10 წელია, მეუღლე გარდამეცვალა – სრულიად მოულოდნელად სიმსივნე აღმოაჩნდა და ოთხ თვეში გამომეცალა ხელიდან. ეს ისეთი დარტყმა იყო ჩემთვის, მეგონა, ვერ გადავიტანდი.
ერთი წელი ლოგინად ჩავვარდი, მერე ისეთ დეპრესიაში ვიყავი, არავის დანახვა აღარ მინდოდა, შვილებისაც კი.
მაგრამ, გავიდა წლები და ტკივილი ნელ-ნელა მიყუჩდა, მეც დავუბრუნდი ცხოვრებას. თან, შვილებსაც ხომ სჭირდებოდათ მიხედვა?!
უდედოდ დარჩნენ, დაობლებას ძალიან განიცდიდნენ და ახლა მეც რომ გულზე დამეკრიფა ხელები, ბავშვები სულ მთლად გადაირეოდნენ. ამიტომ, თავს ძალა დავატანე და თანდათან ფეხზე დავდექი.
მალე შვილები სკოლას ამთავრებდნენ. მინდოდა, ასეთ დღეს მაინც ყოფილიყვნენ ბედნიერები და ისეთი ფოიერვერკი მოვუწყვე, დიდხანს ჰქონდათ მის მეგობრებს სალაპარაკოდ.
მოკლედ, ცხოვრება გაგრძელდა. ჩემმა შვილებმა სკოლაც დაამთავრეს, უმაღლესიც და დაოჯახდნენ კიდეც.
ორივე ცალკე ცხოვრობს, ორივეს სამ-სამი შვილი ჰყავს და თავ-თავიანთ ცოლ-შვილს ვერ აუდიან, ამიტომ ჩემთან იშვიათად ახერხებენ მოსვლას.
მე კი დავდივარ ორივესთან, მაგრამ ყოველდღე მისვლა მერიდება კიდეც – ხომ გესმით, მაინც რძლები არიან და არ მინდა, თავი შევაწყინო. არადა, ჯერ მხნედ ვგრძნობ თავს, ურთიერთობა მინდა, მინდა, მეგობარი მყავდეს გვერდით.
ჩემი ძმაკაცებიდან ზოგი ცოცხალი აღარ არის, ზოგიც ისეა, რომ სახლიდან ვეღარ გამოდის. მეზობლებსაც ყველას თავისი საქმე აქვს და ვარ ასე მარტო. დავიღალე ჩემი სახლის წინ გაშენებული სკვერის წრეების დარტყმით და გაზეთების დაზეპირებით.
ტელევიზორიც მომწყინდა – მე შენ გეტყვი, კარგს გაიგებ რამეს. ბევრი ვიფიქრე და გადავწყვიტე, რაღაც კლუბები რომ არის, იქ ვიარო, გავიცნო ვინმე ქალბატონი და, თუ მის მიმართ გულგრილიც არ დავრჩი, ცოლადაც შევირთო.
ეს რომ ჩემს შვილებს ვუთხარი, კინაღამ ჭკუიდან გადადგნენ – სად გავამხილოთ, რომ მამაჩვენი ამ ასაკში ისე ამჩატდა, რომ ქალების არშიყობა გადაწყვიტაო.
ჯერ ერთი, არშიყობა კი არა, ცოლის შერთვა მინდა, მეორეც, რა არის ამაში გაუმხელელი, ვერ გავიგე. ჯერ 64 წლის ვარ. ჩემი ხნის კაცები აწი იწყებენ ცხოვრებას.
თუ ჩემი შვილები ცოლის შერთვის უფლებას არ მომცემენ, მოხუცთა თავშესაფარში გავიპარები.
ვიცი, იქ რომ მიგიღონ, საკმაოდ სოლიდური თანხაა გადასახადი, მაგრამ მე ჩემი დანაზოგი მაქვს.
იმდენი კი მოგროვდა, რომ იქაც გადავიხადო და, რამე რომ მოხდეს, ჩემს დასამარხავადაც მოვიტოვო. სხვა თუ არაფერი, თავშესაფარში მარტოობაში მაინც არ ამომხდება სული.
გთხოვთ მოიწონეთ და გააზოარეთ სტატია.. ასევე გაგვიზიარეთ თქვეი აზრი კომენტარებში..
ყურადღება: ფოტო პირობითია
ზურაბი, 64 წლის.
