგობრებისთვის არც შემიხედავს, ისე დავტოვე სუფრა. შინ მისი მანქანით მოვედით.
მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია, არც შემდეგ. მისი დანახვა აღარ მინდა. მე მგონი, თავადაც გრძნობს და შესაფერის მომენტს ელოდება, სახლიდან წავიდეს ან იმედი აქვს, იქნებ ფეხმძიმედ არის და ამ ფაქტით გული მომილბოს.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვენი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ჟურნალი “რეიტინგი”
