ივანე ღამის სმენიდან უზომოდ დაღლილი ბრუნდებოდა. მას მხოლოდ ის უნდოდა, სახლში მისულიყო და დასაძინებლად დაწოლილიყო. მას რთული სამსახური ჰქონდა, მაგრამ ციხიდან გათავისუფლების შემდეგ სხვა სამუშაო ვერ იპოვა და იძულებული გახდა, შახტაში დასაქმებულიყო, რადგან არსად არ იღებდნენ სამუშაოდ.
მას სხვებზე მეტად მაინც გაუმართლა – კაცმა ოთახის ქირაობა შეძლო იმ ბინაში, სადაც სხვა მუშები რჩებოდნენ… სახლში მოკლე გზით რომ მისულიყო, მან პარკი გადაჭრა, რომლის სიახლოვესაც მისი სადარბაზო იყო. კაცმა პარკში მდგარ სკამზე დიდი კალათა დაინახა.
ახლოს რომ მივიდა, კაცი გაოგნებისგან ადგილზე გაქვავდა – კალათში ადიელაში შეხვეული ბავშვი იყო. ივანემ არ იცოდა, რა ექნა, დაღლილობისგან გათიშული იყო, მაგრამ მაინც მოიაზრა, რომ ნასამართლეობის ისტორიით, არ ღირდა ახალ შარში გახვევა, თუმცა, რას იზამდა, ვინ იცის, რამდენი საათი ჰქონდა გატარებული ბავშვს ამ მდგომარეობაში. როგორც იქნა, ახალგაზრდა კაცმა გადაწყვეტილება მიიღო – პატარა ბავშვი წაეყვანა იმ საერთო საცხოვრებელში, სადაც მეშახტეებთან ერთად ცხოვრობდა, ცუდი აზრი იყო.
